Op donderdag 20 oktober gaan we in de voormiddag naar Durbar Square. De plek waar ooit de mooiste tempels pronkten, ligt er nu bij als een grote ruine. Twee jaar na de aardbeving is er amper iets heropgebouwd. Sommige tempels zijn volledig verwoest, van andere zijn gevels of daken losgescheurd en allemaal staan ze er schots en scheef bij. We dolen wat rond en raken uiteindelijk aan de praat met een leraar van een plattelandsschooltje. Hij geeft ons zijn ongezouten visie op de wereldpolitiek, de problemen van Kathmandu als grootstad, zijn plannen en dromen. We vertrekken met een uitnodiging naar zijn dorp op zak en de vraag voor een uurtje computerles.
's Middags spreken we af met Nepalese vrienden van een collega van meme die een reisbureau runnen. We verorberen de lekkerste Nepalese en Tibetaanse hapjes en babbelen honderduit over reizen, overal ter wereld. Ze bieden o.a. tours naar Bhutan aan, maar de prijzen liggen ruim boven budget. Misschien ooit...
Vrijdag vliegen we met een tweemotorig vliegtuigje naar Lukla, een klein stadje aan de voet van de Himalaya. De luchthaven bestaat uit een heel korte landingsstrook die bergop loopt (of bergaf afhankelijk van aankomst of vertrek) en eindigt op een stevige rotswand. De bestemming prijkt niet voor niks in menige top 10 van 'most extreme' of 'dangerous' airports. Meme is er niet gerust in en heeft een hoog pretpark-gehalte vlak voor de hatelijke boomstammetjes "Wat doe ik hier in godsnaam". Maar het valt allemaal best mee en we kijken onze ogen uit als we rakelings over en tussen de bergwanden laveren.
En dan begint eindelijk het echte werk, het begin van de trekking richting het dak van de wereld. We stappen van Lukla tot Monjo, een dorpje op een slordige 2800 meter. De zon brandt, de gekleurde vlaggetjes wapperen, de gebedsmolentjes draaien, de bellen van de voorbijwandelende koeien verbreken af en toe de stilte. We komen helemaal in zen-modus. Het jachtige Europa lijkt ver weg. Kleine kanttekening bij dit idyllische tafereel: we passeren ook kwetterende groepen toeristen, sherpa's met smartphones die jengelende muziek spelen en moeten aanschuiven aan de hangbrug want iedereeen wil een foto zonder toeristen op (hangbrug overigens geen aanrader voor mensen met hoogtevrees...). Dus als je even een steek van jaloezie voelde.... was dit echt helemaal terecht :) We vinden een kei-chille lodge, met nadruk op chill want het vriest er stukken uit de grond dus meme ligt al om 5u in haar marmot slaapzak. Gelukkig kunnen we ons nestelen bij een warme kachel en genieten van de zoveelste Dal Bhat.
Op zaterdag zetten we koers naar Namche Bazar, op 3450 meter. De tocht begint teleurstellend met een afdaling van een 200 tal meter.... die we dus ook terug moeten stijgen. Maar het traject langs een helblauwe rivier en spannende hangbruggen maakt veel goed. Meme klimt wel niet als een vlotte hinde de berg op, al moeten we niet onderdoen voor andere trekkers (die vaak niet hun eigen zak dragen, nah!). Het lopen en zwemmen werpen duidelijk hun vruchten af. Als we halverwege ook nog een eerste glimp van Everest opvangen, kan het niet meer stuk. We bereiken Namche rond de middag en nemen een zalige (lees: de eerste) warme douche. We blijven 2 nachten hier om aan de hoogte te wennen want meme heeft toch wat last van een zeurende lichte koppijn en pepe heeft 's nachts af te rekenen met enge dromen. Morgen staat een dagtochtje in de buurt op de agenda.
