Dag 15 - 17 : Muktinath - Kagbeni - Jomsom

Na de oversteek van de pas hadden we een rustdag voorzien in Muktinath. Gelukkig maar want het vooruitzicht van een lange verdiende nachtrust werd enigszins abrupt verstoord. Pepe werd na een paar uur lichtjes doodziek. We besparen jullie de details maar het betrof een paar k-werkwoorden, gelukkig net niet simultaan. De liefdevolle zorgen van meme (in moeilijke omstandigheden) en de pillen uit haar eindeloze apotheek (verschillende pogingen die telkens weer vruchtloos bleken) maken dat pepe halverwege de nacht dan toch in slaap valt.

's Ochtends gaat het alweer wat beter en terwijl pepe nog wat nawiebelt op slappe beentjes doet meme de was en plas, een hele klus in de lokale fontein voor een berg kleren die na een paar weken blet nog geen spat water hebben gezien. In de namiddag bezoeken we het tempelcomplex van Muktinath, een samenraapsel van verschillende boedhistische en hindische tempels. Pelgrims komen van ver om hier onder 108 sproeiers met ijskoud water te lopen en zichzelf daarna nog eens onder te dompelen in een paar baden. De tempels liggen verspreid over een heuvelachtig terrein en we slepen ons van tempel naar gompa .. we kunnen amper geloven dat we de dag voordien nog zo'n enorme klim hebben gedaan. In een van de laatste tempels zou een zgn. 'eeuwig vuur' branden .. kritisch als altijd vermoeden we echter een goed verstopte bunzenbrander. We kruipen nog eens op tijd onder de pluimen want .. nog steeds hoofdpijn (echt waar).

De volgende dag, na eindelijk nog eens een rustige nacht, vertrekken we richting Kagbeni. We moeten 1000m dalen door Mustang vallei, een heel ruwe en onherbergzame omgeving. Onderweg kijken we af en toe nog eens om en vangen we een glimps op van de pas. Niet echt nostalgisch, want dalen gaat ons duidelijk beter af dan stijgen. In de namiddag steekt er een ijzige wind op op die ons bijna van het pad blaast. We proberen wat beschutting te vinden maar zelfs een kleine ruine biedt geen soelaas. Gelukkig is Kagbeni dan in al in zicht. Een uurtje later vinden we er een leuk hotelletje en daarna slenteren we wat door het dorpje, het laatste in de Mustang vallei dat toeristen zonder speciale permit kunnen bezoeken. De piepkleine straatjes lopen vol met schapen, koeien, en pakezels. We willen een oude gompa bekijken maar twee zeer hard grommende honden houden ons in eerste instantie tegen. Pepe zet toch door en we betreden dapper de tempel. Halverwege de trap krijgt meme bijna een attack omdat ze denkt dat de beesten ons binnen zijn gevolgd., Vals alarm wanneer het een local blijkt te zijn.

We doorlopen alle straatjes ongeveer 5 keer op zoek naar 'een madonna met de big boobies' maar vinden enkel een meneer met een dikke ... (fotos volgen later). 's Avonds krijgen we net voor we het dessert bestellen (een zeer lekker ogende chocolade cake) het gezelschap van een onaangekondigde gast. Het betreft een plaatselijke variant van de 'mussa' oftewel een nogal uit de kluiten gewassen muis. Meme analyseert terecht dat een beest met een staart van een halve meter wellicht meer van de rat-soort is, en we houden het dessert dan maar voor bekeken. Net nu pepe weer wat apetijt kreeg ?
Nu we weer op niet-berg hoogte slapen (2800m noemen ze hier een 'hill') kennen we de rustigste nacht sinds lang. We slapen (slapen!) tot 8u en vertrekken nog later dan anders op pad.

Einddoel van vandaag is ook het einddoel van de tocht, nl Jomsom. De stoffige weg loopt door de Kali Gandaki vallei, de diepste ter wereld. Ze wordt langs beide kanten ommuurd door twee 8000m-ers, nl Annapurna I en de Daulagiri. In vogelvlucht liggen de toppen maar 38km van mekaar, en het levert alleszins een spectaculair plaatje op. Een klein nadeel is dat het hier trekt als een reuzenschouw want we moeten andermaal opboksen tegen een constante ijskoude wind. Als je van de hoogteziekte al geen water op je longen krijgt, blaast de wind ze hier wel vol zand .. ook alle elementen gehad dan. Kort na de middag strompelen we dan toch Jomsom binnen, hopeloos op zoek naar eten. Meme heeft het gehad met die wind en wil snel beschutting en voedsel. We lopen andermaal een paar keer door het dorp voor we een restaurantje vinden. Later zal blijken dat er aan de luchthaven een paar tientallen zijn. We bestellen een ticket naar Pokhara en hopen dat het vliegtuigje van Yeti airlines (de naam alleen al ... ) morgenvroeg de wind zal kunnen trotseren. Nu nog even chillen (letterlijk), en dan op voor het subtropisch klimaat  van Pokhara ...