Bali: onze top en flop

Over het algemeen kunnen we alleen maar positief zijn over Bali en Lombok. Het zijn prachtige eilanden met een zalig klimaat, lekker eten en vriendelijke mensen. Er is veel te beleven met een goed evenwicht tussen cultuur en natuur, strand en vulkanen, actief en passief. Kortom yin en yang ...

Tops:

• Trekking op en rond vulkaan Rinjani op Lombok
• Onderwaterwereld rond Menjangan eiland, Amed en Gili Air
• De serene sfeer bij de offerings en ceremonies in de vele tempels.
• (voor meme) eerste duikervaring

Flops:

• Weinig of onbestaand publiek transport
• Gebrek aan verkeersregels waardoor zelfs straat oversteken gevaarlijk is
• Leuren van verkopers in de buurt van tempels
• (voor pepe) de stress van de blog

Laatste loodjes ...

De laatste dagen beginnen in het teken te staan van de terugkeer naar Belgie. We hebben maandag nog een laatste keer Wayan opgetrommeld om ons nog naar een paar 'zwarte gaten' te rijden. De eerste stop is bij een watertempel in Bedugul. Jammer genoeg is het een beetje bewolkt (wat er wel vaker het geval is) en kan meme niet haar gedroomde foto nemen. Vervolgens rijden we naar Jatiluwih,een stadje in de heuvels met een prachtig uitzicht op eeuwenoude sawa's (rijstvelden). De omgeving is zelfs genomineerd voor Unesco wereld erfgoed. Op de terugweg bezoeken we nog een paar tempels, en stopt Wayan nog eens bij een lokale warung voor een Balinese specialiteit, nl. het 'cycling pig'. Het is ons op dat moment nog niet helemaal duidelijk dat het eigenlijk gaat over het 'suckling pig', een met kruiden volgepropt speenvarken dat, op een stok gespiesd, een paar uur boven een vuurtje gaart. Pepe houdt het toch maar op 'cycling pig' omdat dat wat meer tot de verbeelding spreekt. We hopen alleen dat het niet een paar dagen in onze maag blijft ronddraaien.

Onze laatste dag staat traditiegetrouw in het teken van 'pakjes'. We geven ons over aan de Ubud 'pasar' (markt) en slenteren door de honderden stalletjes. We worden telkens onmiddellijk overspoeld door lokale verkopers. Met de nodige 'bargaining'-skills lukt het ons om af en toe een verkoper te ergeren. Het blijkt nl. dat ze graag een eerste klant hebben 'for good luck'. We maken gretig gebruik van dat bijgeloof en doen een paar goede zaakjes. Na elke deal zegent de verkoper zijn shop met onze geldbriefjes. Het is wel redelijk vermoeiend om voor elke aankoop een half uur te moeten palaveren. We zijn dan ook blij dat we tegen happy hour rond zijn ...

Woensdag om 21.30u lokale tijd nemen we het vliegtuig terug naar Amsterdam. We landen donderdag om 8u en zijn rond de middag weer in ons geliefde Belgie ... Tot binnenkort!

M&P

Fietstocht door de rijstvelden

Om al een beetje in de vlaamse sfeer te komen, spelen we op zondag wielertoerist. Het parcours strekt zich uit over 25 km door het balinese platteland en is met stip de makkelijkste tocht ooit. We worden immers met een busje naar de kam van vulkaan batur gebracht om daarna gewoon met de fiets naar beneden te bollen. Enkel sturen en vooral remmen dus. We zien er wel vreemd uit. Een tiental withuiden met een helm aan die als een slang van mountainbikes door de rijstvelden zoeven. Gelukkig komt hier dagelijks zo een stoet voorbij dus de mensen zijn niet al te verwonderd.



Onderweg staan een paar stops op het programma :

• Bezoek aan koffieplantage, en uiteraard de aanpalende shop
• Bezoek aan een authentiek gezin om te zien hoe ze leven en werken. Waarbij we ons toch even afvragen hoe wij zouden reageren als er elke dag een groep jappen in ons huis zou staan om te zien hoe we wassen en patatten schillen?
• Stop bij de rijstvelden waar de toerist ook es met wat aren mag kloppen (soort open bedrijvendag)

Dit alles keurig afgesloten met een lunchbuffet in het restaurant van de eigenaar van het reisbureau, een aussie in dit geval. Tot zover de local touch...

