Op schoolreis ...

Woensdag bezoeken we in de voormiddag de ruine Wilkahauin, waar we op onze eerste dag in Huaraz voor een gesloten deur stonden. Van daaruit doen we een -volgens de Lonely Planet- "relatively easy dayhike" naar een bergmeertje Ahuac. Alleen het hoogteverschil van bijna 1200m (we moeten stijgen tot 4600m) doet ons wat twijfelen aan het begrip "eenvoudig", en terecht zo zal blijken ... Het pad op zich is vrij eenvoudig (niet al te steil of geen rotsige klimpartijen met koorden) maar er lijkt maar geen eind aan te komen?!

Na 2 uur wandelen komen we een vriendelijke (maar ietwat afgeleefde) herder tegen die ons een hart onder riem steekt door te zeggen dat het meertje "vlakbij" is ... nog maar een half uurtje te gaan. Dat is allicht berekend op het tempo van een local want na een half uur zien we in de verste verte nog niks dat op een meertje lijkt. Meme wordt stilaan wanhopig en sleept zich - uiteraard enthousiast aangemoedigd door pepe - telkens een paar meters verder omhoog om vervolgens nog maar eens te zeggen dat ze "op" is.

Maar meme zou meme niet zijn als we na in totaal 4 uur (vier, cuatro !!!) dan toch eindelijk ons doel bereiken. Het is een prachtig plaatje, maar we kunnen er jammer genoeg niet lang blijven, want we worden verrast door een korte maar hevige sneeuwbui. De terugweg (naar beneden) gaat naar goede gewoonte een pak vlotter en na een paar uur rijden we in een collectivo terug richting hostel in Huaraz.

De volgende dag willen we het wat rustiger aan doen en hebben we een ¨tour¨ geboekt naar de ruines van Chavin de Huantar. Nu zijn wij niet echt tour-types die graag in een busje vol toeristen gepropt worden, maar we hadden nu ook niet echt verwacht dat we zouden terecht komen in het busje van ... een schooluitstap ??? Drie uur in een gammel krel, over een hobbelweg, temidden van een tiental gibberende jongeren met de lokale versie van Justin Bieber door de boxen galmend (in schril contrast met het gejengel uit de boxen van de chauffeur), dat stelt zelfs onze zenuwen op de proef. Slapen of snoozen is zowat onmogelijk tenzij je voor 90% doof bent of -beter nog- in een terminale coma ligt. Gelukkig is de weg (nu ja ..) een schitterend decor. De wit besneeuwde bergtoppen vormen een schitterend contrast met eindeloze dorre pampa´s.

Onderweg stoppen we nog aan een bergmeertje waar meme vertederd wordt door een kind-met-geit dat wat centjes probeert te verdienen met het laten nemen van foto´s. Het tafereel heeft iets schrijnends.

De ruines zelf zijn gelukkig de beproeving van de rit waard. Het complex moet voor zijn tijd een onwaarschijnlijk ingenieuze constructie zijn geweest van tempels, ondergrondse doolhoven, kanalen, ... Jammer genoeg is het door een grote aardbeving voor een groot deel verloren gegaan. Nadien bezoeken we nog het plaatselijke museum, een echt pareltje (gesponsord door Japan) waar je een groot deel van de ter plaatse opgegraven artefacten kan bekijken. We hopen dat de terugrit wat rustiger zal verlopen omdat de jeugd wellicht al wat moe zal zijn van de lange dag. 

Jammer maar helaas, we komen tijdens het klimmen terecht in een heuse sneeuwstorm. Ietwat vervelend probleem is dat het venstertje van de chauffeur half open staat (vensterje toe is geen optie want dan dampt de voorruit aan) en dus is meme na een tijdje half ondergesneeuwd. Maar ongelooflijk maar waar, we bereiken heelhuids Huaraz en leggen de rest van de avond in ons beste spaans het vervolg van onze trip vast.


Morgen nemen we de bus naar Lima en zaterdag vliegen we verder door naar Cusco. Meme heeft ondertussen al een tiental websites met weersvoorspellingen bekeken, in de hoop er ergens eentje te vinden waar de komende dagen mooi weer voorspeld wordt voor Machu Picchu, maar vooralsnog zonder succes. We houden het dan maar op : we zien wel.