De vulkaan Rinjani is met zijn 3726 meter de 2de hoogste vulkaan van Indonesie. In de enorme krater ligt het kratermeer Danau Segara Anak (meer van het kind van de zee). In het meer staat nog een kleinere vulkaankegel die nog steeds actief is en in 1994 voor het laatst uitbarstte.
We doen de tocht samen met Marjella en Mieke, 2 Nederlandse meisjes die we per toeval ontmoetten op Bali. Je moet de trekking met een gids doen en voor een keertje zijn we het eens met de inrichtende instanties.
Op woensdagavond (24 oktober) nemen we de boot van Bali naar Lombok. In de havenstad Bangsal worden we overrompeld door touts die ons keiduur transport willen aansmeren. Maar pepe laat zich niet vermurwen en we kunnen voor een schappelijke prijs een taxi op de kop tikken.
We overnachten in Sengiggi waar we om 5u 's morgens worden opgepikt aan het hotel. Op dat moment beseffen we nog niet dat dit eigenlijk "uitslapen" is als je een vulkaan wil beklimmen. We rijden zigzaggend door de groene heuvels van Lombok. In Sembalun ontmoeten we onze gids Din en de porters die vooral eten en tenten mee naar boven zeulen. Onze persoonlijke spullen moeten we zelf (lees: vooral pepe) dragen. Mr Sapri van het reisbureau geeft nog wat uitleg bij de verschillende trajecten die varieren van 'very tough' en 'slippery' tot 'extremely tough' en 'very slippery'. Hij geeft ons ook nog handschoenen mee terwijl het zweet letterlijk in onze schoenen staat.
Rond 10u gaan we eindelijk op pad. We starten op 1100 meter en overnachten vandaag op 2639 meter, een goede 1500 meter klimmen dus. Onder de brandende zon stappen we door velden waar groenten en fruit worden gekweekt... in serres ?!?
Na anderhalf uur bereiken we de eerste stop voor onze lunch. We zien vooral afgepeigerde en bestofte klimmers die de tocht vanuit de andere richting deden. Meme krijgt het zowaar koud bij het zien van zoveel leed. En de horror verhalen over losliggende stenen, 2 stappen vooruit en 4 achteruit en voeten vol blaren doen geen goed aan de zaak.Na de lunch begint het echte werk. We klimmen een paar heuvels op en voelen al snel hoe de combinatie van hoogte en steile paden zijn tol eist. Gelukkig zitten we al snel in de wolken en zorgt de mist voor een aangename verfrissing.
Rond half 5 bereiken we de eerste kraterwand waar we (lees: de porters) ons kamp opslaan. Het heeft wel iets, zo'n luxe trektocht. De wolken belemmeren echter het zicht op het meer en de top dus een mooie sunset zit er voor vandaag niet in. Na het avondeten kruipen we bibberend in onze vochtige slaapzakken. Meme vervloekt zichzelf omdat ze haar eigen slaapzak in het dorp heeft achtergelaten. Pepe ligt na 2 minuten al te ronken tot groot ongenoegen van de Nederlandse buren. Veel tijd om te sakkeren is er echter niet, want de wekker staat om half 3 ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten