Kaapstad en omgeving

Op algemene vraag van de jeugd - "veel te veel tekst" - een post met enkel foto's.

Bobbejaan beklim die berg ... zo haastig en zo lastig

700 meter klimmen tot op 1086 meter

Puffen en zweten

maar uitzicht mag er wezen (op de achtergrond wel te verstaan)

Protea, nationale bloem

blitzbezoek aan de wijnroute tussen Stellenbosch en Franschhoek

Robbeneiland, gevangenis waar Nelson Mandela gevangen zat

cel van Nelson Mandela (aka Tata Madiba)

Waterfront van Kaapstad

Historische wandeling door de stad

Pakjes zoeken...

Tocht langs de peninsula 

Boulders beach, thuis van de Afrikaanse pinguïn

Kaap de Goede Hoop

Ook hier mooi uitzicht

Tussen 2 oceanen

Sunset beach

Hoppen langs de West Kaap

Voor we opnieuw op pad gaan, doen we nog een ochtendwandeling langs onze privé beach naar Arch Rock, een rots in de vorm van een triomfboog. Het strand is compleet verlaten en de oceaan strekt zich eindeloos uit.

Daarna zetten we koers naar Knysna, uit te spreken als naais-na. Knysna ligt in een lagune vlak aan de Indische oceaan. De temperatuur loopt op tot 40 graden en zelfs pepe is helemaal van de warmte gepakt. Een wandeling zit er niet echt in, dus we boeken een boottochtje naar het Featherbed Nature reserve. Het gebied kreeg de naam 'featherbed' van schippers die de lagune bestempelden als een donsbedje na de ruige golven van de oceaan. De boot zit vol kranige 60 plussers die duidelijk van hun pensioen genieten. Maar absoluut niet te onderschatten...

Op donderdag rijden we door naar het 'de Hoop nature reserve'. De laatste honderd kilometer hobbelen we op stoffige gravel banen. In het dorpje 'Ouplaas' gaan we shoppen in de lokale 'redneck'-winkel. Tussen de boormachines, hamers en schroevendraaiers vinden we zowaar een paar blikken die we als eetbaar beschouwen. In de diepvries ligt een hoop vlees en we pikken er iets uit dat we kunnen identificeren. We hobbelen nog een tiental km verder tot de ingang van het park. We proberen een rondavel te versieren maar alles is volgeboekt en we moeten de tent opzetten.

Nadat meme het bord over de slangen, schorpioenen en ander moois heeft gelezen, klinkt kamperen plots wat minder romantisch. Pipi in het midden van de nacht zit er deze keer niet in. Slapen ook niet... Bovendien is ook het restaurant volledig volgeboekt. Het vlees is ondertussen netjes ontdooid maar het is zo'n brij dat we beslissen om toch maar een 'zak' te eten. Lekker gezellig in het donker tussen het ongedierte .. low-budget reizen heeft ook een prijs.

We overleven wonderwel de nacht en doen 's morgens een wandeling langs het water en spotten andermaal tientallen vogels, elanden, bavianen en bontebokken. We rijden verder richting de sneeuwwitte duinen in de hoop (!) een paar walvissen te kunnen zien vanaf de kust, maar veel schuim later moeten we afdruipen zonder. Toch is het parkje wel de moeite.

In de namiddag rijden we verder tot kaap Agulhas, het meest zuidelijke punt van afrika. Buiten een vuurtoren en een steen die zegt dat je op het 'mees suidelijk punt van afrika' bent valt er niet zo heel veel te beleven. Hoofdattractie van de dag was allicht meme die vergeefs het betreffende monument probeert te beklimmen. De jappen vonden het zelfs grappig ...

In de late namiddag rijden we door naar Hermanus. Het stadje staat bekend voor de vele walvissen die er tijdens de zuidelijke winter naartoe migreren om zich voort te planten. Het wordt onze laatste kans om de mastodonten te kunnen spotten. Na het ontbijt twijfelen we nog om andermaal een boottocht te boeken, maar zodra we aan de baai toekomen staan er al tientallen mensen toe te kijken. Het wemelt er werkelijk van de walvissen.

Ze naderen zelfs tot op een paar tientallen meters van de kust. Meme slaagt er met gemak in het wereldrecord 'walvissen in alle mogelijke poses fotograferen' te verpulveren. Walvis ondersteboven, walvis die springt, walvis die duikt, walvis onder water .. allemaal vereeuwigd op de gevoelige plaat. Tot overmaat van ramp raakt op een cruciaal moment de sd-kaart zelfs vol ?! Jammer van 'walvis die springt' - take 123 ...

Weetje van de dag: er bestaan 2 soorten walvissen nl. walvissen die door meme gefotografeerd zijn, en de anderen ...In het walvismuseum komen we ook te weten dat er walvissen zijn met tanden (dolfijnen, orkas, ...) en walvissen zonder tanden, maar met baleinen.

