Puerto Madryn: op zoek naar Moby Dick

Op zaterdag 2 november nemen we de nachtbus van Esquel naar Puerto Madryn, een havenstad aan de Atlantische oceaan. In de lodge worden we rond de oren geslagen met allerlei mogelijke trips en activiteiten en uiteraard korting bij het boeken van meerdere 'adventures', gaande van snorkelen met zeeleeuwen, wandelen tussen pinguïns en walvis spotten. We stellen de keuze nog even uit en trekken de stad in om fietsen te huren (de goedkoopste activiteit :-) Het ene bureau blijkt er echter maar 4 in stock te hebben die al uitgeleend zijn - ook al zien we 50 fietsen in een rek staan op het strand - en bij de andere is alles in herstelling.

Dan toch maar een tocht boeken voor een halve dag. We kiezen voor een 4x4 jeepsafari naar een stuk strand waar een kolonie zee-olifanten ligt aangemeerd. Na 2 uur heen en weer schudden door eindeloze pampa's loodst de chauffeur ons langs een steile klifwand naar het strand. De tocht lijkt ons niet echt een officieel uitje want de voorbije dagen is de wand op verschillende plekken ingezakt, er staan nergens pancartes en we komen midden tussen de zee-olifanten terecht. De mannetjes hebben een soort slurf en wegen maar liefst 4000 kg. Ze houden er een harem van soms 100 vrouwtjes op na. De vrouwtjes wegen om en bij de 800 kg. De dieren brengen maanden aan een stuk onafgebroken op zee door en zwemmen soms 17000 km. Ze hebben geen oren en kunnen daardoor tot 1600 meter diepte duiken. In september - oktober komen ze aan land en worden de pups geboren. Na een drietal weken laat de moeder de pups aan hun lot over en oefenen deze om in zee te gaan. Bij dit experiment wordt de helft verorberd door hongerige orka's die aanvallen tot op het strand.

Het macho mannetje houdt ondertussen zijn harem nauw in het oog want her en der liggen nieuwe mannetjes op de loer om vrouwtjes in te pikken. We lopen wat tussen de vettige kolossen maar meme is er niet helemaal gerust in. De chauffeur raadt aan om te gaan lopen als ze agressief worden, maar zeker niet richting zee. Als er een paar hun bek opentrekken, houden we het toch maar voor bekeken.

Op maandag schrijven we ons in voor een volledig officiële toer naar peninsula valdes -een nationaal park in de buurt - voor een tocht van 400 km, of hoe relatief 'buurt' kan zijn. Onze eerste stop is een klein strandje waar de walvisboten uitvaren. De boot wordt met een traktor de zee ingeduwd. Na een tiental minuten varen, legt de kapitein de motor stil en komen de eerste walvissen dichterbij. Het is een moeder met jong die nieuwsgierig rond de boot zwemmen. De soort die we hier kunnen zien, heet de 'right whale' en kan tot 18 meter lang worden. De naam 'right' refereert naar de walvissenjacht, omdat het blijkbaar de "goede" (right) walvis was om te doden (veel vet en een makkelijke prooi). Op onze tweede stop zien we de fotogenieke staart van een walvis die met een enorme kracht op het water splasht. De beesten zijn gigantisch en het spektakel is super indrukwekkend. Als we er ook eentje zien springen, is het plaatje compleet. Jammer genoeg deze keer te laat voor de foto (of we misten Stan die in Zuid-Afrika wel een springende walvis op de virtuele plaat kon vastleggen).

Na de walvissentocht bezoeken we nog een pinguïnstrand en een kolonie zee-olifanten die we deze keer van op veilige afstand (lees: 100 meter en van boven op de klif) gadeslaan.

We kruisen ook verschillende typische landdieren: gordeldier, guanaco (soort lama), een klein type struisvogel en de mara (patagonische haas). De hele tocht is een mooie afsluiter van onze trip naar Patagonie. Uiteraard weer veel te kort en nog zoveel te beleven, maar zo hebben we een reden om nog es terug te komen.

Hasta luego en belgica!

