Van Namche Bazaar (3446m) naar Gokyo (4750m)

Onze tocht door de Gokyo vallei loopt via Phortse Tenga (3643m), Dole (4084 m) en Machhermo (4465m) tot Gokyo. Helemaal volgens het boekje stijgen we maximum 400 meter per nacht om ons lichaam de nodige tijd te geven aan de hoogte te wennen. Grappig trouwens hoe dit vege lijf erin slaagt om toch de nodige zuurstof uit de steeds ijlere lucht te halen. Onze ademhaling wordt dieper, hartslag gaat omhoog en achter de schermen maakt ons bloed extra rode bloedcellen aan om toch meer zuurstof te kunnen vervoeren. Het geheel gaat ook gepaard met de nodige ongemakken: gezwollen vingers en gezicht, nachtelijke apneus, heel levendige dromen alsof je zwalpt tussen droom en werkelijkheid en zeer veel pipi (absoluut hatelijk om bij vriestemperaturen uit je warme slaapzak te komen om de put op te zoeken...). Pepe voelt uiteraard niks en loopt de berg op alsof het Holsbeekbos is. Meme moet wat meer puffen, maar los van wat stekende hoofdpijn af en toe lukt het voorlopig prima al neemt meme toch af en toe een halve diamox om de acclimatisatie te vergemakkelijken. Afwachten wat het wordt boven de 5000 m.


De tocht door de vallei is ronduit adembenemend - wellicht speelt de hoogte hier ook wel een rol...  Woorden schieten te kort om de pracht en grootsheid te beschrijven. Oeroude bossen, diep uitgesneden valleien, watervallen, een kolkende rivier, en overal een 360 view van 6 en 7 duizenders die majestueus op ons neerstaren. We leven in het hier en nu. Hier is het niet nodig om te dissocieren want geen enkele dagdroom kan de realiteit evenaren. We kijken niet verder vooruit dan de volgende kam of de volgende bocht.

Om dan weer helemaal overrompeld te worden door de pracht van de natuur. Vooral het stuk tussen Machhermo en Gokyo mag er wezen. Een lichtblauw grijze rivier doorklieft met een onverwachte intensiteit het roestbruine landschap, turkooize meren kleuren het rotsige parcours, besneeuwde toppen omringen de vallei.


We bereiken Gokyo kort na de middag. Meme opteert voor een 'bucket' shower, een emmer warm water in een golfplaten hokje. Het sprookje dat je haar na verloop van tijd niet vettiger zou worden, strookt vooralsnog niet met de realiteit. Na een paar keer inzepen, komt er toch weer wat vorm in. Daarna beginnen we nog aan de klim van Gokyo Ri, een Nepalese 'heuvel' van 5360 m in de hoop de zon te zien zakken boven Everest. Halverwege de klim doemen er echter ineens wolken op en we houden het dan maar voor bekeken. We lassen hier een rustdag in, dus nog kansen genoeg.

Op vrijdag wagen we onze tweede kans op Gokyo Ri. Meme heeft een rotnacht achter de rug en de eerste meters zijn echt afzien, we moeten maar liefst 600 meter overbruggen... de sunrise hielden we alvast voor bekeken. De zichten onderweg zijn andermaal adembenemend en halverwege duikt Everest op achter een zwarte rots. We bereiken de top na 2,5u klimmen en genieten van het schitterende panorama. Gokyo voorlopig met stip de mooiste plek van deze tour!

Waarom is dit vakantie?

Voor Mr Black, de opmaak trekt op niks, evenmin als wifi en internet hier, dus het is wat het is ;)

Voor wie zich weinig kan voorstellen bij slapen en eten in de Himalaya, even een korte toelichting die je niet onmiddellijk terugvindt in de kleurrijke brochures die deze trip aanprijzen. Elk dorpje beschikt over een paar lodges met klinkende namen als 'International Hilltop hotel', 'Yeti inn', 'Alpine cottage', Shangrila guesthouse'... Aan inspiratie alvast geen gebrek. Los van de naam, verschillen de lodges verder in weinig of niets. Via een lange gang kom je in houten kamertjes van circa 6 vierkante meter met 2 bedden en in de meer geavanceerde versies ook een kapstok. De kamers kosten 200 rupee, iets minder dan 2 eur dus. Het concept is gekopieerd van Ryanair, voor alle extra's moet je betalen: water, elektriciteit, wifi... enkel het gemeenschappelijke toilet (een put in de grond) is gratis. De prijzen zijn overigens behoorlijk stevig en stijgen samen met de hoogte.

