We zijn dagen en data al een beetje uit het oog verloren en leven enkel nog op het ritme van licht en donker. Na wat sight-seeing in en rond Gokyo wagen we de oversteek van de Cho-la richting Gorak Shep. Eerst en vooral moeten we de Ngozumpa gletsjer oversteken, een gigantisch gevaarte vol puin en steen met her en der diepe crevassen en ijzige meren. De afdaling naar de gletsjer loopt via een steil zanderig pad van amper een tiental cm breed. Meme begint uiteraard te flashen en blokkeert volledig maar gelukkig is er een behulpzame sherpa in de buurt die meme een hand geeft en via een veiliger padje iets hoger gelegen naar de gletsjer brengt. Terwijl we een provisorisch pad volgen dat elk jaar opnieuw wordt aangeduid - een gletsjer is immers constant in beweging - horen we het diepe gebrom en gekraak dat uit de vijandige steenmassa opstijgt. We zijn blij als we anderhalf uur later de overkant bereiken en wandelen rustig verder tot Dragnag (4690 m), onze laatste stop voor de pas.
De dag van de pas staan we rond half 6 op en iets na 6 zijn we al op pad. De pas ligt op 5420 m dus we moeten meer dan 700 m overbruggen. De voorbije dagen hoorden we al tal van doemverhalen gaande van ijzige rotsen, steile wanden en afbrokkelend gletsjerpuin dus een pleziertochtje zou het niet worden. De tocht begint nochtans cava, geleidelijk stijgen tot we op een soort van kam uitkomen. Maar daar rijst ineens een loodrechte wand vol rots en puin voor ons op, een zwarte muur... slik. De beklimming is afschuwelijk zwaar. Pepe dreunt zijn mantra af 'it's all in the mind' terwijl meme na een half uur niet meer kan praten. Stap voor stap zien we de pas dichterbij komen al is ook dat relatief. We zijn eindelijk boven tegen de middag, meer dan 5u later dus. En compleet afgepeigerd. Bloed, zweet en tranen... de afdaling aan de andere kant overigens niet veel milder.
We starten met een steil stuk langs een rots, moeten dan keilang (ook hier zijn tijd en ruimte relatief) over een sneeuwgletsjer klefferen en hoppen over ijzige rotsen voor we iets stabielere grond voelen. In de vooravond bereiken we Dzonghla, een klein dorpje meteen paar lodges en omringd door majestueuze bergen. We zijn bijna 9u onderweg geweest...
Vanuit Dzonghla zetten we de volgende dag
de trip verder naar Gorak Shep, het hoogste dorp van de trekking (5180 m).
Het pad slingert zich door alweer een schitterende valei tot Lobuche waar we uitkomen op de Everest Highway, de route die door de meeste groepen gevolgd wordt (zonder pas dus). Vanuit Lobuche is het andermaal stijgen tot Gorak Shep. En tot grote vreugde van meme moeten we ook hier weer een gletsjer oversteken. Als ware haatsmurf 'ik haat gletsjers!' strompelt meme over de gletsjer en pepe haalt weer zijn mantra uit de toverhoed (wat op zo'n moment niet veel helpt trouwens...). In Gorak is het berekoud en we haasten ons naar de eerste lodge voor een kamer. Jammer genoeg blijkt alles volzet, idem dito voor de tweede en derde (laatste) lodge. Ze kunnen ons wel een tent aanbieden, maar geen (vettig) haar op onze kop dat er ook maar aan denkt om bij temperaturen van min 20 en op meer dan 5000 m in een tent te slapen! We blijven dus in de derde lodge aan de receptie staan samen met 2 jonge zweden en vragen of we dan eventueel in de eetruimte kunnen overnachten. Na veel gepalaver krijgen we een bed in de slaapzaal van de porters. De ruimte is een paar vierkante meter groot met daarin 2 stapel-bakken met telkens 3 bedden (12 in totaal dus). We doen zoals verwacht amper een oog dicht. Fluisteren is die mannen compleet onbekend, en ook de deur dichtdoen of niet met je koplamp in andere bedden schijnen, lijken onbekende begrippen. Tot overmaat van ramp staat de rest van onze kamergenoten al om 5u op. Tot zover de charme van niets op voorhand reserveren en 'we zien wel'.... Maar goed, het was in elk geval beter dan een tent. En aangezien we hier 2 nachten blijven, boeken we wel snel een kamer voor de tweede nacht. Want vanuit Gorak Shep plannen we een wandeling naar Everest Base Camp en de beklimming van Kalapatar (5620 m) voor de zonsondergang boven het dak van de wereld.
We proppen onze 2 dagen vol met een kanotocht bij zonsopgang, een jungle dagwandeling, fietsen huren, bezoek aan het elephant breeding center, een jeepsafari en jawel... de traditionele dans. De tijgers laten zich jammer genoeg niet zien, maar we kruisen wel een paar neushoorns en ander wild op ons pad. Enkele natuurfotootjes hieronder ter illustratie. 