Van de woestijn naar de zee

Na drakensbergen tuffen we over Lesotho richting Port Elisabeth. We maken een tussenstop in de Karoo, een woestijnachtig deel dat zich uitstrekt over het Zuid-Afrikaanse plateau. 'Kuru' betekent 'droog' in de lokale Khoihoi taal. De temperatuur kan er in de zomer oplopen tot boven de 40 graden en in de winter vriest het er stukken uit de grond. We overnachten in Graaff Reinet, een van de dorpen opgericht door de voortrekkers op hun tocht naar het noorden. Op aanraden van de eigenares van de lodge bezoeken we de 'valley of desolation' met spectaculaire en grillige rotsformaties en prachtige uitzichten op de vlaktes. De vallei maakt deel uit van het Camdeboo National Park, een gezellig kleinschalig parkje vol struisvogels en allerlei hert-varianten.

We zijn zoals elke morgen zeer vroeg wakker - uiterst ongewoon voor 2 nachtmensen - door het vroege daglicht en het irriterende gekrijs van ibissen. Op zondag 23 oktober rijden we door naar het Garden Route National Park, met als eerste stop het Tsitsikamma gebergte. Je kan er verschillende dagwandelingen maken met de oceaan op de achtergrond.

We slaan onze tent op vlak aan de Indische Oceaan (en worden nu dus ook gewekt door de bulderende golven). Bovendien werkt het constante geluid van water ook danig op mémé haar blaas dus echt uitgeslapen zijn we niet.

De volgende morgen wagen we ons aan een dagwandeling van een 4-tal uur door het bos. Op het einde kan je er nog een stukje bijnemen naar een of andere waterval. Achteraf bleek dit traject ook een bijkomende 3 uren stappen en klefferen over rotsen en spleten. Mémé vond het niet zo eng als de Bessegen pas in Noorwegen, maar af en toe was het nipt.

Na de stevige wandeling rijden we nog door tot in  Plettenberg Bay en we zoeken er opnieuw een camping, deze keer zelfs met een privé strandje! Al laat de rest van de accomodatie wat te wensen over, maar goed. Op dinsdag bezoeken we het Robberg Nature Reserve, een kleine peninsula vlak onder Plettenberg.

De dagwandeling brengt ons rond het eiland, langs een - af en toe wel heel - rotsig pad. Je kan er ook genieten van de 'freaky waves', gigantische golven die de baai inrollen. Onderweg spotten we enkele reuze-sprinkhanen en zeehondjes die spelen in de golven.

Pépé voelt het kriebelen om een duik te nemen, maar "mémé-oei" houdt hem toch tegen. Nog maar enkele dagen geleden zijn hier jammer genoeg 2 Britse toeristen verdronken. We blussen onze oververhitte hoofden dan maar met een goeie pint in de lokale pub.

Straks nog gaan eten bij Enrico, een Italiaans restaurant vlak naast de camping en dan tegen 8u... oogjes dicht en snaveltjes toe!

Drakensbergen en muziek!

Op dinsdag 20 oktober rijden we vanuit St Lucia het centrale binnenland in, naar de Drakensbergen.Deze bergketen strekt zich over 1000 km door Lesotho en Zuid-Afrika. Enkele bergtoppen zijn meer dan 3000 m hoog, geen heuveltjes dus. Ook dit park is met zijn vele valleien, ravijnen, pieken en watervallen Unesco werelderfgoed en een waar paradijs voor wandelaars en klimmers. We strijken neer in het centrale gedeelte en slaan onze tent op bij Inkosana lodge. Als je met dit zicht kan wakker worden, kan je dag alvast niet meer stuk...

Voor een wandeling naar een van de pieken moet je rekenen op 10 uur stappen. Bovendien raadt men dit enkele aan voor wie very fit, motivated en experienced is. Aangezien mémé alvast 2 van deze competenties mist (je mag zelf raden welke) kiezen we dan toch maar voor een gewone dagwandeling.

De uitzichten zijn adembenemend en het park staat in volle bloei. Toch een heel verschil met de wintermaanden. De temperatuur loopt op tot boven de 30 graden en de zon brandt los door onze kleren.

Op het eind maken we nog een kleine omweg langs de Sterkspruit waterval. Veel 'sterk' is er niet aan, want door de aanhoudende droogte lijkt het meer op een triest straaltje, maar de pool onderaan is wel een aanrader voor oververhitte voeten.

We sluiten de dag af met een optreden van het plaatselijke jongenskoor. We hadden per toeval een affiche gezien met reclame voor hun wekelijkse show in de 'drakensbergen boys choir school'. Blijkt het om een soort van kunstonderwijs te gaan waar enkel de beste zangers na een auditie worden toegelaten. Het optreden zelf is schitterend! Zowel zang, choreo als inhoud zijn prachtig. Voor de pauze brengen ze een eerder klassiek repertoire en na de pauze passeren Zuid-Afrikaanse folknummers de revu.