Los Alerces: een paar millenia terug in de tijd

Op donderdag nemen we de bus naar Esquel. Het is warempel een luxemodel met zetels als uit de business class. Jammer genoeg is de luxe omgekeerd evenredig met de stiptheid want we vertrekken met bijna 2u vertraging.

We zijn nog net op tijd in Esquel om onze volgende uitstap te plannen. We willen de volgende dag graag het 'parque nacional de los alerces' bezoeken, een natuurpark met bomen van duizenden (!) jaren oud. We hebben al zeker duizend keer geluk want de boot vaart slechts een keer per week .. op vrijdag :-) Alleen rijden de bussen op alle andere dagen behalve op vrijdag !? Het lijkt bijna een Belgische mop.

Soit, we nemen dan maar een chauffeur-met-auto. De vriendelijke man pikt ons om 8u stipt op en na een rit van 2u zijn we ruim op tijd voor de boot. De bomen zijn immers met uitsterven bedreigd en worden hier wettelijk beschermd. Ze zijn dan ook alleen met de boot en een gids te bereiken.

De boottocht op zich is al de moeite want we hebben volgens de gids veel geluk met het weer. In deze regio valt jaarlijks ong 3m neerslag maar deze keer zijn er nauwelijks wolken.

De wandeling loopt door een mooi stukje ongerepte natuur. Het is zelfs strikt verboden om eten of drinken mee te nemen. De gids brengt ons tot aan de oudste boom die publiek toegankelijk is. Het exemplaar is maar liefst 2600 jaar oud. Hij stond er dus al een tijdje toen Jezus geboren werd? De mastodont is bijna 60m hoog en er zijn 8 mensen nodig om een kring rond de stam te maken. De gids legt uit dat de bomen uiterst traag groeien, maar 1mm in diameter per jaar. Hier en daar staan een paar "jonge" twijgjes van 25 jaar oud en amper een halve meter hoog.

Onderweg zien we nog een kolibrie broeden in haar nest. Meme staat natuurlijk als eerste in de rij voor de foto!

Op de terugrit begint de chauffeur een of andere spaanse chanson te neuriën. Pepe valt er bij in slaap ...

Bariloche : klein Zwitserland in Argentinie

In Bariloche lassen we even een rustpauze in. Bariloche ligt in het merendistrict nog steeds tegen de Chileense grens. Het dorp wordt nogal eens vergeleken met Zwitserland met zijn vele meren, bergtopjes, valleien en skipistes. Het skiseizoen is hier trouwens nog maar net afgelopen.
De eerste dag trekken we naar de top van een bergje maar deze keer nemen we de kabellift - de eikes zeg maar - om het hoogteverschil te overbruggen. De bakjes wiebelen nogal maar het is in ieder geval makkelijker dan het voetenwerk. Vanuit de hoogte hebben we een mooi zicht op Bariloche en omstreken.

Op woensdag 30 oktober doen we een wandeling van een paar uur in het Nahuel Huapi nationaal park. We kuieren op een makkelijk pad langs allerlei meertjes en verdoken baaien en we zonnen wat op een van de vele strandjes. We krijgen zelfs af en toe een Bali-gevoel.


's Avonds gaan we op zoek naar wat pakjes - want het vertrek komt nu elke dag dichterbij - maar we verzeilen al snel in een megastore van chocolade en pralines. De streek is hier gekend voor allerlei ambachtelijk gefabriceerde chocola en houten artefacten zoals ... koekoeksklokken! Aangezien chocola nogal snel smelt en we met een koekoeksklok niet direct iemand plezier kunnen doen, houden we het bij een ijsje en trekken dan naar onze penthouse om te koken. Pakjes vinden wordt andermaal niet evident...

Vandaag (donderdag 31 oktober) nemen we de bus naar Esquel, een stadje iets zuidelijker dan Bariloche en we duiken er voor de laatste keer het echte Patagonie in.

El Chalten: wandelen in het park van de gletsjers

Op 25 oktober nemen we de bus naar El Chalten, een dorpje ten noorden van El Calafate. Het dorp ligt aan de rand van het "parque national de los glaciares' of nationaal park van de gletsjers. Men beschouwt het ook als de Argentijnse tegenhanger van Torres del Paine in Chili, naar onze mening zelfs mooier eigenlijk.

