Wereldwonder nr 2: Machu Picchu

Meme en pepe op Machu Picchu

Na onze slechte ervaring in Pokhara (Nepal, waar we de topjes van de Himalaya misten doordat we te lang in onze tram bleven liggen), beslissen we om nu es echt vroeg op te staan. We zetten de wekker om 5 uur, zodat we met de eerste bus van 5u30 mee naar boven kunnen. Pepe is echter al om 4u uit de veren... en meme dus ook :-/ Het regent niet meer, maar een dichte mist hangt in het dorpje.

We veroveren een plekje op 1 van de eerste bussen en snellen de berg op om een langverwachte glimps op te vangen van ons 2de wereldwonder (na de Taj 2 jaar geleden). Maar het wordt minder dan een glimps... de hele site zit verborgen onder een dik pak wolken en mist.

We blijven een uurtje op een rots zitten, maar eerst zonder resultaat. Meme kluift al haar nagels af van de spanning. Heel stilletjes trekt de mist dan toch op en hier en daar doemen huisjes op tussen de wolken. Het geheel heeft iets heel mystiek en sprookjesachtig. Alsof de stad haar schoonheid en geheimen niet zomaar wil prijsgeven.

We maken dan maar eerst een kort wandelingetje naar een authentieke Incabrug die tegen een steile rots gebouwd is. We zijn helemaal alleen op het pad en genieten van de vochtige ochtend en de geur van jungle. Tot onze grote vreugde komt er af en toe al een waterzonnetje piepen.

Eindelijk krijgen we de site in al haar grandeur te zien. De huisjes doemen op tussen de wolken en we vangen een stukje van de zonnetempel op. We ´shotgunnen´een rots en laten heel de stad stilletjes op ons af komen. Enkel Wayna Pichu (de bekende piek op de achtergrond) blijft nog even in een dichte mist gehuld, maar niet voor lang meer. We nemen een paar (tientallen) van de traditionele postkaartfoto´s en reppen ons dan naar de overkant om Wayna Pichu te beklimmen.

Slechts 400 mensen mogen per dag Wayna beklimmen: 200 om 7u en 200 om 10u. Wij hebben een ticketje kunnen bemachtigen voor 10u en beginnen aan de super steile klim van 360m (om een idee te geven: dit is ongeveer 4x na mekaar de Romboutstoren van Mechelen opklimmen en niet op zeeniveau...). Trappen, trappen en nog eens trappen, er lijkt geen eind aan te komen en voor meme is de fun er al snel af. Pepe huppelt naar boven als een duracell-berggeit en staat dan telkens ´geduldig´ in de bocht te wachten. Alsof de top van plan is om te gaan lopen...

Na een uurtje bereiken we de top van 2720m. Onder ons ligt Machu Picchu, links en rechts gapen diepe kloven. Het blijft een raadsel waarom de Inca´s net deze plek uitkozen om een stad te bouwen.

Kort na de middag staan we terug beneden en beginnen we eindelijk aan onze verkenning van de stad zelf. Ondertussen hebben ettelijke horden toeristen de smalle straatjes ingepalmd en we sluiten naar goede gewoonte aan bij een paar groepen. Ook in de stad zijn trappen een vaste waarde. We dwalen door het labyrinth van huisjes, tempels en terrassen.


Tegen 3u loopt de stad leeg en wij blijven nog eventjes nagenieten boven op een rots. Meme wil absoluut nog een paar foto´s met de zon aan de andere kant, maar pepe vindt dat we ondertussen al genoeg giga´s verspild hebben. Na de zoveelste pose besluiten we nog eens door de ruines te lopen die ondertussen zo goed als leeg zijn.

Pepe wil per se ook nog eens terug naar een grote plant waar we eerder al een kolibri hadden gespot die om de paar minuten in een van de vele bloemen nectar kwam zuigen. Het is echt een prachtig zicht om het piepkleine vogeltje in actie te zien. Na veel geduld lukt het ons eindelijk om het beestje deftig op de foto te krijgen.

Het is ondertussen al latere namiddag en we moeten nog te voet terug naar Aguas (400 meter trappen naar beneden!!). We vinden de bustickets redelijk duur en spenderen die soles liever aan een lekker frisse Pisco Sour. Het padje terug naar beneden valt - na een hele dag trappenwerk dat onze benen er al hebben opzitten - wel flink tegen. Meme beklaagt zich onderweg meermaals de keuze voor de pisco, maar daar valt niks meer van te merken na de eerste teug ...