Het eten wordt geserveerd in een centrale ruimte waar tafeltjes in een U opgesteld staan rond de kachel. 's Avonds wordt hier de gedroogde yak-shit samen met afval opgefikt, tot zover de gezonde berglucht... Maar het is er wel aangenaam warm. De menu is overal hetzelfde: rijst, noedels of aardappelen in combinatie met kolen, linzen en ui al dan niet aangevuld met een ei of geraspte yak-kaas. De hoeveelheid groenten is dan weer omgekeerd evenredig met de hoogte.



Verhalen over moeilijke passages en doemscenario's over de hoogte vullen de ruimte. Occasioneel kom je ook de doorwinterde trekker tegen die het hele land al heeft platgelopen en alles al extremer heeft meegemaakt, een absolute don't om mee aan de praat te raken! Meme en pepe leggen meestal een kaartje, waarbij meme elke keer het onderspit moet delven. Rond 8u gaat de laatste platgeklopte yak-drol de kachel in en zoekt iedereen zijn slaapzak op. De temperaturen zijn ondertussen aardig onder 0 gezakt en uitkleden is een helse uitdaging. Douchen gaven we al op vanaf 3000 m. We proberen altijd nog even te lezen tot onze onderkoelde vingers de e-reader niet meer kunnen bedienen. De lodges zijn namelijk ook absoluut niet geisoleerd.



Om 5 uur 's morgens begint het gestommel van de sherpa's, toeristen die met zware bottines het toilet opzoeken, over en weer geloop op de houten planken want 'the groups' vertrekken steevast bij het krieken van de dag. Aangezien wij niet echt het ochtendtype zijn, duwen we onze oordoppen nog wat dieper en snoozen nog even weg maar echt slapen zit er niet meer in...

Dus waarom is dit dan vakantie ?!?

Omwille van de rust, de eindeloze uitgestrektheid van de natuur, de confrontatie met jezelf, het relativeren van zoveel non-issues waar negatieve energie in kruipt. Of voor de tijd die je anders beleeft, trager en intenser. Voor het besef van je eigen nietigheid bij het zien van de immense bergen, onze passage van enkele seconden naast de eeuwige mastodonten. Voor het zoeken naar de balans tussen twee werelden.

Namche en omgeving in beeld

"Mountains, according to the angle of view, the season, 

the time of the day, the beholder's frame of mind, or any one thing, 

can effectively change their appearance. 

Thus, it is essential to recognize that we can never know more than one side, one small aspect of a mountain."

Haruki Murakami (A wild sheep chase)

Van Lukla naar Namche

Op donderdag 20 oktober gaan we in de voormiddag naar Durbar Square. De plek waar ooit de mooiste tempels pronkten, ligt er nu bij als een grote ruine. Twee jaar na de aardbeving is er amper iets heropgebouwd. Sommige tempels zijn volledig verwoest, van andere zijn gevels of daken losgescheurd en allemaal staan ze er schots en scheef bij. We dolen wat rond en raken uiteindelijk aan de praat met een leraar van een plattelandsschooltje. Hij geeft ons zijn ongezouten visie op de wereldpolitiek, de problemen van Kathmandu als grootstad, zijn plannen en dromen. We vertrekken met een uitnodiging naar zijn dorp op zak en de vraag voor een uurtje computerles.

's Middags spreken we af met Nepalese vrienden van een collega van meme die een reisbureau runnen. We verorberen de lekkerste Nepalese en Tibetaanse hapjes en babbelen honderduit over reizen, overal ter wereld. Ze bieden o.a. tours naar Bhutan aan, maar de prijzen liggen ruim boven budget. Misschien ooit...

Vrijdag vliegen we met een tweemotorig vliegtuigje naar Lukla, een klein stadje aan de voet van de Himalaya. De luchthaven bestaat uit een heel korte landingsstrook die bergop loopt (of bergaf afhankelijk van aankomst of vertrek) en eindigt op een stevige rotswand. De bestemming prijkt niet voor niks in menige top 10 van 'most extreme' of 'dangerous' airports. Meme is er niet gerust in en heeft een hoog pretpark-gehalte vlak voor de hatelijke boomstammetjes "Wat doe ik hier in godsnaam". Maar het valt allemaal best mee en we kijken onze ogen uit als we rakelings over en tussen de bergwanden laveren.

