Buenos Aires, startpunt voor Patagonie

We zijn ondertussen 2 dagen down under, hoogste tijd dus voor een eerste post. De reis begint redelijk stressy als blijkt dat de ring van Mechelen op 8 oktober potdicht zit. De omweg via muizen biedt nauwelijks soelaas en na drie kwartier aanschuiven, besluiten we te voet verder te gaan. We trekken een spurtje en halen net op de valreep de trein.

De vlucht van Brussel naar Atlanta verloopt verder zonder enig incident. In Atlanta worden we aan een uitgebreid interview onderworpen en maken ze vingerafdrukken van elke vinger ?!? En dat voor een transfer van amper 5u. Pepe ergert zich al snel aan de zinloze administratie - what a crazy world. De nachtvlucht naar Buenos Aires is ook niet echt om over naar huis te schrijven: oud vliegtuig, geen flapjes aan de hoofdsteunen, amper eten en geen tv-tjes.

Na een reis van 30 uur landen we op woensdagmorgen 8u30 lokale tijd in Argentinië. Het hotelletje is redelijk aftands: overal trapjes, afbladderende muren, kamer zonder ramen maar wel ideaal gelegen en rustig. We dumpen onze spullen en trekken op verkenning door de stad. We bezoeken Plaza de Mayo. Het museum over 200 jaar onafhankelijkheid is een echte aanrader. Aan de hand van allerlei filmpjes, affiches, kledij en spullen allerhande wordt de bezoeker ondergedompeld in 200 jaar oorlogen, opstanden, dictatuur en meer van dat fraais. We worden toch even stil van de woelige jaren die de doorsnee Argentijn achter de kiezen heeft. Na het museum bezoeken we nog de fregata sarmiento, een fregat dat begin de 20 ste eeuw een 40-tal tochten maakte naar verschillende continenten. Rond de middag zien we amper nog uit onze ogen maar we dwingen onszelf om wakker te blijven.

Op woensdag trekken we naar een reisbureau om wat binnenlandse vluchten of bussen te boeken. Argentinië is het 8ste grootste land ter wereld en de afstanden zijn onmetelijk. In het eerste bureau treffen we een slechtgeluimde matrone die ons een paar geprijsde vluchten wil aansmeren. We bollen 'em en wagen een nieuwe kans in een ander bureau. Daar is het zo mogelijk nog erger. Exact dezelfde vlucht blijkt plots nog eens verdubbeld in prijs. Van marges gesproken. In het derde bureau hebben we meer geluk. We boeken een vlucht naar ushuaia - de meest zuidelijke stad ter wereld - en eentje naar calafate op de grens met Chili. Het zoeken naar een vlucht neemt al snel een halve dag in beslag.

We dwalen nog wat rond door de straten en tegen half 4 gaan we terug naar plaza de mayo voor een optocht van de dwaze moeders. Al 35 jaar lang manifesteren ze wekelijks voor hun kinderen die eind jaren 70 verdwenen tijdens de militaire junta. Nu schieten nog een handvol oudjes over die elke donderdag om half 4 rond het plein lopen terwijl ze hun (wan)hoop uitzingen. De zon schijnt, de liedjes klinken vrolijk maar het geheel heeft iets intriest. De madres de la plaza de mayo sterven stilaan uit. En met hen ook de 30000 jongeren die verdwenen tussen 76 en 83.

Na de optocht proppen we ons in een hete en overvolle metro naar de Palermo wijk, een rijkere middenstandsbuurt vol cafeetjes en restaurants. De wijk ligt er kraaknet bij, iedereen heeft een smartphone en de nieuwste modetrends worden duidelijk gevolgd. Buenos Aires is een vreemde stad, beetje zuid Europees aandoend, een smeltkroes van rassen en culturen, proper en trendy, maar toch met verdoken armoede en zuid Amerikaanse invloeden. Morgenvroeg nemen we het vliegtuig naar ushuaia. Het skiseizoen is er net achter de rug en Pepe is al een uur bezig om een app te zoeken die iets anders voorspelt dan hevige wind, sneeuw en regen ... We zien wel :-)