Down down down

Eindelijk weten we wat woorden als 'verademing' of 'opluchting' betekenen. Het moment dat je voelt dat je terug zuurstof binnenkrijgt en je helemaal heropleeft. Op 5000 meter is nog ongeveer 50% van de zuurstof aanwezig vergeleken met zeeniveau. Bij elke inspanning - en dan bedoelen we niet een berg beklimmen, maar simpele zaken zoals je veters strikken of een slaapzak in een hoes proppen - moet je letterlijk naar lucht happen.

Wellicht zoals een hulpeloze vis die bengelend aan een haak wanhopig probeert om zuurstof in zijn systeem te pompen. De afdaling kan je dan best vergelijken met het moment waarop de vis terug te water wordt gelaten en vrolijk wegzwemt.
Op 4 dagen dalen we via Periche, Phunki Thanga en Monjo terug naar Lukla. Alhoewel ook dit gepaard gaat met het nodige zweet.

Vaak moeten we 500 meter dalen om vervolgens weer 400 meter te stijgen, een fenomeen ook beter gekend als 'Nepali flat'. Maar naarmate we zakken stijgen zuurstof en temperatuur en krijgt onze moraal een serieuze boost. De zeurende koppijn verdwijnt en we genieten van de prachtige valleien. Ondertussen zijn we terug in Kathmandu en dinsdag vertrekken we naar Chitwan, een nationaal park op de grens met India.

Het was een heel mooie tocht met naast de overweldigende natuur ook boeiende ontmoetingen. De Nepalese eigenares van een lodge die met tranen in de ogen vertelt over haar kleindochter in de states, de Canadese vrouw die de helft van haar rugzak wegkieperde omwille van overtollig gewicht, de zweedse jongelingen die elkaar leerden kennen via een reis-dating site en bij wijze van sociaal experiment samen optrekken, de Argentijn (vegetarier en kent niets van voetbal dus we betwijfelen zijn nationaliteit) die de hele wereld afschuimt... allemaal mensen met hun eigen verhaal en beweegredenen om de berg te zien.

Maar met stip het meest intrigerende.... de stokoude Japanner (volgende weeek 79) die we ontmoeten in Gorak Shep op 5200 meter waar hij allerhande kruiden en een blikje vis tevoorschijn tovert en mengt in een kommetje rijst. Terwijl hij half indommelt boven zijn eten, vraagt hij aan pepe of hij op Kalapatar zou kunnen klimmen om Everest te zien. Waarop pepe antwoordt dat als hij al zo ver is geraakt, dat ook nog wel zou lukken (hij ging net niet over tot zijn mantra...). En effectief, de volgende dag komt de man met sterren in zijn ogen vertellen dat hij het gehaald heeft. Of hoe het nooit te laat is om voor je dromen te gaan ...