woensdag 30 oktober 2013

El Chalten: wandelen in het park van de gletsjers





Op 25 oktober nemen we de bus naar El Chalten, een dorpje ten noorden van El Calafate. Het dorp ligt aan de rand van het "parque national de los glaciares' of nationaal park van de gletsjers. Men beschouwt het ook als de Argentijnse tegenhanger van Torres del Paine in Chili, naar onze mening zelfs mooier eigenlijk.

We nemen onze intrek in een lodge helemaal op het eind van het dorp en lopen er als bij toeval een Braziliaan op het lijf die we ook al ontmoetten in Puerto Natales en in Torres. Hij is op trekking met zijn zoon en een paar vrienden en we besluiten om eens een avond samen te kokkerellen.

In Chalten willen we een paar dagwandelingen doen. We starten op zaterdag met een redelijk 'makkelijke" dagtocht van zo'n 25 kilometer naar Laguna Torre. Het traject is over het algemeen plat en na een kleine 3 uur komen we aan bij de Laguna. De Torre zelf zit jammer genoeg in de wolken. We stappen nog een uurtje verder over een richel tot we de gletsjer in zijn geheel kunnen bewonderen. En op de terugweg vangen we alsnog een glimp op van de Torre.

Op zondag staat opnieuw een wandeling van 25 kilometer naar de voet van Fitz Roy op het programma. Fitz Roy steekt met zijn 3300 meter uit boven de meeste pieken in patagonie, prijkt ook op de cover van de lonely planet en vormt de basis van het logo van kledingmerk 'Patagonia' (denken we). De wandeling begint met een stevige klim en vooral felle tegenwind. Na een uur of 3 bereiken we een bord met de bemoedigende woorden : enkel voor mensen met veel ervaring, een goede conditie en stevige schoenen. Ervaring genoeg, maar de conditie laat het wat afweten en meme liet ook haar trekschoenen in de lodge staan wegens pijnlijke voeten en benen.

Onder het motto 'we zien wel' beginnen we toch aan een stevige klim over een rotsachtig pad. De laatste meters ploeteren we door de sneeuw maar het is in ieder geval meer dan de moeite waard. Over de richel doemt de prachtige skyline van Fitz Roy op met aan zijn zijde een paar kleinere broertjes geflankeerd door gletsjers en een besneeuwd bergmeer. We zoeken een plekje uit de wind en genieten met volle teugen van de grootsheid van de natuur. Tegen 3 uur beginnen we aan de afdaling. De eerste uren gaan vlot maar op het einde begint de vermoeidheid zwaar door te wegen. Tot overmaat van ramp kunnen we in het dorp geen alcohol vinden. Het zijn immers verkiezingen en tot 8 uur 's avonds mag er geen alcohol verkocht worden. Aangezien wij voor de apero gingen zorgen voor het etentje met de Brazilianen sleept Pepe zich dus om 8 uur nog eens naar buiten op zoek naar wijn en bier. Meme kan geen poot meer verzetten en nestelt zich in de warme keuken waar de 4 jonge gasten onder toezicht van de vader een goddelijke maaltijd toveren met Argentijnse steak, frietjes en slaatjes. Samen met nog een koppel oudere Fransen die al 9 maanden op wereldreis zijn, wordt het een gezellige avond.

Op maandag 28 oktober nemen we de bus terug naar El Calafate waar we een binnenlandse vlucht boeken naar Bariloche. Het traject met de bus was 30 uren dus dat zag vooral meme niet zitten. In het vliegtuig vangen we nog een glimp op van Fitz Roy, een laatste blik op het ruige Patagonia.

We komen compleet afgepeigerd aan in Bariloche. Op de luchthaven blijkt bovendien meme haar valies te ontbreken. Gelukkig is het een klein luchthaventje, de tiep van de bagage komt door de flappen van de band gekropen, we leggen in ons beste Spaans uit over welke valies het gaat en hij klimt terug in de buik van het vliegtuig om de zak te zoeken. We vinden een lodge op de 10de verdieping van een appartementsgebouw met prachtig zicht op de bergen en het meer en besluiten om morgen (vandaag dus) eens niks te doen :-)

1 opmerking:

Noëlla, Thierry en Kamiel zei

Prachtige foto's, wel een stevig klimaat daar precies, we hebben jullie kaartje ontvangen ! Kamiel was heel blij met de postzegels :-) ! Hij heeft nu familie over de hele wereld en plant zijn eigen trekking ... (slik). Veel groetjes !