Maar het tochtje op zich is wel de moeite en de gids geeft op een heel humoristische manier interessante info.

Wist je bijvoorbeeld dat ...

• De jongste zoon in het gezin het huis en de grond krijgt van zodra hij trouwt? In ruil zorgt hij voor mammie en pappie.
• Een derde van het inkomen gaat naar de dagelijkse offerings en ceremonies.
• De duurste koffie ter wereld gemaakt wordt door civetten kaka ? De poezen verorberen de lekkerste bonen en die worden na vertering uit de uitwerpselen gevist . In NY zouden ze 80 dollar vragen voor 1 kop van deze luwak koffie.

• Jongens voor 3 jaar de gevangenis ingaan als ze een meisje zwanger maken en niet willen trouwen? Het wordt zelfs 10 jaar als ze gaan lopen ...
• Er nog elke dag hanengevechten plaatsvinden in de dorpen. De mannen masseren dagelijks de haan tot ongenoegen van hun vrouw. De politie strijkt bij de gevechten een deel van de winst op om een oogje dicht te doen.
• Balinezen niet samen eten? Eten is een moment van privacy. Moeder kookt 1 keer per dag en legt alles in een kast. Iedereen pakt koud eten als ze honger hebben. 2 maal per jaar eet de familie samen als de papa kookt.

pepe gestrikt door spin

• Er megagrote spinnen bestaan die zelfs vogeltjes strikken in hun web?
• Vrouwen al het zware werk moeten doen zoals zakken cement de heuvel op sleuren voor onderhoud aan de tempels. Ze dragen tot 65 kg ?!
• De beelden en pilaren in de tempel versierd zijn met witte en gele doeken. Wit voor goed en geel voor heilig. Toevallig ook de kleuren van het vaticaan?
• Sommige mensen eerst 5 jaar begraven worden en dan terug opgegraven om te cremeren tijdens een massaceremonie
• Bij het huwelijk de 6 voorste tanden gelijk worden gevijld met een mes. Dit ritueel dient om het lichaam te zuiveren van de 6 hoofdzonden. Maar het zou vooral heel pijnlijk zijn, want soms wordt er tot op de zenuw gevijld om een rechte lijn te krijgen. Rechte tanden zonder orthodont en een pak goedkoper !

Tempels, ceremonies en offers ...

Omdat publiek transport in Bali nogal problematisch is (zie vorige posts) besluiten we de rest van de vakantie door te brengen in het gezellige Ubud om van daaruit nog enkele daguitstapjes te doen. En na de ervaring met de scooter en het lezen van een horror-artikel over het 'zelf rijden met een huurwagen' besluiten we vanaf nu over te schakelen op auto-met-chauffeur. Voor de prijs moet je het trouwens niet laten want de chauffeur krijg je er bijna gratis bij.

Zaterdag plannen we een rondrit die volledig in het teken staat van tempels, ceremonies en offers (al is inplannen een beetje overdreven omdat je dit alles om elke straathoek terug kan vinden). Onze vriendelijke chauffeur (Wayan) pikt ons op om 9u en brengt ons eerst naar Bangli. In de plaatstelijke Kehen tempel is er blijkbaar een ceremonie gaande die maar om de 10 jaar plaatsvindt. Het is een beetje onduidelijk waarvoor de ceremonie juist dient, maar volgens Wayan is het zo'n beetje voor alles en iedereen. De tempel is alleszins prachtig versierd en de altaartjes staan vol met kleurrijke 'offerings'. Het zijn soms echte juweeltjes die bijna sprookjesachtig aandoen als peperkoeken huisjes. Overal zijn mensen in hun mooiste pakken aan het bidden terwijl ze besprenkeld worden met 'holy water'. We vallen er als enige toeristen een beetje uit de toon, maar iedereen lacht ons vriendelijk toe.

