Torres del paine - de "W" (van wind?)

Dag 1: Administracion - Refugio Pehoe (17,5km)

Op zaterdag 19 oktober trekken we met pak en zak richting busstation. Na een paar uurtjes rijden we het nationaal park binnen. Het is bewolkt en het regent lichtjes maar een schitterende regenboog boven een van de vele meren geeft het geheel iets sprookjesachtig. Het sprookje is snel voorbij eens we op pad gaan. We vertrekken vanuit administracion (een stuk onder de fameuze W) en al snel gaat de motregen over in felle regen en sneeuw. De wind raast door het landschap (uiteraard tegenwind ...) en het is moeilijker stappen dan in de Himalaya. We trekken alle laagjes aan en zetten onze zonnebril op om ons te beschermen tegen de striemende regen en sneeuw die als messen in ons gezicht snijdt. Na 5,5u stappen bereiken we kletsnat de eerste kampplaats. Ondertussen ligt er een dik sneeuwtapijt en het is onmogelijk om een geschikte spot voor de tent te vinden.

Na een paar uur slagen we er toch in om de tent op te zetten maar de wind heeft vrij spel en de stokken en het zeil buigen helemaal door. Dus we breken het ding terug af en huren in de refugio een stevige vierseizoenstent. Als die scheurt is het tenminste niet de onze ... De hele nacht wappert de tent naar alle kanten en de wind giert door de spleten. Gelukkig is het lekker warm in de slaapzak.



Dag 2: Lago Grey (22km)

's Morgens ligt er nog steeds sneeuw en het vriest stukken uit de grond. Vandaag doen we het eerste stuk van de W, het linkerbeentje op en af. We laten tent en rugzakken in het kamp en maken er een daguitstap van. Het regent niet meer constant maar het waait nog steeds heel fel en de wolken hangen zo laag dat we amper iets meer kunnen zien dan het pad zelf. Wel jammer want de uitzichten leken wel mooi in de folder ...

Op de mirador vangen we toch een glimp op van de gletsjer, maar het klaart niet echt op. Ook de tweede nacht valt het tentzeil ons aan door de hevige wind. Het lawaai overstemt zelfs het gesnurk van Pepe. We leggen de rugzakken als extra barrière tegen de rand en slapen al bij al redelijk goed.



Dag 3: Refugio Pehoe - Italiano (7,5km)

Vandaag is een chille dag. We moeten maar een relatief klein stukje stappen en de wind is eindelijk wat gaan liggen. In de vroege namiddag komen we aan op de gratis camping ongeveer halverwege de W. De camping ligt beschut tussen de bomen dus we riskeren het om ons eigen tentje op te zetten.

De lage wolken en mist zijn opgetrokken en eindelijk zien we - letterlijk - iets verder dan onze neus lang is. In de namiddag doen we al een klein stukje van de 'Frances vallei', het middenste pad van de W. Pepe wil altijd nog net een stukje verder maar meme voelt de bui al hangen dat er niet veel zal overschieten van de 'rust'dag dus na een uurtje zakken we terug af naar de camping. 's Avonds koelt het opnieuw ferm af en we socializen wat met een handvol andere kampeerders. Onze aanwezigheid duwt de gemiddelde leeftijd wel danig omhoog :-)



Dag 4: Italiano - valle Frances - Los Cuernos (20,5km)

We staan op met een stralend blauwe hemel en uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Als bij wonder is het weer helemaal omgeslagen wat ook positief is voor de moraal. Want een week tegen de wind opboksen om geen hol te zien, leek ons toch wat te veel 'patagonische experience'. We laten het kamp achter en trekken de valle Frances in, een stevige klim van 3,5 uur met schitterde uitzichten op gletsjers en op de cuernos. Deze laatste zijn de broertjes van de befaamde 'Torres', een rotsconstructie in verschillende tinten, van heel licht tot donkerzwart. Het pad slingert zich over rotsen, door bos en riviertjes tot we een open stuk bereiken met een fantastische 360 graden view. We picknicken op het uitkijkpunt en meme haalt haar schade in op vlak van foto's. Op de terugweg breken we de tent af en we stappen nog 2 uur door langs een meer tot refugio cuernos.
De camping bestaat uit houten platformen waar je de tent met stenen moet verankeren. Als dat maar goed komt ... 's Avonds eten we voor de verandering eens in de refugio. Het zit er afgeladen vol groepen die ogenschijnlijk nog geen meter gestapt hebben: mooi gewassen en geen spat modder op de kleren. We overwegen heel even een douche maar laten het idee al heel snel varen als we terug in de buitenlucht komen.



Dag 5: Los Cuernos - Chileno - campemento de las Torres (18km)

Vandaag wordt een heel zware dag: ongeveer 8 uur stappen, met rugzak deze keer. En de voorbije dagen beginnen ook wat in de kleren te zitten. Gelukkig is het nog altijd mooi weer: iets bewolkter dan gisteren maar al bij al te doen. Het pad begint makkelijk maar al snel gaat het in stijgende lijn. We beginnen aan het laatste beentje van de W, een kleine 800 meter bergop tot aan de basis van de Torres. De laatste camping ligt op een uurtje van de Torres. We slaan onze tent op en meme valt direct in snooze modus. Pepe heeftog energie over en hij klimt nog een uur verder over de rotsen tot aan de Torres. 's Avonds eten we voor de zoveelste keer 'ramen', een soort noedels met "vleesextract". Gelukkig kunnen we ze doorspoelen met een goeie beker rode wijn die we in de vorige refugio kochten en in onze drinkbus kapten :-)



Dag 6: Base de Torres - Hotel de las Torres (17km)

We zetten onze wekker om 5 uur 's morgens en gewapend met een koplampje klauteren we de rotsen omhoog zodat we de Torres kunnen zien bij zonsopgang. We zijn niet zozeer het sunrise type, maar af en toe doen we al eens een inspanning. En dat mag letterlijk genomen worden, want het traject is behoorlijk lastig. Iets voor half 7 komen we boven aan, net op tijd om de zon te zien opkomen. De Torres kleuren niet zo rood als op vele foto's - fotoshop allicht - maar het schouwspel is wel de moeite. Bovendien is er geen wolkje te bespeuren. We wandelen nog eens tot het bijna rimpelloze meertje en kunnen zelfs een weerspiegeling fotograferen, een nieuwe upside down zowaar! Na een uurtje keren we terug naar het kamp, pakken onze spullen in en beginnen aan de terugweg... in de blakende zon. Four seasons in a week :-)