De laatste nacht in Bragha kampt meme met barstende koppijn. Ondanks alle side trips dan toch wat tekenen van hoogteziekte en we moeten nog 2000 m stijgen. We besluiten om alles volgens het boekje te doen en niet meer dan 400 m te stijgen per nacht tot het base camp voor de pas. We lassen een extra tussenstop in in Khangsar, een heel traditioneel dorpje geprangd tussen de bergen. Pepe neemt eindelijk eens zijn baard van een week onder handen, want hij begon er stilaan alternatief en hippie uit te zien (of als een yak). Een absolute don't voor een nerd.
Via Khangsar steken we door naar Yak Kharka. Op de kaart lijkt het een fluitje van een cent ware het niet dat we over een kam van 4300 meter moeten klefferen. Eindelijk dringt de zin van alle tussenlijnen op de kaart tot ons door. We vroegen ons al af waarom er zoveel kleine lijntjes op stonden... Het pad zelf is wel heel mooi en sowieso een goede oefening voor de pas. Onderweg zien we hoe gieren het kadaver van een yak oppeuzelen en we staan opnieuw oog in oog met schichtige blue sheep, een soort herten. In Yak Kharka komen we in een populair hotel vol trekkers terecht. Bij het avondeten dist iedereen de meest horribele verhalen op over de pas en het vertrekuur wordt met de minuut vroeger: van 5u 's morgens tot zelfs 3u 's nachts. Om niet in het donker te moeten toekomen... Yeah right.
's Anderendaags stappen we naar Thorung Pedi, het base camp voor de pas, op 4500 meter. Het pad is heel makkelijk en we plukken de vruchten van al onze side trips want als een stel bejaarden steken we heel wat waggelende en puffende jonge gasten voorbij. Op deze hoogte is een goede acclimatisatie veel belangrijker dan conditie. Voor de fun stijgen we nog eens tot het high camp (4800 meter) onder het motto "climb high, sleep low" en dalen terug af naar het base camp. Om 7u 's avonds zitten we nog alleen in het resto. Iedereen ligt al in bed. Ah ja, om morgen vroeg te kunnen vertrekken.
Rond 5u 's morgens komen we letterlijk uit onze veren en nemen eerst een stevig ontbijt. Tegen zonsopgang beginnen we aan onze klim van 1000 meter naar de pas. Het gaat vlot en we steken alweer heel wat jongeren voorbij, maar iets boven de 5000 meter krijgt meme het toch moeilijk. Pepe voelt niks en zou de berg zelfs kunnen oprennen. (zegt hij) Knagende hoofdpijn evolueert tot de barstende variant gecombineerd met duizeligheid en wiebelbenen. Hoogteziekte kan zich manifesteren op de longen of de hersenen. In extreme gevallen krijgt je vocht op longen of hersenen met op enkele uren de dood tot gevolg. Enige oplossing is zo snel mogelijk afdalen. Meme neemt een pil Diamox, een medicijn dat ook hulpverleners nemen als ze een interventie op grote hoogte moeten doen en al snel ebt de duizeligheid weg. Het laatste stuk draagt pepe als een rasechte Nepalese porter 2 rugzakken tot grote verbazing van de andere trekkers die zichzelf omhoog heisen. Eindelijk zien we de verlossende vlaggetjes van de pas. We made it !!! Er staat een ijskoude snerpende wind. Snel een paar foto's en wat gletsjerstenen voor de jongens (belofte maakt schuld) en we reppen ons naar beneden.
De afdaling is zo mogelijks nog zwaarder, 1600 meter dalen tot Muktinath. Het landschap is rotsig en het pad slingert tussen gletsjers en sneeuwmassa's. In de verte zien we de Mustang vallei, een nieuw landschap, een nieuw hoofdstuk in de trektocht.
De laatste nacht in Bragha kampt meme met barstende koppijn. Ondanks alle side trips dan toch wat tekenen van hoogteziekte en we moeten nog 2000 m stijgen. We besluiten om alles volgens het boekje te doen en niet meer dan 400 m te stijgen per nacht tot het base camp voor de pas. We lassen een extra tussenstop in in Khangsar, een heel traditioneel dorpje geprangd tussen de bergen. Pepe neemt eindelijk eens zijn baard van een week onder handen, want hij begon er stilaan alternatief en hippie uit te zien (of als een yak). Een absolute don't voor een nerd.