Vervolgens zetten we koers richting Pura Besakih. Dit tempelcomplex staat aan de voet van de vulkaan Gunung Agung, de heiligste plaats van Bali, en wordt dan ook beschouwd als de 'moedertempel'. Een bezoek blijkt voor menig toerist echter een negatieve ervaring te zijn omdat de lokale bevolking er al te zeer je geld probeert te rollen. Zo vragen zelfverklaarde gidsen belachelijke bedragen om zgn 'verboden' tempels te bezoeken, of proberen ze je binnen te lokken voor een foto om je vervolgens een hoge boete aan te smeren. Zelfs Wayan is er niet echt gerust in en bespreekt tijdens de rit uitvoerig alle mogelijke scenario's die zich kunnen voordoen.

Gelukkig zijn meme en pepe ondertussen al wel een en ander gewoon, en banen we ons met een paar beproefde technieken makkelijk een weg tot het hart van de tempels. Zo helpen een paar woorden Oostvlaams dialect, halsstarrig negeren en stoicijns doof zijn, je al een eind vooruit. Maar vooral het 'groep-hoppen' blijkt andermaal bijzonder efficient. Deze techniek bestaat erin dat je tussen een paar groepen blijft slenteren, en zo stelselmatig mee naar je doel schuift. Op deze manier begrijpt niemand goed tot welke groep je eigenlijk behoort. En als je toch wordt aangesproken kan je je nog altijd voordoen als lid van de andere groep.

We komen zonder kleerscheuren terug bij de auto, en zijn ondertussen wel aan een knabbel toe. Wayan rijdt met ons naar een lokale warung waar we gewoon de dagschotel krijgen. Het eten is bijzonder lekker en lijkt in niets op het toeristen-schotels die we gewend zijn. Echt creatief kan je het kleine resto wel niet noemen, want een menukaart hebben ze niet, en blijkbaar serveren ze sinds mensenheugenis alleen dezelfde dagschotel ...

Na de lunch bollen we verder naar de 'bat-cave'. Deze tempel staat aan een grot en de wanden zitten vol met vleermuizen, die de altaren systematisch onderkakken. Volgens de legende zou de grot doorlopen tot in de Pura Besakih, een paar tientallen km's verderop, en bewoond worden door een gigantische slang die leeft van vleermuizen. De stank die uit de grot walmt, en het aanzicht van de duizende beesten doet ons dit graag geloven. Wij voelen ons niet echt geroepen om de grot ver te verkennen ...


De laatste stop van de dag ligt wat verderop in Klungkung, een oude hoofdstad van Bali. We bezoeken het het zgn. 'Palace of justice'. Het is een mooi pavilioentje dat oude koningen gebruikten om met hun adviseurs te overleggen over allerhande problemen binnen het koninkrijk zoals bvb justitie. De koning werd daarbij klaarblijkelijk geholpen door sprekende schilderingen op het plafond waarop straffen voor allerhande 'misdaden' staan afgebeeld. Een greep uit het aanbod : bij mensen die regelmatig ongepast gas verspreiden (protten dus) in het bijzijn van anderen wordt het rectum uitgetrokken (wie het schoentje past ...), stoute kindjes die niet naar mama en papa luisteren worden in stukken gezaagd, en van macho's die te veel vrouwen versieren worden de edele delen verbrand, ... Na zoveel gruwelijkheid rijden we snel terug naar Ubud, en geven we ons graag over aan een welkom 'happy hour'.

Tirta Gangga: waterpaleis en tempel

Op donderdag laten we de paradijselijke gili-eilanden achter ons en we nemen opnieuw de fast boat naar Bali. Net als de eerste keer zijn we blij als we land zien verschijnen. De kapitein laveert de boot met hoge snelheid tussen de metershoge golven en heel wat passagiers - waaronder meme die nochtans een toeristil heeft genomen - krijgen een bananenkleur.

We rijden direct door naar Tirta Gangga, een klein dorpje in Oost Bali. Na een korte siesta wandelen we naar het waterpaleis, een idyllisch oord waar menig koppel trouwfoto's komt nemen. Waterpartijen, fonteintjes, beelden en bloemen vormen het decor van dit Efteling-park. We chillen op een bankje, nemen een plons in het (ijs)koude water van een van de zwembaden en wachten uiteindelijk de sunset af met een boek.

