Pepe kribbelt onder lichte dwang een tekstje op papier en meme zal het nu in sneltempo uittypen. Djeez, wat een stress...
Omdat we niet meer in de grotere guesthouses overnachten, en dus niet om 6u gewekt worden door een groep, kunnen we wat langer snoozen. Tijdens ons lekker ontbijt trekken al verschillende groepen voorbij. Dat is het enige minpunt aan deze tocht. We missen het echte trekkinggevoel zoals in de Cevennes of Noorwegen. Het pad is eigenlijk een lange uitgerekte karavaan van trekkers en hun dragers. Tegen de middag arriveren we in Tal, gelegen in een prachtige vallei. We lunchen in een supergezellig tuin-restaurantje. Alles wordt vers bereid en de gerechtjes komen een voor een. Het duurt dus wel eventjes voor we weer op pad zijn, maar we hebben tijd. In de namiddag klimmen we tot over de 2000 m. Onderweg twijfelen we of we wel tot Bagardchap wullen geraken want het is al 4u en om half 6 is het donker. Weer stress.... We zetten toch door omdat we volgens het boekje beloond zullen worden met een blik op de eerste spectaculaire bergen. We vinden een heel gezellig guesthouse waar we in de keuken aan het houtvuur nog wat nakaarten met een kranig Canadees vrouwtje van rond de 60. Meme is niet meer alleen...
De nachten worden stilaan frisser, zeker in een tochtige kamer met spleten in de houten wanden. We vertrekken weer rond 9u in het zog van een paar groepen. De lucht is helder blauw en de zon brandt maar het is gelukkig al minder heet. Onderweg lopen we door pittoreske dorpjes met gebedsmolentjes en gompas. We lunchen op een dakterras met een prachtig zicht op de bergen.
We prijzen ons gelukkig dat we vegetarisch eten want onderweg aanschouwen we een nogal bloederig schouwspel waarbij men een of ander beest in stukken kapt en sorteert op een plastieken zeil. Voor de yak curry allicht. In de late namiddag bereiken we Chame. s Avonds bedenken we ons in het restaurant dat alles wat we rondom ons zien hier te voet naar boven is gebracht... En nu zetten we koers richting Pisang waar we hopelijk op de upper route de groepen zullen kunnen afschudden. Al zullen we dan onze vele gidsen kwijt zijn en met ons orientatiegevoel...
We zien wel.
1 opmerking:
Ja, die grote groepen, een pain in the ass zijn die. En zo onvriendelijk! Een "Namaste" kan er zelden af! Ze lijken zo op vaste dagen te vertrekken, dus soms, door een dagje ergens te blijven hangen, zie je er ineens geen meer! Heel raar.
Ik hoop dat je er -ondanks die groepen- toch lekker van kan genieten, want de natuur en cultuur zijn heel mooi! In Manang is er weer internet, dus dan hoop ik te horen wat je van de Upper Route en Braga en alle uitstappen aldaar vindt. Heerlijk om gewoon op de heuveltoppen aan een stupa te gaan zitten en te luisteren naar de klapperende vlaggetjes, de zon op je gezicht te voelen en te verdrinken in de wereld van ijs en sneeuw. Geniet ervan, en als de stokoude lama in de rotswoning boven Manang nog leeft: doe hem de groeten, haha!
Christel
Een reactie posten