Via Khangsar steken we door naar Yak Kharka. Op de kaart lijkt het een fluitje van een cent ware het niet dat we over een kam van 4300 meter moeten klefferen. Eindelijk dringt de zin van alle tussenlijnen op de kaart tot ons door. We vroegen ons al af waarom er zoveel kleine lijntjes op stonden... Het pad zelf is wel heel mooi en sowieso een goede oefening voor de pas. Onderweg zien we hoe gieren het kadaver van een yak oppeuzelen en we staan opnieuw oog in oog met schichtige blue sheep, een soort herten. In Yak Kharka komen we in een populair hotel vol trekkers terecht. Bij het avondeten dist iedereen de meest horribele verhalen op over de pas en het vertrekuur wordt met de minuut vroeger: van 5u 's morgens tot zelfs 3u 's nachts. Om niet in het donker te moeten toekomen... Yeah right.
's Anderendaags stappen we naar Thorung Pedi, het base camp voor de pas, op 4500 meter. Het pad is heel makkelijk en we plukken de vruchten van al onze side trips want als een stel bejaarden steken we heel wat waggelende en puffende jonge gasten voorbij. Op deze hoogte is een goede acclimatisatie veel belangrijker dan conditie. Voor de fun stijgen we nog eens tot het high camp (4800 meter) onder het motto "climb high, sleep low" en dalen terug af naar het base camp. Om 7u 's avonds zitten we nog alleen in het resto. Iedereen ligt al in bed. Ah ja, om morgen vroeg te kunnen vertrekken.
Rond 5u 's morgens komen we letterlijk uit onze veren en nemen eerst een stevig ontbijt. Tegen zonsopgang beginnen we aan onze klim van 1000 meter naar de pas. Het gaat vlot en we steken alweer heel wat jongeren voorbij, maar iets boven de 5000 meter krijgt meme het toch moeilijk. Pepe voelt niks en zou de berg zelfs kunnen oprennen. (zegt hij) Knagende hoofdpijn evolueert tot de barstende variant gecombineerd met duizeligheid en wiebelbenen. Hoogteziekte kan zich manifesteren op de longen of de hersenen. In extreme gevallen krijgt je vocht op longen of hersenen met op enkele uren de dood tot gevolg. Enige oplossing is zo snel mogelijk afdalen. Meme neemt een pil Diamox, een medicijn dat ook hulpverleners nemen als ze een interventie op grote hoogte moeten doen en al snel ebt de duizeligheid weg. Het laatste stuk draagt pepe als een rasechte Nepalese porter 2 rugzakken tot grote verbazing van de andere trekkers die zichzelf omhoog heisen. Eindelijk zien we de verlossende vlaggetjes van de pas. We made it !!! Er staat een ijskoude snerpende wind. Snel een paar foto's en wat gletsjerstenen voor de jongens (belofte maakt schuld) en we reppen ons naar beneden.
De afdaling is zo mogelijks nog zwaarder, 1600 meter dalen tot Muktinath. Het landschap is rotsig en het pad slingert tussen gletsjers en sneeuwmassa's. In de verte zien we de Mustang vallei, een nieuw landschap, een nieuw hoofdstuk in de trektocht.
2 opmerkingen:
Aaaaaaaah! De mannen zijn succesvol over de pas geraakt! Dan lonkt Pokhara en het rijkelijke ontbijt in de tuinen aan het meer.
Enjoy!
Christel
hey meme en pepe
"vanavond niet schat, ik heb koppijn", is nu niet gelogen :-)
Amai, jullie blog is weer een pareltje. Ik ben er zeker van dit dit een hit kan worden op de volgende boekenbeurs. Hier in België en op den Indaver loopt alles zijn gangetje, maw jullie missen compleet niets. Geniet er nog met volle teugen van. Ik kijk uit naar verdere verslaggeving.
sas
Een reactie posten