's Morgens wagen we ons aan de Lempuyang tempel. Deze is de belangrijkste tempel van Oost-Bali en ligt op de top van een heuvel. We moeten ongeveer 700 meter klimmen via 1700 trappen (of meer dan 3x de Romboutstoren op). De tempel maakt verplicht deel uit van de belangrijke rituelen of ceremonies van de Balinezen. Ze moeten dan immers voor elke windrichting een specifieke tempel bezoeken die gewijd is aan een bepaalde god en gekenmerkt wordt door een kleur (wit, rood, geel of zwart). Het ritueel wordt altijd afgesloten met een bezoek aan de centraal gelegen moedertempel in Besakih. Ook voor de tussenwindrichtingen zijn er tempels, dus wie veel tijd heeft, kan per gebeurtenis (bv een crematie) 9 tempels bezoeken.

Het weer is bewolkt maar wel warm en plakkerig. Onderweg worden we op sleeptouw genomen door een Balinese familie die komt bidden voor goed geluk. Het complex van Lempuyang bestaat uit meerdere tempels die allemaal in witte steen zijn opgetrokken.
Na ongeveer 2u klimmen door een tropisch woud bereiken we de top waar we al onmiddellijk een crematieceremonie kunnen meemaken. Bij het overlijden wordt het lichaam gecremeerd en in zee of in de rivier uitgestrooid.

Na 12 dagen volgt dan de tweede ceremonie waarbij de familie gaat bidden in verschillende tempels. Een essentieel onderdeel is het heilige water dat men bij de start van de crematie gaat halen in de zee om op die manier de voorouders deel te laten uitmaken van de ceremonie. Dat water wordt vervolgens in de verschillende tempels gewijd en uiteindelijk meegenomen naar de familietempel waar het gebruikt wordt bij de dagelijkse offerings. Al kregen we her en der wel varianten van de ceremonie te horen.



In de namiddag tuffen we in een keer door naar Ubud. Pepe laat verschillende keren vallen dat hij toch wel een "massaas" zou kunnen verdragen na het vele trappenlopen. Meme vindt dat een strak plan en dus sluiten we de dag af met een Balineze massage al kiezen we deze keer wel voor de soft versie.

Gili air: snorkelen, chillen en ... duiken!!!

Op zondag komen we aan op Gili Air, een van de drie paradijselijke eilandjes net voor de kust van Lombok. Het eiland lijkt zo weggelopen uit een reisbrochure: palmbomen, witte stranden, turkoise zee en bungalowtjes die uitkijken over het strand. Bovendien zijn de eilandjes verkeersvrij, het enige vervoersmiddel is paard en kar.
De eerste dag boeken we een snorkeltrip met een bootje. We worden op 4 verschillende locaties in zee gedropt om te genieten van de vele vissen en koralen. Meme krijgt ook een eerste glimp van een zeeschildpad te zien die echter snel verdwijnt in de diepte.

Het eiland is heet en plakkerig. Tussen 12u en 16u is het echt onmogelijk om iets anders te doen dan wachten tot het afkoelt. Maar de zonsondergang met een lekkere mojito mag er wel wezen.



Op dag 2 zet meme dan toch de stap om te duiken. De beledigingen "zielig" en "woesie" gaven de doorslag. Meme kiest voor "dreamdivers" (klinkt alvast vertrouwd in de oren, nietwaar flor...), een Duitse organisatie. Het programma start met een opleiding in het zwembad. De eerste oefening, mondstuk uithalen onder water, loopt al direct verkeerd af. Amper 1 minuut later staat meme alweer rechtop in het zwembad. Maar de Duitse instructrice Tati houdt vol en een uur later peddelt meme toch over de grond van het zwembad. Zelfs buyoancy (op en neer gaan door in en uit te ademen) lijkt te lukken.
In de namiddag varen we met de boot naar frogfish point voor de eigenlijke duik. Als meme hoort dat ze acheruit van de boot in het water moet vallen, lijkt de balans toch even door te slaan naar "toch maar niet". Veel tijd om te stressen is er niet, want Tati sleurt meme mee de zee in. Point of no return. De eerste meters slaat de paniek even toe: masker vol water, druk op oren, maar even later ebt de paniek weg en kan het genieten beginnen. We gaan tot op 16 meter en zien murenes, kreeften, een slapende schildpad, schorpioenvissen en nog veel meer. De duik duurt ongeveer een uur. Een echte aanrader!

