Rinjani trekking : Op naar de top ...

Om 2u 's nachts worden we al wakker van de porters die in de weer zijn om ons ontbijt te maken. We moeten rond 3u vertrekken om tegen zonsopgang op de top te zijn. Een paar gebakken bananen en een warme kop koffie later beginnen we aan de klim. We vertrekken vanop 2600m en moeten dus maar dan 1100m stijgen tot de top die op 3726m ligt. Men heeft ons van bij het begin al verwittigd dat het een steile en lastige klim is. Het eerste uur valt al bij al nog mee. Mieke beslist toch om te stoppen en blijft -gewikkeld in een paar slaapzakken- achter bij het vuurtje dat Din heeft gemaakt.
We stappen verder terwijl het aan de horizon al begint te schemeren. Zoals wel vaker wegen de laatste loodjes het zwaarst en dat is deze keer echt wel het geval!

We moeten omhoog klefferen langs een steile bergkam op een padje van mul steengruis. Langs beide kanten gapen diepe afgronden. Het lijkt alsof we een reuze zandduin op moeten want na elke stap zakken we voor de helft weer terug naar af. Bovendien begint ook de hoogte stilaan haar tol te eisen. Meme staat na een tijdje nog meer op ontploffen dan de vulkaan zelf. Gelukkig zien we ondertussen de top zodat we het einde traag maar zeker dichterbij zien komen.


Na in totaal 4u klimmen bereiken we de top. De zon is dan al net op maar dat kan de pret niet bederven. Het uitzicht is adembenemend. We kijken uit over Lombok tot aan de zee en zien in de verte zelfs de vulkaan op Bali liggen. Het kratermeer en de mini-krater kleuren prachtig in het eerste licht. De zon geeft van bij het krieken al warmte zodat we zelfs wat kunnen opwarmen.
We blijven een half uurtje genieten van het uitzicht (en ook voor de obligate foto-sessie) en beginnen dan aan de lange afdaling. Dat gaat verbazend makkelijk en snel omdat we nu voordeel hebben bij het eerder vervloekte zand. Na een uurtje of twee staan we terug aan ons kamp en trakteren de porters ons op een reuze-brunch.

Vlak na de middag dalen we verder af naar het kratermeer waar we zullen overnachten. Het meer ligt op 2000m en dus moeten we weer 600m dalen. Bovendien is het pad amper die naam waard en moeten we naar beneden sukkelen over rotsen, takken en andere obstakels. Na de lastige beklimming hadden we het liever wat rustiger aan gedaan, maar het idee dat we straks kunnen kamperen aan de hotsprings maakt veel goed. Aangekomen bij het meer blijkt er echter een groep van 600 Balinezen te kamperen? De kleine kampplaats is omgetoverd in een chaos van dekens, tenten en opgespannen zeilen. Din stelt voor om eerst de hotsprings te doen en dan nog wat verder te stappen naar een rustiger plekje. We slepen ons naar de warme bronnen maar zodra we ons onderdompelen in het warme water van 40gr lijken alle inspanningen plots vergeten. We dobberen een tijdje rond in het zalige nat en stappen daarna met veel moeite nog een half uurtje verder tot aan de kampplaats.
De tenten staan al klaar op een vlak stukje net naast het water. We hebben er een prachtig zicht op het kratermeer en de kleine vulkaan. Net als we willen gaan slapen beginnen de Balinezen aan een of andere 'offering' met het traditionele geklingel dat we in Ubud al hoorden. We zijn echter te moe om ons druk te maken. We duwen de oordoppen wat harder aan en vallen al vroeg in een zalige slaap ...