De jongens zijn tussen de 9 en 17 jaar oud en zingen in alle talen van Zuid-Afrika: Afrikaans, Engels, Zulu, Khosa en nog tal van andere lokale talen. Zwarte jongens zingen in het Afrikaans en blanke jongens trommelen op de djembe's en dansen zuludansen, alles naadloos met elkaar verbonden. Op sommige momenten krijgen we echt een krop in de keel en ze krijgen verdiend een staande ovatie. Vooral de centrale boodschap blijft hangen: Zuid-afrika is een land van vele culturen en samen kijken we naar de toekomst. Wie wil kan ze elke woensdag aan het werk zien via de livestream.

Op donderdag is het weer helemaal omgeslagen. Het is mistig en bewolkt. Een wandeling zit er niet echt in, want alle toppen zitten in de wolken. Als alternatief rijden we naar Giant's castle, een andere stukje van de Drakensbergen en bezoeken er een grot met eeuwenoude rotstekeningen van de bosjesmannen. De gids dreunt een stuk tekst af (we verdenken haar er sterk van dat ze enkel de klanken van buiten leerde) maar de tekeningen mogen er wel wezen.

En nu even kijken hoe we onze route verderzetten. Afhankelijk van het weer blijven we nog wat hangen in deze contreien of rijden we toch terug naar het zuiden. We zien wel ...

Saint Lucia en omgeving

Op 16 oktober rijden we - in een grote bocht rond Swaziland - van Kruger naar het zuiden. We passeren vooral plantages van dennenbomen en het giet pijpenstelen, dus het lijkt hier meer op de ardennen dan op Afrika. De temperatuur is maar liefst met 30 graden gedaald, van 44 naar 14 graden, dus een dag om snel te vergeten.

Tegen de latere namiddag komen we aan in het Huhluwé-Imfolozi national park. We boeken een kleine rondavel (ronde hut met een paar bedden in) en genieten nog van een avondrit door het park dat vooral bekend staat voor het beschermen en kweken van 'white rhino'. White heeft in dit geval niks te maken met de kleur maar wel met de vorm van de mond, 'wijd' of 'wide', ergens in de loop van de geschiedenis verward met wit.

Op 17 oktober zetten we onze zoektocht naar de leeuw verder, maar zonder succes. Het park kreunt onder de hitte, alle drinkplaatsen staan kurkdroog en de katten laten zich niet zien. We spotten wel grote kuddes buffels en prachtige vogels, dus we laten het niet echt aan ons hart komen.

's Avonds rijden we door naar Saint Lucia, een stadje aan de Indische Oceaan. We zetten ons tentje op op een soort van overheidscamping. Er is nog bijzonder veel plaats en al snel wordt duidelijk waarom. De camping is wel heel erg basic. Los van gras is er eigenlijk niks, geen water, geen keukentje, kapotte braais... enkel apen.

Maar de omgeving mag er wel wezen. Het dorp ligt midden een unesco werelderfgoed gebied en het krioelt er van de exotische vogels, prachtige vegetatie, nijlpaarden en krokodillen. We kunnen zelfs plonsen in de indische oceaan, al is mémé er niet helemaal gerust in want het stikt hier ook van de haaien.


We vinden de camping welletjes en zoeken last minute een lodge in het dorp. Op maandag moeten we om 5u uit de veren - djeez, vakantie kan vermoeiend zijn - om walvissen te spotten. De trip is er qua comfort wel op vooruit gegaan. De bootjes vertrekken tegenwoordig vanuit een haven in plaats van op het strand, maar het klieven door de branding is nog altijd even hobbelig. Lang leve de toeristil. Het duurt anderhalf uur voor we de eerste walvissen te zien krijgen en ze zitten ook redelijk ver. Mémé schiet een filmpje vol splashend water, maar we hebben ze wel degelijk zien springen, duiken en met hun staart zien zwaaien. Al zaten de walvissen in Argentinië toch een pak dichter, we raken verwend...


We sluiten de dag af met een boottrip op het meer tussen de krokodillen en de nijlpaarden en krijgen zowaar ook een haai te zien ?!? Het beest is in de 'estuary' gesukkeld en zal hoogstwaarschijnlijk door een krok verorberd worden, maar de vin deed ons toch wel kippenvel krijgen. Bij deze zitten we aan 6 van de big 7 (big 5 + haai en walvis).


De nijlpaarden liggen in groepjes in het water en laten zich in vol ornaat fotograferen. En als kers op de taart krijgen we er een schitterende zonsondergang bovenop. Morgen rijden we verder naar Drakensbergen.