Op donderdag 20 oktober gaan we in de voormiddag naar Durbar Square. De plek waar ooit de mooiste tempels pronkten, ligt er nu bij als een grote ruine. Twee jaar na de aardbeving is er amper iets heropgebouwd. Sommige tempels zijn volledig verwoest, van andere zijn gevels of daken losgescheurd en allemaal staan ze er schots en scheef bij. We dolen wat rond en raken uiteindelijk aan de praat met een leraar van een plattelandsschooltje. Hij geeft ons zijn ongezouten visie op de wereldpolitiek, de problemen van Kathmandu als grootstad, zijn plannen en dromen. We vertrekken met een uitnodiging naar zijn dorp op zak en de vraag voor een uurtje computerles. 
's Middags spreken we af met Nepalese vrienden van een collega van meme die een reisbureau runnen. We verorberen de lekkerste Nepalese en Tibetaanse hapjes en babbelen honderduit over reizen, overal ter wereld. Ze bieden o.a. tours naar Bhutan aan, maar de prijzen liggen ruim boven budget. Misschien ooit...
Vrijdag vliegen we met een tweemotorig vliegtuigje naar Lukla, een klein stadje aan de voet van de Himalaya. De luchthaven bestaat uit een heel korte landingsstrook die bergop loopt (of bergaf afhankelijk van aankomst of vertrek) en eindigt op een stevige rotswand. De bestemming prijkt niet voor niks in menige top 10 van 'most extreme' of 'dangerous' airports. Meme is er niet gerust in en heeft een hoog pretpark-gehalte vlak voor de hatelijke boomstammetjes "Wat doe ik hier in godsnaam". Maar het valt allemaal best mee en we kijken onze ogen uit als we rakelings over en tussen de bergwanden laveren.
En dan begint eindelijk het echte werk, het begin van de trekking richting het dak van de wereld. We stappen van Lukla tot Monjo, een dorpje op een slordige 2800 meter. De zon brandt, de gekleurde vlaggetjes wapperen, de gebedsmolentjes draaien, de bellen van de voorbijwandelende koeien verbreken af en toe de stilte. We komen helemaal in zen-modus. Het jachtige Europa lijkt ver weg. Kleine kanttekening bij dit idyllische tafereel: we passeren ook kwetterende groepen toeristen, sherpa's met smartphones die jengelende muziek spelen en moeten aanschuiven aan de hangbrug want iedereeen wil een foto zonder toeristen op (hangbrug overigens geen aanrader voor mensen met hoogtevrees...). Dus als je even een steek van jaloezie voelde.... was dit echt helemaal terecht :) We vinden een kei-chille lodge, met nadruk op chill want het vriest er stukken uit de grond dus meme ligt al om 5u in haar marmot slaapzak. Gelukkig kunnen we ons nestelen bij een warme kachel en genieten van de zoveelste Dal Bhat.
Op zaterdag zetten we koers naar Namche Bazar, op 3450 meter. De tocht begint teleurstellend met een afdaling van een 200 tal meter.... die we dus ook terug moeten stijgen. Maar het traject langs een helblauwe rivier en spannende hangbruggen maakt veel goed. Meme klimt wel niet als een vlotte hinde de berg op, al moeten we niet onderdoen voor andere trekkers (die vaak niet hun eigen zak dragen, nah!). Het lopen en zwemmen werpen duidelijk hun vruchten af. Als we halverwege ook nog een eerste glimp van Everest opvangen, kan het niet meer stuk. We bereiken Namche rond de middag en nemen een zalige (lees: de eerste) warme douche. We blijven 2 nachten hier om aan de hoogte te wennen want meme heeft toch wat last van een zeurende lichte koppijn en pepe heeft 's nachts af te rekenen met enge dromen. Morgen staat een dagtochtje in de buurt op de agenda.
1 opmerking:
Er direct "invliegen" se ;) doe je goed! Ziet er zeker al leuk uit, nog veel plezier xx
Emma
Een reactie posten