Cordillera Blanca (normale versie)

Voor het iets meer geletterde publiek ook een extended version van de feiten.

Op zondag pakken we al onze spullen in richting busstation. We bereiden ons mentaal voor op een mierennest Peruanen en een gammele bus die ons 8u door elkaar zal rammelen richting Andes. Niets is minder waar. Het busstation heeft meer weg van een luxueuze vliegtuig terminal. Mensen zitten netjes te wachten. Blitze flatscreens kondigen de bussen en perrons aan, afgewisseld door flitsende promofilmpjes. Stipt op tijd vleien we neer in onze luxezetel, voetensteun horizontaal, kussen en fleecen dekentje in aanslag. Het landschap schiet voorbij langs de getinte ramen. De snelweg vormt een artificiële scheiding tussen dorre woestijnduinen rechts en de eindeloze oceaan links. Het lijkt alsof we even geen deel meer uitmaken van de wereld. Alleen de Spaanse flutfilms die onafgebroken door de luidsprekers galmen bederven de pret. Na een paar uur slaat de bus rechtsaf en laten we het dorre woestijnlandschap achter ons. We klimmen steeds hoger en zijn nog maar eens onder de indruk van gigantisch besneeuwde bergen. Stipt op tijd rijdt de bus Huaraz binnen, een dorp op 3000m hoogte.

We sjorren voor de eerste keer onze rugzak om en trekken het stadje in op zoek naar logement. Meme heeft last van de hoogte en loopt hijgend de straatjes op en af. De 3 eerste hostels die we zoeken - en wie ons kent, weet dat zoeken of eerder vinden niet onze grootste competentie is - zijn dicht, laag seizoen blijkbaar. Dan maar onze kans wagen bij een midrange hotel, de iets duurdere boites dus. De uitbaatster toont ons een schitterende kamer voor 60 soles (ongeveer 15 eur per nacht per kamer), maar we twijfelen toch wat. Pepe wil nog verder zoeken, maar na een blik van meme bindt hij toch in. Uiteindelijk pingelen we er nog 5 soles af en nemen een kamer met gemeenschappelijke badkamer. We pakken wat uit en gaan dan gezellig bij de eigenares in het keukentje zitten om onze bokes op te eten. Ze biedt ons een dampende kop warme thee waarin ze wat cocablaren laat trekken zodat we sneller aan de hoogte kunnen wennen. Of de duffe kop een gevolg van de thee of van de hoogte was, laten we in het midden.

Op maandag besluiten we wat rond te dwalen in het dorp. We bezoeken een forellenkwekerij - nogal vreemd zo midden in de bergen - en smullen er nadien eentje op. Na de middag willen we het museum bezoeken, maar dat is dicht blijkbaar. Dan maar met een taxi naar ruines in de buurt, die ook dicht blijken. De rit ernaartoe was anders wel de moeite, honkiebonkie over een all-weather road langs schamele huisjes. De Peruaanse vrouwtjes met hoge hoed en kleurrijke kleren fleuren het dorre landschap op. ´s Avonds zakken we af naar een reggae bar en gieten onze eerste Pisco Sour naar binnen, de nationale cocktail. Nadien hebben we precies weer wat last van de hoogte.

Dinsdag staat onze eerste dagtrip op het programma: een wandeling naar een bergmeer op 4450 meter. We rijden met een taxi tot aan het vertrekpunt op 3800m. Pepe loopt als een hinde tussen de rotsen, maar meme sleeot zichzelf puffend en hijgend het steile bergpad op. Vlak voor het meer moeten we langs rotsen omhoog klauteren naast een metershoge waterval. Op de meest gevaarlijke punten was een koord gespannen, maar meme flipte helemaal de woorden van de wachter beneden indachtig:"Pericoloso, muy ciudado".
We worden steeds ijler in ons hoofd maar het zicht aan het meer is adembenemend (allicht ook door de hoogte), ondanks de wolken die boven de toppen bijeenpakken. De afdaling verloopt een pak vlotter, met uitzondering van het koordenstuk dat naar beneden nog enger lijkt dan naar boven. Het plan is om beneden nog 2 uurtjes verder te stappen naar het eerstvolgende dorp en van daaruit met een collectivo (ook wel gekend als matatu of overvol derdewereldland buske) naar Huaraz terug te keren. We kruisen echter het pad van een local die met zijn 2 kids ook naar het meer is geklommen. Meme zet haar beste schooiersgezicht op en voorwaar, de man stelt voor om met hem terug te rijden naar Huaraz. Haha! We nemen een lekker warme douche in ons niet-eigen, maar toch wel superdeluxe badkamer en trekken subiet nog even de stad in (alles voor de blog).