Via de bergen naar de kust in het noorden

Maandag 15 oktober nemen we de shuttle bus van Ubud naar Munduk, een dorpje op zo'n 1000m hoogte. Prachtige landschappen schieten voorbij: rijstvelden, groene heuvels en diepe kratermeren. Drogende kruidnagel overheerst het geurenpalet. In Munduk is het zalig fris na de plakkerige hitte van de voorbije dagen. Er ligt zelfs een dons op ons bed! We bezoeken een waterval in de buurt en worden op de terugweg verrast door een eerste tropische regenbui. We schuilen bij een verlaten restaurant en dommelen in door het hypnotiserende effect van de dikke druppels.



Terug in het dorp proberen we een gids te strikken voor een wandeling door de heuvels en plantages of naar een kratemeer. De opties zijn hilarisch. Je hebt keuze tussen een short, medium of long trek. Tot zover volgen we nog. Vervolgens variëren de prijzen verder in functie van het niveau engels van de gids: basic, medium of advanced. We vragen ons af wat ze verstaan onder "basic": yes, no, donation ? Een medium trek met advanced engels kost al snel meer dan 30 eur. Een wandeling naar het meer zit ook niet in het aanbod want daar zitten gidsen bij een andere 'association'. We zien dan maar helemaal af van de wandeling en besluiten dinsdag door te reizen naar het noorden. In Munduk is echter ook het vervoer in handen van een of andere 'association' en de prijs voor het korte stukje naar de kust ligt vast en is belachelijk hoog. Pepe beweert bij hoog en bij laag dat hij weigert te betalen, maar de  bemo's (lokale busjes) mogen blijkbaar geen toeristen meenemen. Grommend en brommend telt hij dan maar de rupees neer en moppert "dat hij deze keer een mail gaat sturen naar de Lonely Planet". Aangekomen in Lovina doen een eerste plons in de warme zee en een prachtige zonsondergang al snel alle perikelen vergeten.

Op woensdag (17 oktober) staan we rond half 6 op om dolfijnen te gaan spotten. Een kleine catamaran brengt ons voor zonsopgang een paar km uit de kust. Het spektakel is prachtig. Met tientallen tegelijk tuimelen de dolfijnen rond de boot. Jammer genoeg zijn we deze keer niet alleen. "Dolphin watching" is een vast onderdeel van een aantal tours en vele bootjes razen kris kras door elkaar om de toeristen zo dicht mogelijk bij de dolfijnen te brengen. Onze kapitein heeft iets minder last van machogedrag of wil graag benzine sparen. We dobberen wat rond aan de rand van de meute en zien de dolfijnen speels voorbij onze boot zwemmen op zoek naar een open stuk zee.
Na het ontbijt meren we terug af naar het koraalrif om voor de eerste keer te snorkelen. Eenmaal kopje onder genieten we van een betoverende onderwaterwereld. Het is als zwemmen in een tropisch aquarium. Grote en kleine vissen in alle kleuren van de regenboog, donkerpaarse zeesterren en grillige koralen vormen het decor van de tocht. Een vette inktvis houdt zich schuil tegen de rotsen en pijlvissen schieten langs onze benen door. De smartphone laat het afweten in het waterdichte zakje, dus jammer genoeg geen foto's (sorry Bart). We hopen op een tweede kans want binnen een paar dagen gaan we naar Permuteran, vlakbij het eiland Mejangan, een afgesloten eiland in een natuurreservaat en blijkbaar een waar paradijs om te duiken en te snorkelen.
Na de middag is het heet en drukkend en we geven ons over aan een siesta onder de ventilator. Tegen zonsondergang gaan we naar het strand voor een etentje dat een plaatselijke fruit-verkoopster zou maken. Niet dus .. een lang verhaal over ceremonie, kuisen van tanden en man die niet kwam opdagen. Maar ze heeft beloofd morgen wel van de partij te zijn. We zien wel ...