We nemen onze intrek in een lodge helemaal op het eind van het dorp en lopen er als bij toeval een Braziliaan op het lijf die we ook al ontmoetten in Puerto Natales en in Torres. Hij is op trekking met zijn zoon en een paar vrienden en we besluiten om eens een avond samen te kokkerellen.

In Chalten willen we een paar dagwandelingen doen. We starten op zaterdag met een redelijk 'makkelijke" dagtocht van zo'n 25 kilometer naar Laguna Torre. Het traject is over het algemeen plat en na een kleine 3 uur komen we aan bij de Laguna. De Torre zelf zit jammer genoeg in de wolken. We stappen nog een uurtje verder over een richel tot we de gletsjer in zijn geheel kunnen bewonderen. En op de terugweg vangen we alsnog een glimp op van de Torre.

Op zondag staat opnieuw een wandeling van 25 kilometer naar de voet van Fitz Roy op het programma. Fitz Roy steekt met zijn 3300 meter uit boven de meeste pieken in patagonie, prijkt ook op de cover van de lonely planet en vormt de basis van het logo van kledingmerk 'Patagonia' (denken we). De wandeling begint met een stevige klim en vooral felle tegenwind. Na een uur of 3 bereiken we een bord met de bemoedigende woorden : enkel voor mensen met veel ervaring, een goede conditie en stevige schoenen. Ervaring genoeg, maar de conditie laat het wat afweten en meme liet ook haar trekschoenen in de lodge staan wegens pijnlijke voeten en benen.

Onder het motto 'we zien wel' beginnen we toch aan een stevige klim over een rotsachtig pad. De laatste meters ploeteren we door de sneeuw maar het is in ieder geval meer dan de moeite waard. Over de richel doemt de prachtige skyline van Fitz Roy op met aan zijn zijde een paar kleinere broertjes geflankeerd door gletsjers en een besneeuwd bergmeer. We zoeken een plekje uit de wind en genieten met volle teugen van de grootsheid van de natuur. Tegen 3 uur beginnen we aan de afdaling. De eerste uren gaan vlot maar op het einde begint de vermoeidheid zwaar door te wegen. Tot overmaat van ramp kunnen we in het dorp geen alcohol vinden. Het zijn immers verkiezingen en tot 8 uur 's avonds mag er geen alcohol verkocht worden. Aangezien wij voor de apero gingen zorgen voor het etentje met de Brazilianen sleept Pepe zich dus om 8 uur nog eens naar buiten op zoek naar wijn en bier. Meme kan geen poot meer verzetten en nestelt zich in de warme keuken waar de 4 jonge gasten onder toezicht van de vader een goddelijke maaltijd toveren met Argentijnse steak, frietjes en slaatjes. Samen met nog een koppel oudere Fransen die al 9 maanden op wereldreis zijn, wordt het een gezellige avond.

Op maandag 28 oktober nemen we de bus terug naar El Calafate waar we een binnenlandse vlucht boeken naar Bariloche. Het traject met de bus was 30 uren dus dat zag vooral meme niet zitten. In het vliegtuig vangen we nog een glimp op van Fitz Roy, een laatste blik op het ruige Patagonia.

We komen compleet afgepeigerd aan in Bariloche. Op de luchthaven blijkt bovendien meme haar valies te ontbreken. Gelukkig is het een klein luchthaventje, de tiep van de bagage komt door de flappen van de band gekropen, we leggen in ons beste Spaans uit over welke valies het gaat en hij klimt terug in de buik van het vliegtuig om de zak te zoeken. We vinden een lodge op de 10de verdieping van een appartementsgebouw met prachtig zicht op de bergen en het meer en besluiten om morgen (vandaag dus) eens niks te doen :-)

Torres del paine - de "W" (van wind?)

