Van de woestijn naar de zee

Na drakensbergen tuffen we over Lesotho richting Port Elisabeth. We maken een tussenstop in de Karoo, een woestijnachtig deel dat zich uitstrekt over het Zuid-Afrikaanse plateau. 'Kuru' betekent 'droog' in de lokale Khoihoi taal. De temperatuur kan er in de zomer oplopen tot boven de 40 graden en in de winter vriest het er stukken uit de grond. We overnachten in Graaff Reinet, een van de dorpen opgericht door de voortrekkers op hun tocht naar het noorden. Op aanraden van de eigenares van de lodge bezoeken we de 'valley of desolation' met spectaculaire en grillige rotsformaties en prachtige uitzichten op de vlaktes. De vallei maakt deel uit van het Camdeboo National Park, een gezellig kleinschalig parkje vol struisvogels en allerlei hert-varianten.

We zijn zoals elke morgen zeer vroeg wakker - uiterst ongewoon voor 2 nachtmensen - door het vroege daglicht en het irriterende gekrijs van ibissen. Op zondag 23 oktober rijden we door naar het Garden Route National Park, met als eerste stop het Tsitsikamma gebergte. Je kan er verschillende dagwandelingen maken met de oceaan op de achtergrond.

We slaan onze tent op vlak aan de Indische Oceaan (en worden nu dus ook gewekt door de bulderende golven). Bovendien werkt het constante geluid van water ook danig op mémé haar blaas dus echt uitgeslapen zijn we niet.

De volgende morgen wagen we ons aan een dagwandeling van een 4-tal uur door het bos. Op het einde kan je er nog een stukje bijnemen naar een of andere waterval. Achteraf bleek dit traject ook een bijkomende 3 uren stappen en klefferen over rotsen en spleten. Mémé vond het niet zo eng als de Bessegen pas in Noorwegen, maar af en toe was het nipt.

Na de stevige wandeling rijden we nog door tot in  Plettenberg Bay en we zoeken er opnieuw een camping, deze keer zelfs met een privé strandje! Al laat de rest van de accomodatie wat te wensen over, maar goed. Op dinsdag bezoeken we het Robberg Nature Reserve, een kleine peninsula vlak onder Plettenberg.

De dagwandeling brengt ons rond het eiland, langs een - af en toe wel heel - rotsig pad. Je kan er ook genieten van de 'freaky waves', gigantische golven die de baai inrollen. Onderweg spotten we enkele reuze-sprinkhanen en zeehondjes die spelen in de golven.

Pépé voelt het kriebelen om een duik te nemen, maar "mémé-oei" houdt hem toch tegen. Nog maar enkele dagen geleden zijn hier jammer genoeg 2 Britse toeristen verdronken. We blussen onze oververhitte hoofden dan maar met een goeie pint in de lokale pub.

Straks nog gaan eten bij Enrico, een Italiaans restaurant vlak naast de camping en dan tegen 8u... oogjes dicht en snaveltjes toe!