En dan begint eindelijk het echte werk, het begin van de trekking richting het dak van de wereld. We stappen van Lukla tot Monjo, een dorpje op een slordige 2800 meter. De zon brandt, de gekleurde vlaggetjes wapperen, de gebedsmolentjes draaien, de bellen van de voorbijwandelende koeien verbreken af en toe de stilte. We komen helemaal in zen-modus. Het jachtige Europa lijkt ver weg. Kleine kanttekening bij dit idyllische tafereel: we passeren ook kwetterende groepen toeristen, sherpa's met smartphones die jengelende muziek spelen en moeten aanschuiven aan de hangbrug want iedereeen wil een foto zonder toeristen op (hangbrug overigens geen aanrader voor mensen met hoogtevrees...). Dus als je even een steek van jaloezie voelde.... was dit echt helemaal terecht :) We vinden een kei-chille lodge, met nadruk op chill want het vriest er stukken uit de grond dus meme ligt al om 5u in haar marmot slaapzak. Gelukkig kunnen we ons nestelen bij een warme kachel en genieten van de zoveelste Dal Bhat.
Op zaterdag zetten we koers naar Namche Bazar, op 3450 meter. De tocht begint teleurstellend met een afdaling van een 200 tal meter.... die we dus ook terug moeten stijgen. Maar het traject langs een helblauwe rivier en spannende hangbruggen maakt veel goed. Meme klimt wel niet als een vlotte hinde de berg op, al moeten we niet onderdoen voor andere trekkers (die vaak niet hun eigen zak dragen, nah!). Het lopen en zwemmen werpen duidelijk hun vruchten af. Als we halverwege ook nog een eerste glimp van Everest opvangen, kan het niet meer stuk. We bereiken Namche rond de middag en nemen een zalige (lees: de eerste) warme douche. We blijven 2 nachten hier om aan de hoogte te wennen want meme heeft toch wat last van een zeurende lichte koppijn en pepe heeft 's nachts af te rekenen met enge dromen. Morgen staat een dagtochtje in de buurt op de agenda.

Namaste 2.0

Na een verbazend vlotte reis, landen we op 18 oktober perfect op tijd in Kathmandu. We pikken nog de zonsondergang mee en gaan dan de uitdaging aan om het land binnen te raken. Groot dus onze verbazing dat je tegenwoordig online een visum kan aanvragen. We besluiten de 2 pistes uit te proberen. Meme worstelt zich door de vele velden en pepe vult braaf de traditionele formulieren in. Vervolgens aanschuiven aan het loket om te betalen waar - ondanks het grote bord dat ze Visa aanvaarden - toch enige onderhandeling nodig is om met kaart te betalen. Ook de aanvraag moeten we deels opnieuw doen. Tot zover online. We incasseren de kafkaiaanse toestanden en staan een klein uurtje later buiten.

 Jammer genoeg stuurt de pick-up service van de hostel zijn kat. Na een half uur koekeloeren bellen we het hostel op. De man aan de telefoon wil perse een nepali spreken dus tegen alle regels in geven we aan de luchthaven onze smartphone af aan de eerste de beste nepali. Pepe geeft aan dat we vooral niet van plan zijn om de taxi te betalen, maar dat de rit op kosten van de hostel is. Er wordt nog wat over en weer gepalaverd over de tel en uiteindelijk smijten we ons in de files en het eindeloze getoeter van Kathmandu.
s Avonds schuimen we de straatjes van Thamel af en belanden in een klein restaurantje, pal tegenover het hostel waar pepe en junior twee jaar geleden logeerden. We bestellen onze eerste 'daal', nepalees traditioneel gerecht met linzen, curry, rijst en yoghurt en kruipen er dan vroeg in. Of laat....

Op woensdag trekken we eerst naar het tourist board om alle paperassen voor de trekking in orde te maken, TIMS-kaart en vergunning. Ook hier weer met de nodige administratieve rompslomp. Plan is om vanuit Lukla via Namche Bazaar naar Gokyo te stappen. Van daaruit een paar daguitstappen naar topjes en meren en dan over de cho-la pas (5400 meter) naar Ever

est base camp en Kala Patar met zicht op Everest. We voorzien een slordige 17 dagen maar we zien wel hoe het loopt.

De rest van de dag vullen we met een bezoek aan Pashupatinath, een Hindutempel waar crematies plaatsvinden. De plek komt behoorlijk luguber over. We zijn getuige van de voetwassing van een overledene die even later door familie wordt weggedragen. Langs het water zijn een tiental locaties voor de crematies zelf. We besparen jullie de details ... de plek is ook vergeven van irritante schaterende aapjes.

In de namiddag dwalen we nog wat rond en doen al ideetjes op voor de pakjes. In shops die we allicht toch niet meer terugvinden eens het zover is.