Onze tocht door de Gokyo vallei loopt via Phortse Tenga (3643m), Dole (4084 m) en Machhermo (4465m) tot Gokyo. Helemaal volgens het boekje stijgen we maximum 400 meter per nacht om ons lichaam de nodige tijd te geven aan de hoogte te wennen. Grappig trouwens hoe dit vege lijf erin slaagt om toch de nodige zuurstof uit de steeds ijlere lucht te halen. Onze ademhaling wordt dieper, hartslag gaat omhoog en achter de schermen maakt ons bloed extra rode bloedcellen aan om toch meer zuurstof te kunnen vervoeren. Het geheel gaat ook gepaard met de nodige ongemakken: gezwollen vingers en gezicht, nachtelijke apneus, heel levendige dromen alsof je zwalpt tussen droom en werkelijkheid en zeer veel pipi (absoluut hatelijk om bij vriestemperaturen uit je warme slaapzak te komen om de put op te zoeken...). Pepe voelt uiteraard niks en loopt de berg op alsof het Holsbeekbos is. Meme moet wat meer puffen, maar los van wat stekende hoofdpijn af en toe lukt het voorlopig prima al neemt meme toch af en toe een halve diamox om de acclimatisatie te vergemakkelijken. Afwachten wat het wordt boven de 5000 m.
De tocht door de vallei is ronduit adembenemend - wellicht speelt de hoogte hier ook wel een rol... Woorden schieten te kort om de pracht en grootsheid te beschrijven. Oeroude bossen, diep uitgesneden valleien, watervallen, een kolkende rivier, en overal een 360 view van 6 en 7 duizenders die majestueus op ons neerstaren. We leven in het hier en nu. Hier is het niet nodig om te dissocieren want geen enkele dagdroom kan de realiteit evenaren. We kijken niet verder vooruit dan de volgende kam of de volgende bocht.
Om dan weer helemaal overrompeld te worden door de pracht van de natuur. Vooral het stuk tussen Machhermo en Gokyo mag er wezen. Een lichtblauw grijze rivier doorklieft met een onverwachte intensiteit het roestbruine landschap, turkooize meren kleuren het rotsige parcours, besneeuwde toppen omringen de vallei. 
We bereiken Gokyo kort na de middag. Meme opteert voor een 'bucket' shower, een emmer warm water in een golfplaten hokje. Het sprookje dat je haar na verloop van tijd niet vettiger zou worden, strookt vooralsnog niet met de realiteit. Na een paar keer inzepen, komt er toch weer wat vorm in. Daarna beginnen we nog aan de klim van Gokyo Ri, een Nepalese 'heuvel' van 5360 m in de hoop de zon te zien zakken boven Everest. Halverwege de klim doemen er echter ineens wolken op en we houden het dan maar voor bekeken. We lassen hier een rustdag in, dus nog kansen genoeg. Op vrijdag wagen we onze tweede kans op Gokyo Ri. Meme heeft een rotnacht achter de rug en de eerste meters zijn echt afzien, we moeten maar liefst 600 meter overbruggen... de sunrise hielden we alvast voor bekeken. De zichten onderweg zijn andermaal adembenemend en halverwege duikt Everest op achter een zwarte rots. We bereiken de top na 2,5u klimmen en genieten van het schitterende panorama. Gokyo voorlopig met stip de mooiste plek van deze tour!
1 opmerking:
Maar wat lees ik hier??? Heeft pepe stiekem in Holsbeekbos gaan oefenen???
Het is voor mij al meer dan 20 jaar geleden dat ik daar was, en ik kan me het overweldigende en de pracht van de Gokyo vallei nog steeds goed voorstellen. Geniet intens van die prachtige bergen en zoals de honderdjarige zei toen men haar vroeg wat haar geheim is: 'Altijd blijven asemen!' Toch een nuttige tip op grote hoogte, niet?
Groetjes
Een reactie posten