's Nachts wordt het zo heet dat pepe al na een half uur ligt te sudderen in eigen nat. Na een paar slapeloze uren woelen, knippen we het muskietennet los om toch maar iets van de ventilator te voelen. En zeggen dat het vriest in Europa ?

We sluiten ons bezoek aan gili air af met een dag luieren en snorkelen. Het is zo mogelijk nog heter dan de voorbije dagen. We willen met paard en kar naar de andere kant van het eiland, maar pepe raakt het met de driver niet eens over de prijs en dus wordt het stappen. Koppig manneke. De ochtend-snorkel is zeer succesvol, want we zien 2 nieuwsgierige nemo's die poseren voor de camera.

Maar de avond-snorkel is nog spectaculairder! Vlakbij het strand, op 10 meter van onze bungalow, zwemmen we bijna tegen een reuze zeeschildpad. Pepe stormt het water terug uit om de camera te halen, terwijl meme het dier volgt in het water. Het volgende uur hebben we enkel oog voor dit indrukwekkende dier. Al doen de grote kop en vervaarlijke bek ons af te toe wel wat achteruit zwemmen. Een schitterende afsluiter van Gili Air, morgen varen we terug naar Bali, richting Tirta Gangga.

Rinjani trekking: van het meer tot de finish

Rond half 5 's nachts beginnen de porters alweer met het rommelen met potten en pannen. Het zacht gefluister slaat al snel om in onverstaanbaar gebrabbel. Vermoeid draaien we ons nog eens maar echt slapen zit er niet meer in. Bij het ontbijt krijgen we een verward verhaal over een 'wild pig' dat 's nachts de rijstpot heeft gestolen en ermee in de bosjes is gerend. Pepe oppert dat de pot misschien in het meer is verdwenen? Ze hadden hem per slot van rekening aan de rand van het meer gezet.

Tegen 8u is alles ingepakt en klimmen we opnieuw de kraterwand op naar 2641 meter. Het pad is rotsig maar iets minder steil dan de afdaling gisteren (al kan het feit dat we gisteren al 6u hadden gestapt er ook voor iets tussen zitten). De sfeer zit snor en de uitzichten zijn prachtig. Na elke bocht krijgen we het meer en de kleine vulkaan vanuit een andere hoek te zien. Din kent perfect de plekjes waar je mooie foto's kan maken. De top lijkt van hieruit gigantisch hoog en ver weg.

Tegen 11u zijn we boven op de krater en we werpen nog een laatste blik op dit indrukwekkende natuurfenomeen. Vanaf nu gaat het bergaf tot in Senaru (700 meter) wat zo mogelijks nog lastiger is voor onze spieren dan de klim zelf. Het eerste deel van het pad is loodzwaar: een stoffig, zanderig pad vol losliggende steentjes waar je tot halverwege je been inzakt. Elke stap vraagt een enorme inspanning en al snel zitten we helemaal onder het zweet en donker stof. Al kan de aanblik van de omhoog klefferende toeristen die de tocht in de andere richting doen het leed wel wat verzachten. Na 700 meter duiken we het bos in. Het pad is hier iets beter, een afdaling tussen de wortels van het tropisch regenwoud. Maar toch lijkt er geen eind aan te komen.
Din overtuigde ons om de laatste nacht in het dorp bij een waterval te overnachten. We lopen dus gezwind de verschillende kampeerplaatsen op de kraterwand voorbij in de hoop nog een plonsje te kunnen nemen in de waterval. Maar per stap wordt het tempo langzamer en we vragen steeds vaker hoe ver het nog is. Din antwoordt ontwijkend met een nietszeggend 'hm'. Van het einde van het park tot de waterval blijkt nog een heel eind. Zwemmen bij sunset zal er in ieder geval niet meer in zitten.


Na een zware afdaling van bijna 6u stappen strompelen we op de valreep rond half 6 de 200 trappen af die naar de waterval leiden. We schieten snel onze bikini aan en gaan tot grote hilariteit van de lokale toeristen onder de krachtige en ijskoude straal staan. Alle stof en zweet worden weggespoeld. Het koude water zorgt voor een aangename verfrissing. Stramme spieren, blaren en de inspanning zijn snel vergeten.