Dag 1: Administracion - Refugio Pehoe (17,5km)

Op zaterdag 19 oktober trekken we met pak en zak richting busstation. Na een paar uurtjes rijden we het nationaal park binnen. Het is bewolkt en het regent lichtjes maar een schitterende regenboog boven een van de vele meren geeft het geheel iets sprookjesachtig. Het sprookje is snel voorbij eens we op pad gaan. We vertrekken vanuit administracion (een stuk onder de fameuze W) en al snel gaat de motregen over in felle regen en sneeuw. De wind raast door het landschap (uiteraard tegenwind ...) en het is moeilijker stappen dan in de Himalaya. We trekken alle laagjes aan en zetten onze zonnebril op om ons te beschermen tegen de striemende regen en sneeuw die als messen in ons gezicht snijdt. Na 5,5u stappen bereiken we kletsnat de eerste kampplaats. Ondertussen ligt er een dik sneeuwtapijt en het is onmogelijk om een geschikte spot voor de tent te vinden.

Na een paar uur slagen we er toch in om de tent op te zetten maar de wind heeft vrij spel en de stokken en het zeil buigen helemaal door. Dus we breken het ding terug af en huren in de refugio een stevige vierseizoenstent. Als die scheurt is het tenminste niet de onze ... De hele nacht wappert de tent naar alle kanten en de wind giert door de spleten. Gelukkig is het lekker warm in de slaapzak.



Dag 2: Lago Grey (22km)

's Morgens ligt er nog steeds sneeuw en het vriest stukken uit de grond. Vandaag doen we het eerste stuk van de W, het linkerbeentje op en af. We laten tent en rugzakken in het kamp en maken er een daguitstap van. Het regent niet meer constant maar het waait nog steeds heel fel en de wolken hangen zo laag dat we amper iets meer kunnen zien dan het pad zelf. Wel jammer want de uitzichten leken wel mooi in de folder ...

Op de mirador vangen we toch een glimp op van de gletsjer, maar het klaart niet echt op. Ook de tweede nacht valt het tentzeil ons aan door de hevige wind. Het lawaai overstemt zelfs het gesnurk van Pepe. We leggen de rugzakken als extra barrière tegen de rand en slapen al bij al redelijk goed.



Dag 3: Refugio Pehoe - Italiano (7,5km)

Vandaag is een chille dag. We moeten maar een relatief klein stukje stappen en de wind is eindelijk wat gaan liggen. In de vroege namiddag komen we aan op de gratis camping ongeveer halverwege de W. De camping ligt beschut tussen de bomen dus we riskeren het om ons eigen tentje op te zetten.

De lage wolken en mist zijn opgetrokken en eindelijk zien we - letterlijk - iets verder dan onze neus lang is. In de namiddag doen we al een klein stukje van de 'Frances vallei', het middenste pad van de W. Pepe wil altijd nog net een stukje verder maar meme voelt de bui al hangen dat er niet veel zal overschieten van de 'rust'dag dus na een uurtje zakken we terug af naar de camping. 's Avonds koelt het opnieuw ferm af en we socializen wat met een handvol andere kampeerders. Onze aanwezigheid duwt de gemiddelde leeftijd wel danig omhoog :-)



Dag 4: Italiano - valle Frances - Los Cuernos (20,5km)

We staan op met een stralend blauwe hemel en uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Als bij wonder is het weer helemaal omgeslagen wat ook positief is voor de moraal. Want een week tegen de wind opboksen om geen hol te zien, leek ons toch wat te veel 'patagonische experience'. We laten het kamp achter en trekken de valle Frances in, een stevige klim van 3,5 uur met schitterde uitzichten op gletsjers en op de cuernos. Deze laatste zijn de broertjes van de befaamde 'Torres', een rotsconstructie in verschillende tinten, van heel licht tot donkerzwart. Het pad slingert zich over rotsen, door bos en riviertjes tot we een open stuk bereiken met een fantastische 360 graden view. We picknicken op het uitkijkpunt en meme haalt haar schade in op vlak van foto's. Op de terugweg breken we de tent af en we stappen nog 2 uur door langs een meer tot refugio cuernos.
De camping bestaat uit houten platformen waar je de tent met stenen moet verankeren. Als dat maar goed komt ... 's Avonds eten we voor de verandering eens in de refugio. Het zit er afgeladen vol groepen die ogenschijnlijk nog geen meter gestapt hebben: mooi gewassen en geen spat modder op de kleren. We overwegen heel even een douche maar laten het idee al heel snel varen als we terug in de buitenlucht komen.



