Na lang aftellen is het eindelijk zover .. vroeg uit de veren om te vertrekken naar Nepal. We geraken zonder al te veel problemen op tijd in Zaventem waar we deze keer voor de verandering eens niet verloren lopen (de stroom volgen heeft af en toe zijn voordelen). De vlucht richting Milaan vertrekt op tijd maar nogal schokkerig. Veel wordt duidelijk wanneer blijkt dat gezagvoerder een vrouw is (allicht de handrem vergeten afzetten of zoiets ...). Gelukkig is de automatische piloot van het sterke geslacht en verloopt de landing uiterst zacht.
De vrees dat de bagage ergens onderweg de spreekwoordelijk boot zal missen blijkt ongegrond, want bij het opstappen richting Doha worden we gerustgesteld dat onze gewrapte zakken meevliegen. De 7 uren wachten in Doha duren laaaaaaaaaaang, vooral omdat we nergens een rustig plaatsje vinden om onze benen te strekken en een tukje te doen (het tapijt in de plaatselijke moskee leek nochtans aan alle voorwaarden te voldoen). Halverwege de nacht kunnen we dan toch aan de laatste etappe beginnen en tegen de ochtend begint het vliegtuig aan de landing in Kathmandu.
Het decor is al prachtig .. we vliegen tussen de bergen, en in de verte lonken de hoge witte toppen van de Himalaya. De prepaid taxi (een auto die in de jaren zeventig nog in Europa heeft gereden) dropt ons met een niet-chauffeur aan een guesthouse waar meme te moe is om nog veel te riposteren. De slechtste kamer nemen we niet, maar de volgende is goed genoeg (geen kakkerlakken was ongeveer het enige criterium). De twee horizontale vlakken om op te liggen kunnen we niet weerstaan en we vallen als een blok in slaap. Tegen de middag staan we versuft op en forceren we ons om de nodige administratie in orde te brengen. We nemen de taxi richting een of andere officiele instantie en na nogal wat knip-, plak- en stempelwerk hebben we eindelijk onze permits voor de trekken.
De rest van de dag dwalen we nog wat rond in Thamel en tegen de avond chillen we nog wat in de tuin van ons guesthouse en eten onze eerste curry. De dag leek eindeloos te duren en meme en pepe kruipen op tijd in bed.
De vrees dat de bagage ergens onderweg de spreekwoordelijk boot zal missen blijkt ongegrond, want bij het opstappen richting Doha worden we gerustgesteld dat onze gewrapte zakken meevliegen. De 7 uren wachten in Doha duren laaaaaaaaaaang, vooral omdat we nergens een rustig plaatsje vinden om onze benen te strekken en een tukje te doen (het tapijt in de plaatselijke moskee leek nochtans aan alle voorwaarden te voldoen). Halverwege de nacht kunnen we dan toch aan de laatste etappe beginnen en tegen de ochtend begint het vliegtuig aan de landing in Kathmandu.
Het decor is al prachtig .. we vliegen tussen de bergen, en in de verte lonken de hoge witte toppen van de Himalaya. De prepaid taxi (een auto die in de jaren zeventig nog in Europa heeft gereden) dropt ons met een niet-chauffeur aan een guesthouse waar meme te moe is om nog veel te riposteren. De slechtste kamer nemen we niet, maar de volgende is goed genoeg (geen kakkerlakken was ongeveer het enige criterium). De twee horizontale vlakken om op te liggen kunnen we niet weerstaan en we vallen als een blok in slaap. Tegen de middag staan we versuft op en forceren we ons om de nodige administratie in orde te brengen. We nemen de taxi richting een of andere officiele instantie en na nogal wat knip-, plak- en stempelwerk hebben we eindelijk onze permits voor de trekken.
De rest van de dag dwalen we nog wat rond in Thamel en tegen de avond chillen we nog wat in de tuin van ons guesthouse en eten onze eerste curry. De dag leek eindeloos te duren en meme en pepe kruipen op tijd in bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten