Rattentempel van Bikaner

We nemen de nachttrein van Jaisalmer naar Bikaner. Met nadruk op nacht, want het ding arriveert blijkbaar om 4 uur 's morgens. We moeten dus andermaal onze wekker zetten om de halte niet te missen... De slaapzaal van het station is volzet en 3 uren op de koude stationsvloer liggen tot het ochtendgloren, is er wat over voor ondergetekende bejaarden. We leveren ons voor de verandering eens over aan de touts, nemen de commissie erbij en vinden een leuk hotelletje voor het astronomische bedrag van 7 eur. Na een verkwikkend slaapje begeven we ons naar de tempel waar sommigen onder jullie al een maand op wachten... de tempel van Karni Mata, beter gekend als de rattentempel.

De tempel is een pelgrimsoord ter nagedachtenis van Karni Mata. Men gelooft dat haar afstammelingen in de tempel reincarneren als heilige ratten. Aan de ingang staan tal van kraampjes met goodies voor de langstaartige knaagdieren. Je kan er ook suikerballen gedrenkt in rattenspeeksel nuttigen voor "good fortune" maar we laten dit godenmaal aan ons voorbijgaan.

Een bezoek aan de tempel kan enkel blootsvoets. Een kruipende rat over je blote voeten is voor vele pelgrims immers de ultieme droom. Met enige weerzin en voetje voor voetje betreden we het heiligdom. Honderden ratten lopen er kriskras door mekaar, piepen uit holen, schuiven aan aan de feestdis en poepen vooral het geheel onder. In sommige ruimtes is de stank niet te harden en we prijzen ons gelukkig met het christendom als godsdienst. Maar het bevreemdende van de taferelen blijft wel bij.

Of hoe mensen aan de ingang bedelen terwijl binnen voor de ratten gekookt wordt ?!? Meme blijft veilig op het binnenplein staan en probeert de grenzen van de tegels niet te overschrijden. Pepe neemt moedig een paar close-ups. Alles voor de foto nietwaar.

Hij slaagt er zelfs in een witte rat vast te leggen en wordt binnen de minuut overweldigd door een troep devoten die dit nog heiligere exemplaar verafgoden. We zullen het met wat minder geluk moeten stellen, want er komen geen beestjes aan onze tenen sabbelen. We hebben dit gebrek aan geluk ongetwijfeld al gecompenseerd met de vele donations van de voorbije weken.

In de namiddag bezoeken we nog maar eens een prachtige jaintempel, deze keer opgetrokken in zandsteen en helemaal beschilderd. Omdat water een veel te kostbaar goed was en is, werd een soort boter gebruikt als cement. Bij hele hoge temperaturen komt de boter omhoog en krijgen de stenen een vettig gevoel. We klimmen, ook nu weer blootsvoets, een paar etages omhoog, ploeteren deze keer door de duivendrek en genieten van een prachtig uitzicht over Bikaner.
Straks gaan we voetjes wassen, nog een hapje eten en dan de nachtbus op richting Delhi. Bijhorend beeldmateriaal vinden jullie morgen.

Jaisalmer - moet er nog zand zijn ?

's Morgens worden we alweer wakker met de wekker, het wordt een slechte gewoonte. Om half 8 vertrekt de jeep die ons een eind in de woestijn zal droppen om van daar verder te trekken op kamelen (we zijn er niet helemaal uit of het nu kamelen dan wel dromedarissen zijn maar ze hebben alleszins maar 1 bult). De 2 gidsen staan ons al op te wachten en na een kwartiertje zitten we al een paar meter boven de grond te waggelen op de beesten. We beseffen al onmiddellijk dat het een pijnlijke affaire voor de respectievelijke achterwerken. Na een half uurtje wisselt meme voor de zoveelste keer van outfit en beseft een kwartier later dat er een stuk mankeert. De kameelmannen vragen bezorgd of het item "important" is, maar zijn blijkbaar niet van zin om voor een sjaal rechtsomkeer te maken. Gelukkig is er eentje bij die nog tammer is dan de kamelen en pepe loopt gezwind een paar kilometer terug om dan toch met buff-je terug te komen. De gidsen (en de kamelen) kijken niet-begrijpend toe.

Na de gedwongen tussenstop maken we van de gelegenheid gebruik om ons achterwerk al wat te sparen en besluiten om het volgende stuk te wandelen. Dus kruipen de gidsen maar op de kamelen, allicht andermaal niet begrijpend waarom we betalen om naast de kamelen te lopen. Het landschap begint stilaan meer en meer te verdorren (typisch voor woestijnen) en tegen de middag stoppen we onder een van de zeldzame bomen. De gidsen beginnen aan de lunch en na een half uurtje smikkelen we al van een superverse en lekkere maaltijd met groentjes, gebakken broodjes, rijst en pasta. Na de siesta trekken we nog dieper de woestijn in, en onderweg zien we niet veel meer dan zand, hier en daar een paar struiken en een zeldzaam hert. Af en toe kruisen nog wat schapen of geiten onze weg.

Het eindpunt is een strook zandduinen die we tegen zonsondergang bereiken. We installeren ons op een hoge zandduin en genieten van de prachtige rode bol die wegzakt aan de horizon.
Ondertussen zijn de gidsen begonnen aan het avondeten, en kondigen prompt de komst aan van de "beerman". Ze hadden het onderwerp "bier" eerder al aangebracht en nu begrijpen we waarom. Het toppunt van de zaak is dat de man in kwestie een moslim is?

"Een job als een ander" is zijn uitleg wanneer hij pepe laat voelen in de zak met ijskoude biertjes. In het midden van de woestijn gelden allicht andere normen en we kopen voor onszelf en de gidsen een fles. Het eten is andermaal superlekker, al vinden we het wat onrustwekkend dat de kok van dienst alleen zijn handen wast na de maaltijd (terwijl hij tijdens de tocht zelf meme de loef afsteekt in het aantal plasbeurten per uur).

Na de maaltijd vertrekken de gidsen "ergens" naartoe en laten ons achter bij het kampvuur. We stellen niet te veel vragen want zijn stiekem blij om eindelijk verlost te zijn van hun gekwebbel. Rond 10u kruipen de oudjes onder de blote sterrenhemel hun nest in. Veel stelt dat nest niet voor, een oude mat (de ras was allicht al een paar jaar kwijt) en een berg stoffige dekens. Maar de sterrenhemel maakt veel goed en na een kwartier snurkt pepe al luider dan de kamelen. Halverwege de nacht blijkt meme nog geen oog te hebben dicht gedaan door de kou en overwoog even om tegen de kamelen te gaan liggen. Ze hield het dan maar op pepe.

Uitslapen zit er ook deze morgen niet in, want om half 8 staan de gidsen al aan ons bed met thee, net op tijd voor de zonsopgang. We klefferen weer een zandberg op (meme loopt ondertussen alsof ze bijna gaat bevallen) en genieten ook nu weer van dezelfde bol. Na het ontbijt zijn wij langer bezig met inpakken dan de gidsen met het pakken en zadelen van de kamelen. We volgen, na de ietwat pijnlijke ervaring van gisteren, eensgezind de suggestie van de gids om een shortcut te nemen en aldus te kunnen profiteren van een extra lange siesta. Tegen de avond brengt de jeep ons terug naar het hotel en waggelen we richting station voor de nachttrein naar Bikaner.

Jaisalmer - fort in de woestijn

Maandagmorgen nemen we de expresbus van Mount Abu naar Jodhpur om van daaruit door te reizen naar Jaisalmer, een woestijndorp in het grensgebied tussen India en Pakistan. Onze zogezegde expresbus krijgt gaandeweg meer en meer de allures van een local bus. De driver en zijn maatje houden er - denken we - een lucratieve bijverdienste op na door in elk dorp passagiers bij te laden. De verloren tijd halen we in door in kamikaze stijl over de weg te suizen. Voor de reguliere passagiers zit een stop aan een deftig wc er zelfs niet in. Meme, alias tante tropen, heeft op het vlak van sanitaire wantoestanden al een en ander gezien, maar de enige stop aan het wc-etablissement overtreft alles. In negatieve zin jammer genoeg. We besparen jullie de details. Feit dat zelfs de locals in een ruime boog rond de barak lopen, zegt genoeg. Met een uur vertraging komen we aan in Jodhpur. We willen eerst onze connectiebus boeken om dan nog een bezoekje aan het fort mee te pikken, maar pepe is koppig en maakt een scene in het buskantoor voor 1 euro waarop we prompt aan de deur gezet worden. Daar gaat onze enige kans op een expresbus naar Jaisalmer. Als straf moeten we mee met een deze keer reguliere locale bus die er 6 uren over doet en als een echte boemel om de kilometer stopt. Nogal een tegenvaller voor een afstand van 350 km. Maar wel een meevaller voor pepe die zichzelf een letterlijke afgang bespaart doordat de bus net op tijd een pitstop inlast. De volgende halte was naar verluidt onhaalbaar geweest. Ook hier besparen we jullie de "af"-loop.
13 uur later komen we geradbraakt aan in Jaisalmer en worden onmiddellijk overvallen door een groep touts die ons een tuktuk en bijhorend hotel willen aansmeren. Meme blaft ze af in een mondvol Vlaams en vervolgens rennen we weg.

Jaisalmer is een prachtig woestijnstadje dat gedomineerd wordt door een fort. Het fort is gebouwd in zandsteen en lijkt weggeplukt uit een of ander sprookje. De wal is volledig intact, de torentjes sieren de horizon, de kanonballen liggen nog op de kantelen. Het is een van de weinige - volgens de Indiers het enige - forten ter wereld waar mensen nog effectief in leven. Grote gevaar voor het fort is de bevolkingsgroei en toerisme waardoor er steeds meer water door de het rudimentaire rioleringssysteem van de stad stroomt en het fort stilaan wegzakt.

We bezoeken 2 prachtige Jain tempels met hele fijne figuren uitgehouwen in zandsteen. Voor we het zoveelste paleis bezoeken, laten we ons eens goed gaan bij de Italiaan. Een bruschetta middenin de woestijn heeft wel iets en we zijn blij om eindelijk eens wat vast voedsel te eten na het gelepel van alle locale - overigens voortreffelijke - papjes. We slenteren nog wat door de bazaar, worden pissed op de zoveelste verkoper die "many many colours" aanprijst en pikken de obligatoire sunset mee. Morgen trekken we de woestijn in op een kameel...

Mount Abu

Na een relatief korte busrit (+/- 5u) vanuit Udaipur kwamen we aan in Mount Abu, een ietwat residentieel bergdorpje op 1200m. Het plaatsje is maar een paar straten groot en ligt tussen de palmbomen in een prachtig groene omgeving. Er is zelfs een meertje waarop je met een pedalo kan bootjevaren, iets wat meme bij aankomst al onmiddellijk in de planning had opgenomen. Het onderwerp werd echter niet meer aangeroerd nadat we tijdens een verkennend wandelingetje rond het meer al na een paar minuten een joekel (1,5m) van een waterslang opmerkten (pepe was het beest stiekem dankbaar).

Tegen zonsondergang kuierden we naar het zoveelste sunset-point om rustig te genieten van de rust van Mount Abu. Veel rust was er andermaal niet bij .. we werden opnieuw overrompeld door de massa indiers die allemaal "only 1 picture" wilden. Opgeteld kwamen we makkelijk weer aan een paar tientallen poses, vreemde jongens die indiers. Maar we zijn onze VIP status ondertussen al wat gewoon, en op commando van meme splitste de menigte zich ogenblikkelijk zodat we zelf ook nog een foto konden maken.

De volgende morgen stond onze eerste groepsactiviteit op het programma .. een "trekking" door het lokale gebergte, met gids. Qua groep viel het alleszins best mee want buiten onszelf ging er alleen een hooggepensioneerde Oostenrijker mee op pad. De arme man kreeg al onmiddellijk een stok in de handen geduwd, maar zijn verontwaardiging verdween toen bleek dat het ding diende voor als je een beer tegen het lijf zou lopen. In dat geval moet je blijkbaar nog meer lawaai maken dan de beer zelf, een non-issue als je meme mee hebt.

Wat je dan met die stok moet doen, werd er niet bij gezegd, ook niet toen bleek dat we de enige waren die zo'n ding meezeulden. Een beer hebben we niet gezien, maar de gids heeft er wel eentje in de dichte begroeiing gehoord (wij vermoeden echter een slimme truuk waarbij her en der een indier verdekt staat opgesteld). Onderweg zagen we wel een klein baby-krokodilletje, een blauwe slang, een paar buffels en natuurlijk de obligate apen. Het blijft jammer van de niet-beer maar de wandeling was na de hectiek van de voorbije weken een aangename verademing.

Op de terugweg dropte de gids ons aan een paar Jain tempels (je weet wel, die van de vliegen). De tempels zijn 1000 jaar oud en volledig uit marmer. De buitenkanten van de tempels zijn uiterst sober en je vermoedt een even schrale binnenkant aan te treffen, maar het tegendeel is waar .. de zuilen, de muren, de deuren, de plafonds zijn tot in de kleinste details schitterend uitgehouwen, en bleven al die tijd prachtig bewaard. We kregen van de zoveelste niet-gids een omstandige uitleg, jammer genoeg in een taal waar we geen fluit van begrepen. We bleven dus maar braaf knikken tot de man was uitgepraat. Het obligate stukje over 'donation' sprak hij dan weer in vloeiend Engels. Foto's kunnen we jammer genoeg niet tonen want camera's waren verboden. Net als een menstruerende vrouw trouwens .. die "may suffer" ?!?

We namen een padje richting hotel waarlangs nog een andere tempel lag. Meme zag er tegenop om de 365 trappen te doen maar dat veranderde toen we een mannetje op krukken naar beneden zagen komen. Boven eigenlijk niks speciaals .. de zoveelste pop-met-doek-en-bloemen, maar wel een prachtig zicht op de streek. We kwamen net voor zonsondergang weer op dezelfde sunset-plek als gisteren. Met onze ervaring van de dag ervoor nog vers in het geheugen bleven we deze keer op veilige afstand en keken vanop een hoge rots naar de zonsondergang en de hectische taferelen beneden. We lieten de eer van VIP deze keer graag aan een ander.

Zoveel wandelen op een dag werkt op de maag en we lieten ons nog eens culinair gaan. We bestelden een all-you-can-eat thali (een soort indische dagschotel met allerhande lekkers) waarbij ze om de paar minuten met een paar emmers langskomen om bij te scheppen. Zelfs pepe moest na een tijdje opgeven en op het einde bedroeg de rekening net geen 3 euro (samen welteverstaan). Het wordt binnenkort weer wennen aan de Belgische prijzen ... een vismarktje zal nooit meer hetzelfde zijn.
Morgenvroeg nemen we de bus naar Jodphur waar we in de namiddag even gaan ronddwalen in het fort, om 's avonds al verder te trekken naar Jaisalmer. Binnen een paar dagen zitten we midden in de woestijn ...

Udaipur - stad van James Bond

We veroorloven ons eens wat luxe en boeken een "sleeper" van Ajmer naar Udaipur. We zijn verrast over het lage tarief van het ticket, 5 eur per persoon. De volgende dag zijn we al een pak minder verrast... De slaapbus bestaat uit een rij zetels voor de minder fortuinlijken. Daarboven bevinden zich de afgesloten slaapcompartimenten. Met andere woorden, bagagerekken met matras erin en deurtje ervoor (er bestaan ook varianten met gordijntjes). Ons hok heeft geen trapje en via zetels en armleuningen heisen we ons gezwind omhoog. Rechtzitten in het slaapgedeelte is geen optie. Gaan liggen al evenmin, want de beschikbare lengte is afgemeten op de gemiddelde Indier. Pepe die al enkele weken laaiend enthousiast is eens boven de medemens uit te steken en eindelijk eens letterlijk te kunnen neerkijken op de meute, wringt zich in een S-houding en valt prompt in slaap. Meme verliest het gevecht met een niet-sluitend raam en komt niet verder dan een occasionele snooze tussen 2 verkeersdrempels door. We arriveren om 5u 's morgens en missen voor het eerst de drukte en het getoeter. De straten zijn leeg, alles is dicht en stil en er zit niks anders op dan te wachten tot zonsopgang.

