Met het openbaar vervoer naar Besi Sahar

Om klokslag 8u arriveren we aan het busstation, klaar voor een rit van een kleine 6 uur... die uiteindelijk 9 uur  zal duren.
Het decor is - lichtjes uitgedrukt - nogal verwarrend. Tientallen bussen, mensen, winkeltjes... Nog voor we goed en wel de taxi uitstappen, komt er al een horde behulpvaardige Nepalezen aangesneld. Ze graaien het ticket uit onze handen en wijzen in alle richtingen. Na wat over-en-weer gebrabbel vinden we eindelijk loket 33 en kunnen we zelfs zonder al te veel problemen onze bus localiseren. Het is een tata-model, weggeplukt uit een modale derde wereld reportage: kleurrijk, langs alle kanten geblutst, schreeuwerige opschriften en compleet volgestouwd. Het verontrust ons enigszins dat ze onder het gevaarte zitten te sleutelen, maar bon... Na een half uur blijkt onze vrees gegrond, want out of the blue wordt beslist dat we met een andere bus gaan. Een andere bus tot daar aan toe, maar het overladen van alle bagage ... Soit, rond 9 uur denderen we Kathmandu uit. Het is te zeggen, doen we een poging tot, want er lijkt maar geen einde te komen aan de stad en het eindeloze getoeter en gelaveer tussen de mensenzee en de motorrijders. En zeggen dat het vandaag een feestdag is ?

We tuffen gestaag richting Besi Sahar en vergeleken met de Indische rijstijl, is onze Nepalese chauffeur te catalogeren als matig voorzichtig. De weg die op de kaart redelijk recht leek, slingert zich in werkelijkheid tussen de heuvels rond Kathmandu. Het uitzicht is prachtig. Glooiende hellingen, groene rijstvelden, kleurrijke huisjes, spelende kinderen. Maar mooie liedjes duren niet lang en een tweetal uur later staan we plots stil. Commotie alom. Veel onverstaanbaar gebrabbel en loeiende sirenes... blijkbaar is iets verderop een ongeval gebeurd. En de wegen zijn niet van die aard om eventjes rechtsomkeer te maken: er is namelijk maar 1 weg. Het is heet in de bus en het lange wachten is niet bevorderlijk voor de kleine blaas van meme. Twee uur later kunnen we eindelijk terug vertrekken. Onze vreugde is echter van korte duur, want de chauffeur heeft zich steevast voorgenomen de verloren tijd in te halen en vliegt als een bezetene de berg op en af. Pepe is er redelijk gerust in, het debacle in India in gedachten, maar meme zit toch met de bagger.
Het landschap schuift voorbij en de eerste pieken van de Himalaya doemen op. Het beeld is prachtig en lijkt een levensechte puzzel : groene voorgrond, prachtige besneeuwde toppen, helblauwe lucht. Duizenden stukjes waar je niet op uitgekeken raakt.
Een kleine 12 kilometer voor de eindbestemming, worden we plots uit de bus gezet. 'Other bus, change bus'. We proppen ons met pak en zak in een overvolle lokale bus, geiten in het wandelpad inclusief. De enige plek voor de rugzak is binnen sproeibereik van de geiten...
Maar eind goed al goed. We komen heelhuids en vooral droog aan in Besi Sahar, kunnen er een kamertje op de kop tikken voor 200 rupees (is 2 eur), eten ons te pletter voor 5 eur, nemen een ijskoude douche (yes yes, hot water, many hot water, two times, ...) en kruipen er subiet es vroeg in om morgen eindelijk op stap te gaan.