Dwalen in Kathmandu

Na een verkwikkende nachtrust is meme helemaal klaar om aan de dag te beginnen. Pepe ligt nog in dromenland, maar tegen half 10 vindt meme het welletjes. Korte pijn om het tijdverschil te overbruggen is de beste remedie. 

We nemen een lekker nepalees ontbijt met vers fruit, een aardappelcurry en een soort gepofte broodjes en trekken dan de stad in. Eerst en vooral willen we een bus reserveren die ons zaterdag richting himalaya moet brengen. De vriendelijke man in het hotel die ons de eerste dag een gids, dragers, geleide tochten en nog meer moois wou aansmeren, is een pak minder hulpvaardig nu blijkt dat we de tocht op eigen houtje willen doen. Dan maar het eerste het beste reisbureau binnengestapt om een ticket te boeken. Pepe vraagt zich af of ons Nepali nu echt zo slecht is, want het meisje kan de eindbestemming maar niet begrijpen en biedt aan om haar baas te bellen. Ze lijkt ook niet zo zeker over het vertrekpunt van de bus.... We weten nochtans uit goede bron dat er bussen rechtstreeks naar Besi Sahar rijden (ze doen ongeveer 6u over de 137 km, dat belooft...). In het volgende reisbureautje hebben we meer geluk.
Nu nog geld afhalen en we zijn er helemaal klaar voor. Al lijkt ook dat niet zo simpel. Vier machines verder en een kaart die ofwel geweigerd wordt, ofwel vreemde foutboodschappen geeft, vragen we uitleg in de bank zelf. Geld afhalen aan het loket is onmogelijk, aan de machines maximum 10 000 rupees, het equivalent van 100 EUR. Enige oplossing is dus de transactie een paar keer na mekaar uitvoeren. We lijken wel 2 gokverslaafden aan een jackpot, maar stappen uiteindelijk met ettelijke duizenden rupees de straat op. Een nogal vreemde gewaarwording tussen de talloze venters, dragers en riksharijders die voor een habbekrats hun curry proberen te verdienen. 

De rest van de dag staat in het teken van sightseeing. We halen onze lonely planet bijbel boven, lezen de uitleg over de vele gompas en tempels die de straten versieren, vergeten deze uitleg uiteraard onmiddellijk, slagen er ook in om na 2 straten de weg te verliezen in het voorgeschreven parcours en laten ons uiteindelijk gewoon meedrijven met de sfeer en de stroom. De straatjes zijn smal maar minder verstikkend dan Delhi. Ook de bedelaars en verkopers zijn minder vasthoudend. Many more en many colours is hier vooral van toepassing op de busladingen vol trekking-nepkledij: the north face, mammut, goretex enz.  De gemiddelde nepalees is dan weer fan van armani en dolce and gabana. Het enige echt hatelijke zijn de honderden motorrijders. Smerige uitlaatgassen verpesten de lucht, de vehicles zoeven toeterend door de straten en wanen zich oppermachtig. Gelukkig is het droogseizoen, want de enige veilige plek op straat is de aflopende zijkant, lees... de riool.
Na een korte aanvaring met een niet-heilige die een rode bol op ons voorhoofd plant en daar per kerende geld voor wil, zoeken we onze toevlucht op een zalig dakterras. Zicht op de witte toppen, een koele everest-pint, de lekkere geuren en mooie kleuren van Azie. Straks zakken we nog even af naar een Thais restaurant. Pepe heeft al vol nostalgie een paar gerechten in gedachten. En dan bed in om te dromen van de Annapurna... nog 1 keertje slapen.

PS de pc in ons guesthouse is zo mogelijk nog ouder dan de prepaid taxi en strubbelt tegen bij het uploaden van de fotos. Pepe krijgt het op zijn heupen en gaat eerst voor de Thai. Fotos volgen dus later .. ooit eens (hopen we).
Ondertussen zijn we een paar uur later (het is hier overigens 3u45 min later dan in Belgie) en we hebben een high tech internet cafe gevonden. De Thai werd een niet-thai, maar de Tibetaanse momos waren ook wel superlekker.