Samen met de porters en Din toasten we bij een  paar flessen Bintang op een zeer geslaagde en mooie trektocht.





's Morgens staan we een laatste keer om 6u en na een korte wandeling door de rijstvelden komen we terug in de bewoonde wereld. Een paar uurtjes later nemen we de boot naar Gili air en liggen met ons lui g** op een tropisch strand. 't Kan verkeren...

Rinjani trekking : Op naar de top ...

Om 2u 's nachts worden we al wakker van de porters die in de weer zijn om ons ontbijt te maken. We moeten rond 3u vertrekken om tegen zonsopgang op de top te zijn. Een paar gebakken bananen en een warme kop koffie later beginnen we aan de klim. We vertrekken vanop 2600m en moeten dus maar dan 1100m stijgen tot de top die op 3726m ligt. Men heeft ons van bij het begin al verwittigd dat het een steile en lastige klim is. Het eerste uur valt al bij al nog mee. Mieke beslist toch om te stoppen en blijft -gewikkeld in een paar slaapzakken- achter bij het vuurtje dat Din heeft gemaakt.
We stappen verder terwijl het aan de horizon al begint te schemeren. Zoals wel vaker wegen de laatste loodjes het zwaarst en dat is deze keer echt wel het geval!

We moeten omhoog klefferen langs een steile bergkam op een padje van mul steengruis. Langs beide kanten gapen diepe afgronden. Het lijkt alsof we een reuze zandduin op moeten want na elke stap zakken we voor de helft weer terug naar af. Bovendien begint ook de hoogte stilaan haar tol te eisen. Meme staat na een tijdje nog meer op ontploffen dan de vulkaan zelf. Gelukkig zien we ondertussen de top zodat we het einde traag maar zeker dichterbij zien komen.


Na in totaal 4u klimmen bereiken we de top. De zon is dan al net op maar dat kan de pret niet bederven. Het uitzicht is adembenemend. We kijken uit over Lombok tot aan de zee en zien in de verte zelfs de vulkaan op Bali liggen. Het kratermeer en de mini-krater kleuren prachtig in het eerste licht. De zon geeft van bij het krieken al warmte zodat we zelfs wat kunnen opwarmen.
We blijven een half uurtje genieten van het uitzicht (en ook voor de obligate foto-sessie) en beginnen dan aan de lange afdaling. Dat gaat verbazend makkelijk en snel omdat we nu voordeel hebben bij het eerder vervloekte zand. Na een uurtje of twee staan we terug aan ons kamp en trakteren de porters ons op een reuze-brunch.

Vlak na de middag dalen we verder af naar het kratermeer waar we zullen overnachten. Het meer ligt op 2000m en dus moeten we weer 600m dalen. Bovendien is het pad amper die naam waard en moeten we naar beneden sukkelen over rotsen, takken en andere obstakels. Na de lastige beklimming hadden we het liever wat rustiger aan gedaan, maar het idee dat we straks kunnen kamperen aan de hotsprings maakt veel goed. Aangekomen bij het meer blijkt er echter een groep van 600 Balinezen te kamperen? De kleine kampplaats is omgetoverd in een chaos van dekens, tenten en opgespannen zeilen. Din stelt voor om eerst de hotsprings te doen en dan nog wat verder te stappen naar een rustiger plekje. We slepen ons naar de warme bronnen maar zodra we ons onderdompelen in het warme water van 40gr lijken alle inspanningen plots vergeten. We dobberen een tijdje rond in het zalige nat en stappen daarna met veel moeite nog een half uurtje verder tot aan de kampplaats.
De tenten staan al klaar op een vlak stukje net naast het water. We hebben er een prachtig zicht op het kratermeer en de kleine vulkaan. Net als we willen gaan slapen beginnen de Balinezen aan een of andere 'offering' met het traditionele geklingel dat we in Ubud al hoorden. We zijn echter te moe om ons druk te maken. We duwen de oordoppen wat harder aan en vallen al vroeg in een zalige slaap ...