Dag 5: Los Cuernos - Chileno - campemento de las Torres (18km)

Vandaag wordt een heel zware dag: ongeveer 8 uur stappen, met rugzak deze keer. En de voorbije dagen beginnen ook wat in de kleren te zitten. Gelukkig is het nog altijd mooi weer: iets bewolkter dan gisteren maar al bij al te doen. Het pad begint makkelijk maar al snel gaat het in stijgende lijn. We beginnen aan het laatste beentje van de W, een kleine 800 meter bergop tot aan de basis van de Torres. De laatste camping ligt op een uurtje van de Torres. We slaan onze tent op en meme valt direct in snooze modus. Pepe heeftog energie over en hij klimt nog een uur verder over de rotsen tot aan de Torres. 's Avonds eten we voor de zoveelste keer 'ramen', een soort noedels met "vleesextract". Gelukkig kunnen we ze doorspoelen met een goeie beker rode wijn die we in de vorige refugio kochten en in onze drinkbus kapten :-)



Dag 6: Base de Torres - Hotel de las Torres (17km)

We zetten onze wekker om 5 uur 's morgens en gewapend met een koplampje klauteren we de rotsen omhoog zodat we de Torres kunnen zien bij zonsopgang. We zijn niet zozeer het sunrise type, maar af en toe doen we al eens een inspanning. En dat mag letterlijk genomen worden, want het traject is behoorlijk lastig. Iets voor half 7 komen we boven aan, net op tijd om de zon te zien opkomen. De Torres kleuren niet zo rood als op vele foto's - fotoshop allicht - maar het schouwspel is wel de moeite. Bovendien is er geen wolkje te bespeuren. We wandelen nog eens tot het bijna rimpelloze meertje en kunnen zelfs een weerspiegeling fotograferen, een nieuwe upside down zowaar! Na een uurtje keren we terug naar het kamp, pakken onze spullen in en beginnen aan de terugweg... in de blakende zon. Four seasons in a week :-)

Perito Moreno: moet er nog ijs zijn?

Op woensdag 16 oktober landen we in El Calafate, een stadje aan het grootste meer van Argentinie, het Lago Argentino. We hadden deze keer een goedkope hostel gevonden via booking.com maar kregen 's morgens een mailtje dat we naar een ander hotel moesten wegens een of ander familiaal probleem. Meme is er niet gerust in en vreest dat we ergens anders zullen moeten dokken maar alles verloopt naar wens... los van de wel erg 'bumpy flight'.

Bekijk de cruise schepen om een idee te
krijgen van de grootte van de gletsjer

We checken in en stappen dan eerst richting dorp om een paar zaken te regelen voor de komende dagen: trip naar de Perito Moreno gletsjer en een busticket naar Chili.We boeken een ticket naar de gletsjer inclusief boottochtje maar skippen de mini trekking op het ijs. De prijzen zijn belachelijk duur in Zuid-Amerika en we moeten dus een paar dingen laten vallen.

Op donderdag 17 oktober rijden we een slordige 90 km naar het nationaal park 'de los glaciares'. Als de gletsjer na de laatste bocht opduikt, is iedereen met verstomming geslagen. Een hoge wand van 60 meter ijs strekt zich kilometers ver uit tussen de bergen. Het natuurwonder is zo indrukwekkend dat er gewoon geen woorden voor zijn. Via trapjes en passerelles kan je de gletsjer vanuit verschillende hoeken en op verschillende hoogtes aanschouwen. Het is nog laagseizoen en we kunnen rustig van het ene paadje naar het andere kuieren zonder al te veel toeristen.

Ook de boottocht is de moeite. We varen tot vlak bij de ijsmuur en zien hoe de diepblauwe kleur van de gletsjer contrasteert met de witte sneeuw op de omringende bergen. Het gevaarte beweegt elke dag zo'n 2 meter en aan de buitenkant brokkelen de stukken ijs met een hels lawaai af. Best te vergelijken met een vuurwerk. Zelfs de kleinste brokjes donderen met luide knallen het water in en zorgen voor grote bellen en golven. Meme trekt bijna heel de kaart op aan foto's en Pepe probeert het krakende geluid van het ijs te vereeuwigen op een filmpje. Zelfs Jimi Hendrix wordt gewist om ruimte vrij te maken en dat wil heel veel zeggen...