Udaipur is een schitterend stadje aan een meer (deze keer wel met water). Ooit werd hier de James Bond film 'Octopussy' opgenomen. Vanuit onze guest house hebben we een prachtig zicht op de ghats en het city palace. We zijn voor een keer op tijd voor de zonsopgang, hehe! In het midden van het meer ligt het lake palace, een voormalig maharaja paleis, nu een 5-sterrenhotel. Het witte paleis lijkt op een halfgezonken schip en weerspiegelt als een diamant in het meer.
We starten ons bezoek aan Udaipur met een verplichte dosis steen-toerisme. Ook hier weer zijn de verschillende tempels en paleizen architectonische pareltjes. Marmer, spiegeltjes, goud en de mooiste uitgehouwen mythologische en religieuze figuren zijn constanten.

Ook de steeds terugkerende 'ticket-ceremonie' is een constante. Er zijn ticketten voor Indiers, voor buitenlanders, voor fototoestellen, videocamera's, audiogidsen... Ongeveer een meter voorbij het loket vind je de eerste 'ticketcontroleur'. Het hele pakket wordt kritisch bekeken en voorzien van een gaatje. Een drietal meter verder (vaak bovenaan een trap) maak je kennis met de tweede controleur die een scheur geeft net boven of onder het gaatje. Nummer drie scheurt een strookje af en in de ideale situatie wordt deze vergezeld van een lieftallige dame die de strookjes ordent (aparte kleur en groottes voor personen en camera's), telt en in een doosje klasseert.
's Avonds pikken we nog een gecommercialiseerde zonsondergang mee aan het sunset point. Halverwege de rit valt de tuktuk stil en we moeten nog behoorlijk doorstappen om de zon te zien zakken samen met een paar dozijn Franse en Hollandse toeristen. Doe ons dan maar de bergen...

Vrijdag zetten we onder lichte dwang van pepe eens geen wekker. We nemen een tuktuk en verkennen de streek rond Udaipur. Eerste stop is een soort Pere La Chaise voor maharaja's. In functie van belang (en budget allicht) krijgt elke overleden maharaja een eigen gedenksteen of mini-mausoleum. Het geheel straalt rust uit en we dwalen wat rond tussen de koepeltjes.
Vervolgens tuffen we met onze tuktuk een berg over (en krijgen het af en toe koud en warm tegelijk als camions in een bocht en bergop mekaar voorbijsteken) en genieten van het Indiase platteland. De tempel die we willen bezoeken, sluit echter net zijn deuren.

Op de volgende stop hebben we meer geluk: een schitterende tempel uit de 10de eeuw in perfecte staat. De bogen en sculpturen zijn onwaarschijnlijk fijn afgewerkt. Meme vereeuwigt het geheel op de digitale plaat tot grote ergernis van pepe die zich afvraagt waarom er na alle windrichtingen ook foto's uit de tussenliggende richtingen moeten genomen worden. Ook de foto's met zelfontspanner met verschillende achtergrondjes en bijhorende lach wekken de nodige ergernis op tot pepe dreigt de batterij in de struiken te gooien ... een doeltreffend argument :-)
We dwalen nog wat door de bazaar "come, many many colours", "many variety", "many more inside", "good price, good quality", "looking free" en genieten dan van een dosis zen op het zonovergoten rooftop terras van ons hotelletje. 's Avonds pikken we nog een show met traditionele dansen mee, opgevoerd in een authentieke haveli, we verorberen de zoveelste curryvariant en morgenvroeg zetten we de wekker voor de bus naar Mount Abu.

Ajmer

~ ~ ~ Vooreerst driewerf hoera voor de verjaardag van neef Werner ~ ~ ~

Op weg naar Udaipur stoppen we voor een bezoekje aan Ajmer, een van de heiligste plaatsen voor moslims in India omdat er hier ooit een belangrijk exemplaar de geest liet. De tuktuks mogen/willen/kunnen de moslim wijk niet binnen en droppen ons aan de gate. Hoe dichter we de moskee naderen, hoe meer sukkelaars op ons afkomen .. sommigen strompelen, anderen kruipen en een paar rijden op een plank met wieltjes. India is een land van uitersten.
De moskee is zo zwaar beveiligd dat zelfs fototoestellen niet binnen  mogen. Pepe kan dus op blote voeten 3 straten drek doorploeteren om het fototoestel in bewaring te geven. 'Respect' en 'donation' blijken telkens weer universele godsdienstige waarden want na 5 minuten zitten we al bij een eenogige imam die prompt het donation formulier invult. We vragen wat bedenktijd en maken ons snel uit de voeten. We willen de boel hier niet laten ontploffen.