Rinjani trekking: van Sembalun tot de kraterwand

De vulkaan Rinjani is met zijn 3726 meter de 2de hoogste vulkaan van Indonesie. In de enorme krater ligt het kratermeer Danau Segara Anak (meer van het kind van de zee). In het meer staat nog een kleinere vulkaankegel die nog steeds actief is en in 1994 voor het laatst uitbarstte.
We doen de tocht samen met Marjella en Mieke, 2 Nederlandse meisjes die we per toeval ontmoetten op Bali. Je moet de trekking met een gids doen en voor een keertje zijn we het eens met de inrichtende instanties.
Op woensdagavond (24 oktober) nemen we de boot van Bali naar Lombok. In de havenstad Bangsal worden we overrompeld door touts die ons keiduur transport willen aansmeren. Maar pepe laat zich niet vermurwen en we kunnen voor een schappelijke prijs een taxi op de kop tikken.
We overnachten in Sengiggi waar we om 5u 's morgens worden opgepikt aan het hotel. Op dat moment beseffen we nog niet dat dit eigenlijk "uitslapen" is als je een vulkaan wil beklimmen. We rijden zigzaggend door de groene heuvels van Lombok. In Sembalun ontmoeten we onze gids Din en de porters die vooral eten en tenten mee naar boven zeulen. Onze persoonlijke spullen moeten we zelf (lees: vooral pepe) dragen. Mr Sapri van het reisbureau geeft nog wat uitleg bij de verschillende trajecten die varieren van 'very tough' en 'slippery' tot 'extremely tough' en 'very slippery'.  Hij geeft ons ook nog handschoenen mee terwijl het zweet letterlijk in onze schoenen staat.

Rond 10u gaan we eindelijk op pad. We starten op 1100 meter en overnachten vandaag op 2639 meter, een goede 1500 meter klimmen dus. Onder de brandende zon stappen we door velden waar groenten en fruit worden gekweekt... in serres ?!?

Na anderhalf uur bereiken we de eerste stop voor onze lunch. We zien vooral afgepeigerde en bestofte klimmers die de tocht vanuit de andere richting deden. Meme krijgt het zowaar koud bij het zien van zoveel leed. En de horror verhalen over losliggende stenen, 2 stappen vooruit en 4 achteruit en voeten vol blaren doen geen goed aan de zaak.
Na de lunch begint het echte werk. We klimmen een paar heuvels op en voelen al snel hoe de combinatie van hoogte en steile paden zijn tol eist. Gelukkig zitten we al snel in de wolken en zorgt de mist voor een aangename verfrissing.

Rond half 5 bereiken we de eerste kraterwand waar we (lees: de porters) ons kamp opslaan. Het heeft wel iets, zo'n luxe trektocht. De wolken belemmeren echter het zicht op het meer en de top dus een mooie sunset zit er voor vandaag niet in. Na het avondeten kruipen we bibberend in onze vochtige slaapzakken. Meme vervloekt zichzelf omdat ze haar eigen slaapzak in het dorp heeft achtergelaten. Pepe ligt na 2 minuten al te ronken tot groot ongenoegen van de Nederlandse buren. Veel tijd om te sakkeren is er echter niet, want de wekker staat om half 3 ...

Amed - Under the volcano

Vanuit Pemuteran in het uiterste westen van Bali rijden we naar Amed aan de oostkust.
Het is er zo mogelijk nog warmer en enkel de zee biedt enige verkoeling. Op 10 meter van ons hotelletje begint een mooi koraalrif en vanop het strand hebben we een schitterend zicht op de Gunung Agung, een vulkaan van ongeveer 3000 meter hoog.

Mooie vis (als iemand de naam weet ... ?)

Murene op 10m van het strand

We vullen de dag met luieren en snorkelen. Pepe verbrandt zijn tenen aan het hete strand en houdt er zowaar een blaar aan over. De enige afstand die we vandaag afleggen, is van het hotel naar het strand en naar de warung of omgekeerd.

Morgen nemen we de fastboat naar Lombok voor een trekking van 4 dagen naar de top van de Rinjani vulkaan. Opnieuw wat actie dus maar we zijn nu wel echt goed uitgerust.