Op vrijdag 18 oktober nemen we de bus naar Chili. De rit verloopt vlot, behalve eindeloos oponthoud aan de grens. In puerto natales slaan we proviand in voor onze trekking in Torres del Paine. We doen niet het volledige circuit maar wel de meer bekende 'W', een tocht van 6 dagen. Een week stilte op de blog dus.

Ushuaia - Tussen de pinguins en in musea

Op maandag 14 oktober gaan we met een tour mee naar een pinguïn eiland in het Beagle kanaal. Normaal zijn we niet zo voor georganiseerde tours, maar deze uitstap kan je enkel in groep doen.

We vertrekken om half 3 met de bus voor een rit van anderhalf uur door het patagonische landschap. In estancia harberton, een dorp van niks met een grote boerderij, stappen we in een zodiac die ons naar een eiland verderop vaart. De wind is ijzig, maar het landschap is schitterend. Op het eiland leven 2 soorten pinguins : gentoo en maeghelan pinguin. Maar de gids toont ons een wel zeer grote exemplaren die nog maar een paar dagen geleden gespot werden. Het blijkt een koppel koningspinguins te zijn, een soort die hier normaal niet voorkomt. Men heeft geen idee hoe de beesten er verzeild raakten, en of ze op het eiland zullen blijven om een kolonie te stichten. Toekomstige bezoekers moeten het ons maar weten te vertellen!

Een paar weetjes voor de spreekbeurt van het jaar:

• er bestaan 17 soorten pinguïns (waarvan wij er dus 3 konden zien op het eiland)
• alle pinguïns leggen 2 eieren behalve de konings- en keizerpinguin, die leggen er maar 1
• een pinguïn leeft in het wild gemiddeld 10-15 jaar
• ze eten enkel terwijl ze zwemmen in zee
• in de lente wisselen ze hun veren en kunnen dan niet in het water (en dus ook niet eten)
• ze slapen rechtop met hun kop hangend in hun nek

Nadien bezoeken we nog een klein museum dat vol hangt met skeletten van vogels, pinguins, dolfijnen en zelfs een paar walvissen. Na de koffie stappen we terug op de bus richting Ushuaia. Na tien minuten begint de gids plots de passagiers te tellen. Hij doet dat een paar keer na mekaar - allicht in de hoop zich telkens te hebben vergist, maar jammer maar helaas .. er blijkt er eentje te mankeren. De bus stopt en na een kwartiertje komt een local aangesjeesd in zijn pickup-truck met de verdwaalde Braziliaan. De oude man zat blijkbaar op de baños (zo gaat dat met oude mannen) toen de bus vertrok. Hij krijgt een staande ovatie.

De volgende dag krijgen we de spreekwoordelijke 4 seizoenen in een dag. Het begint zonnig en we denken zelfs aan een picnic aan het kanaal. Na het bezoek aan de oude gevangenis ligt Ushuaia helemaal in de wolken en is de temperatuur al serieus gedaald. We vluchten naar het Yamana museum (de oude inheemse bevolking), en wanneer we buiten komen is het zowaar aan het sneeuwen!

Een paar weetjes over de Yamana voor de 2de spreekbeurt van het jaar:

• er leefden een 3-tal volkeren in de Tierra del fuego
• de Yamana leefden in het zuiden en waren de meest primitieve
• het was een nomaden volk en ze verplaatsten zich om de paar dagen in kano's
• men beschreef ze als "the missing link" van Darwin, iets tussen mens en dier
• ze droegen geen kleren, maar hun vettige huid en de vele vuurtjes (vandaar vuurland) beschermden hen tegen het gure weer (we kunnen het ons eerlijk gezegd niet echt voorstellen...)
• ze leefden voornamelijk van visvangst, zeeleeuwen en pinguins (als toetje aten ze af en toe een paddestoel)
• ze stierven al snel uit tijdens de kolonisatie: de missies wilden hen 'heropvoeden' door ze te voorzien van kleren en hutten. De kleren werden vochtig en de hutten vuil en uiteindelijk stierven de Yamana uit ten gevolge van allerhande ziektes

We trekken nu verder naar El Calafate, een dorpje in de Andes op de grens met Chili. Vandaar plannen we een trekking in Torres del Paine.

