Titicaca - sterke poema

Op zaterdag nemen we de bus vanuit Cusco naar Puno. Onderweg stoppen we aan verschillende bezienswaardigheden (lees meer stenen ...). De reisbegeleider komt om het half uur informeren of we wel "happy" zijn met de temperatuur in de bus, tot pepe het stilaan op zijn zenuwen krijgt. We zijn bij aankomst in Puno alleszins niet happy met de temperatuur buiten de bus. Het is er steenkoud en het regent pijpenstelen.

Puno ligt op 3800m hoogte aan het Titicaca meer, het hoogste bevaarbare meer ter wereld. Het meer is ongeveer 160km lang en 60km breed, een kleine 8500m2. We willen hier een paar eilanden bezoeken en eventueel blijven slapen bij een lokale familie. Het blijkt echter bijna onmogelijk om op eigen houtje op een van de eilanden te geraken. Overal worden we doorverwezen naar een van de tientallen tour-operators in de stad. We voelen stilaan nattigheid (letterlijk) en laten al gauw het idee van te overnachten in "authentieke omstandigheden" varen. Noodgedwongen schrijven we ons in op een "dag-tour".

We worden met enige vertraging opgepikt en gedropt in de haven. Onze vrees van een overrompeling blijkt gegrond als we de tientallen bootjes volgepropt met toeristen zien vertrekken. We schikken ons voorlopig in de rol van groepslid en varen gedwee richting de Uros eilanden. De Uros wonen al sinds eeuwen op een soort drijvende eilanden die volledig gebouwd zijn van riet. We meren aan op een van de 60 eilanden (de 59 andere waren ondertussen volzet) en worden er spontaan verwelkomd door de "authentiek" uitgedoste bewoners (al gaat de roddel dat deze ´s avonds gewoon naar het vasteland gaan slapen). Op zich was de uitleg over deze manier van leven best wel interessant. Een eiland is ongeveer 80m2 en het duurt bijna een jaar om het te bouwen. Bovendien moet om de paar weken een nieuwe laag riet worden aangebracht om de rottende lagen te vervangen, We krijgen zelfs een stuk riet om op te knabbelen.
De groep krijgt een tochtje aangeboden in een rieten boot. Wanneer iedereen is opgestapt verkondigt de gids doodleuk dat deze tocht niet is inbegrepen in de prijs. Meme is als altijd bij de pinken en veert prompt op om de boot te verlaten (we hadden toch al een foto, nah) met driekwart van "de groep" in haar kielzog. Een kwartier later pikken we de rest terug op in onze motorboot en zetten we koers naar Taquile, een echt eiland op 2,5u varen.

Tegen de middag hebben we samen met de 59 andere boten het eiland bereikt, en worden we in kolonne bergop naar het centrale plein geloodst. Een bezoek aan het eiland zelf zit er niet echt in want de enige activiteit bestaat in een verplichte lunch (die uiteraard ook niet is inbegrepen in de prijs). Ontsnappen zit er niet in want de vertrekplaats en het tijdstip is een goedbewaard geheim. We volgen dan maar schaapachtig maar het eten op zich is wel lekker. We verbroederen met een paar Belgen en Fransen en moeten voor de zoveelste keer de politieke toestand in Belgie toelichten. De fransen waren van plan om hier in "authentieke omstandigheden" de nacht door te brengen maar houden het logischerwijs al snel voor bekeken. Het Bokrijk-gehalte van dit bezoek ligt voor hen zelfs te hoog. De terugweg naar de boot loodst ons uiterst toevallig langs talloze kraampjes met lokale prullaria. Na 3 uur varen komen we andermaal in de gietende regen toe in Puno. We verdrinken ons in een lekkere Pisco Sour en boeken snel een bus naar Arequipa ...