Na zoveel miserie besluiten we ons te wagen aan een wat bravere jain tempel. De Jain geloven immers nog dat de aarde een platte schijf is en stoppen zelfs met ademen als er vliegen  in de buurt zijn om niet per ongeluk eentje binnen te zuigen. Veel hebben we dus niet te vrezen en we krijgen gelijk want buiten de entree moeten we niks betalen. Zelfs niet aan de niet-verkoper, een ras verwant met de niet-gidsen, die gewillig, gratis en geheel vrijblijvend, uit eigen werk toont. We nemen hem op zijn woord en bollen  het deze keer af zonder ons te laten inpakken. Genoeg religie voor een dag, dus een bezoek aan een hier uiterst zeldzaam kerkje skippen we dan maar.

We wandelen verder naar een meertje in de hoop wat rust te vinden. Dat blijkt een onmogelijke opgave. Een blanke meme  en  pepe zijn zo mogelijk een nog grotere attractie dan de moskee en de jaintempel samen? Om de paar minuten worden we vriendelijk gevraagd of we mee op de foto willen met de een of andere local en zijn entourage. Heel even voelen we mee met de hollywood-stars. We hadden ons misschien toch beter verstopt in de biechtstoel van het kerkje?
Na de zonsondergang vluchten de celebreties weg in de anonimiteit van een soortement wegrestaurant. De mogelijke gevolgen van de maaltijd laten misschien toch nog een gebruik van de medicamenten vermoeden (veel beterschap aan de zieken in belgie!). Hopelijk heeft de nachtbus een toilet aan boord ...

Pushkar

Zondagavond schuiven we een tweede keer aan voor de filmtickets. Ook hier weer een aparte, opmerkelijk kortere rij voor ladies, dus meme kan tussen het volk gaan staan. Deze keer slagen we er in om een plek te bemachtigen in de diamond box, soort VIP-suite bovenin de zaal. De cinema zelf is schitterend, de film is abominabel slecht. Niet dat we er ook maar enig woord van begrepen hebben. Het koldergehalte deed het ergste verhopen: personages die in het water vallen, gaan zitten op roomtaarten, een rake mep uitdelen aan de verkeerde persoon... en dit alles in een nepdecor. Los van een tuktuk in het straatbeeld, kan je India totaal niet herkennen. Maar het publiek is wel laaiend enthousiast. Lachen, applaudiseren, oh's en ah's... Bij de pauze houden we het toch maar voor bekeken. Het is ook al ver na bedtijd voor de ondergetekende bejaarden. (dat het hotel en de wijk hermetisch worden afgesloten om 23u komen we te weten als we net op tijd aan het checkpoint arriveren).

Maandag nemen we de bus naar Pushkar, het Rome of Mekka van de Hindu's. Het stadje ligt aan een heilig meer, waar de god Brahma ooit een Lotusbloem liet vallen. Elke Hindu moet hier minstens 1 keer in zijn leven een bad komen nemen. Jammer genoeg zit een duik in het meer er niet echt in, want het water is weggepompt voor uitgebreide baggerwerken (3 man met schop en mand, dus de werkzaamheden zullen
nog wel enige tijd aanhouden). Gelukkig zijn er afgebakende ghats (baden) waar pelgrims nog de rituelen kunnen doen. We laten ons een roos aansmeren (gratis) uit 'respect' en om te bidden voor 'the family'.