Ushuaia - Fin del mundo

Op vrijdag 11 oktober nemen we een binnenlandse vlucht van Buenos Aires naar Ushuaia (spreek uit Oeswaja), de meest zuidelijke stad ter wereld op een spreekwoordelijke boogscheut van de zuidpool. Hier noemen ze het "Fin del mundo". De vlucht op zich is al behoorlijk spannend. We scheren langs de bergtoppen en vlak voor de landing schudt een felle zijwind het vliegtuig naar alle kanten. De zoektocht naar een lodge is niet zo simpel. Onze eerste keus is volzet en de prijzen zijn verdriedubbeld sinds de druk van onze lonely planet. We vinden een kleine hostel aan de rand van de stad en trekken dan al onze laagjes aan om de felle wind te trotseren.

Zaterdag doen we een boottochtje op het Beagle kanaal dat de Atlantische oceaan en de Pacific met elkaar verbindt. Het kanaal vormt ook de grens tss Argentinië en Chili. Het tochtje is echt schitterend. We varen langs zeeleeuwen, pinguïn-achtige vogels en een pittoreske vuurtoren.
We wanen ons echt op de zuidpool met de besneeuwde bergtoppen van ushuaia op de achtergrond en de koude wind die onafgebroken waait. We meren aan op een klein eilandje waar we overblijfselen zien van de oorspronkelijke bevolking, de Yamana. Ze leefden hier tot de kolonisten kwamen in primitieve omstandigheden (zonder kleren !?) van de zee en het weinige dat het land te bieden had. Jammer genoeg stierven ze bijna allemaal uit door .. de griep. Op het einde krijgen we nog een glaasje van het lokale bier: de Beagle.

In de namiddag delen we een taxi met een Koreaans en Boliviaans meisje die we ontmoetten op de boot en trekken de bergen in richting de martial gletsjer. Gierig als we zijn laten we de skiliftjes links liggen (rechts in dit geval) en klimmen we de berg op, klefferend door een pak sneeuw. Het uitzicht op de baai van ushuaia is adembenemend. Jammer genoeg is het padje naar de martial gletsjer nog afgesloten door een dikke laag sneeuw. Het Koreaans meisje versiert een lift terug naar de stad met de bediener van de stoeltjeslift. We wurmen ons in een veel te klein autootje dat bovendien weigert om te starten. De chauffeur laat de auto dan maar gewoon naar beneden bollen en probeert om de minuut de motor te starten. Meme is er niet gerust in. We zijn bijna beneden als het ding dan toch in gang sputtert.

Op zondag trekken we naar het nationaal park van Tierra del Fuego, oftewel Vuurland. Het werd door de kolonisten zo genoemd omwille van de vele vuurtjes van de lokale bevolking. De meeste wandelingen zijn nog gesloten omdat de lente nog maar net begonnen is, maar het is toch de moeite. Het landschap is woest, het waait bijna constant en het regent lichtjes. Maar de app van Pepe voorspelt zon vanaf 2 uur! We zien keiveel vogels - kennen er jammer genoeg niks van- en ook een vosje passeert ons pad. Rond 2u trekt de hemel effectief open en we kuieren nog wat verder langs meertjes en kronkelende paden.

Zo komen we ook langs een actieve beverkolonie. Bevers zijn een echte plaag hier. De kolonisten brachten in de jaren 30-40 een paar tientallen mee om hier een bont industrie te starten. Ondertussen zouden er naar schatting 250.000 exemplaren rondlopen. We zien de ravage die ze hier aanrichten. Een bever-familie kan honderden bomen omver knabbelen en door het aanleggen van hun dammen overstromen hele gebieden en sterven de lokale bomen en planten af.


We sluiten de dag af in een gezellig visrestaurantje.