Een priester leidt ons naar de rand van een ghat. We nemen een handvol water, de brave man doet er wat rozenblaadjes in en ondertussen moeten we wat Hindu/Engels nabrabbelen, nog altijd uit 'respect'. De ceremonie duurt zolang tot meme in het mantra de woorden 'I', 'give', 'donation', 'of', '10 000 rupees' herkent. Meme weigert het zinnetje uit te spreken en moet prompt het heilige water terug in de put gooien. Tot zover het respect. We komen ervan af met 200 rupees en een lintje rond de arm dat toegang geeft tot alle tempels (die op zich gratis zijn, maar bon). Voor een oranje bol op het voorhoofd hadden we allicht meer respect moeten tonen.

Pushkar op zich is wel een heel gezellig stadje. Tempels, kleine hotelletjes en bazaars wisselen elkaar af. De verkopers zijn veel minder opdringerig en ook deze aanpak werpt zijn vruchten af, want we laten ons alweer veel te veel aansmeren. We maken er ook een sport van om aan andere kraampjes de prijs te vragen van reeds gedane aankopen, maar pepe voelt zich zodanig gefrustreerd dat we hier toch maar mee stoppen.

In de namiddag - op het heetst van de dag - klimmen we naar een tempeltje op een heuveltop. We hadden nochtans beter moeten weten, want tussen 12 en 16u houden de Hindoegoden een siesta (na hun lunch). Het hindoeisme is toch een vreemde godsdienst met ettelijke goden en avatars. Onmogelijk bij te houden wie onder welke gedaante verschijnt. De tempels worden bewaakt door de brahmen, of de priesters van de hoogste kaste. In de tempel zit dan een plastieken of gipsen pop van de olifanten of apengod (absolute favoriet van pepe), versierd met oranje en rode anjers. De poppen krijgen 3 keer per dag eten (een luxe die vele indiers niet kennen) en aan het volume van de priesters te oordelen, vermoeden we dat de goden meestal hun bord niet leegeten.
's Avonds laten we ons eens verwennen met een Ayurvedic massage, een lokale marketing term voor wat energie-gevend gepotel. Meme krijgt aan het einde nog wat extra energie toebedeeld in de vorm van een knuffel met bijhorende 'oooooommmmmmm'-geluiden. Bij pepe wordt dit gedeelte geskipt en vervangen door wat extra energetisch gefriemel aan de tenen. De wet van behoud van energie ging dan toch niet helemaal op want  meme viel als een blok in slaap.

Jaipur - Amber fort

Vandaag zetten we toch maar weer de wekker, want we willen voor de busladingen toeristen het Amber fort bezoeken. We proberen onszelf nog maar eens onder de waterstraal te mikken wat in geval van pepe behoorlijk lukt aangezien hij al ettelijke kilo's is kwijtgeraakt. Nochtans smullen we ons hier te pletter aan de meest uiteenlopende gerechtjes, maar de strikt vegetarische keuken, totaal geen alcohol en het vele stappen beginnen hun tol te eisen. En pepe kreeg toch ook al af te rekenen met enig buikgerommel. Of om het in termen van afval uit te drukken (dan toch over het werk...), het residu van pepe kreeg de voorbije dagen een enigszins pasteuze vorm. Meme daarentegen biedt - na terugwinning van materialen en energie - een granulaatsubstantie aan voor definitieve eindverwerking. Kortom, we hebben geen diarree noch andere ziektes en de zak medicijnen - touch wood - is voorlopig onaangeroerd.

Soit, we onderhandelen een tarief met de tuktuk chauffeur, hopen dat het een man zonder zangtalent is en antwoorden voor de honderdduizendste keer van waar we komen. Pepe met zijn verdomde t-shirt van australie ook he!!! Het Amber fort ligt op 11 km van Jaipur, er staat een zacht ochtendbriesje, de zon schijnt en de straten zijn leeg. Het fort is ronduit schitterend. Voor maharaja Jai Singh de zoveelste het city palace in Jaipur (genoemd naar zijn naam) liet oprichten, floreerde hij hier met zijn hofhouding. Elk fort of paleis bestaat uit een ruimte voor publieke audientie (waar de koning naar zijn onderdanen luistert), een ruimte voor de notabelen zelf, het zomer- en winterpaleis en uiteraard de vertrekken van de maharani's (de vele vrouwen van de raja), de concubines en de eunuchen. We nemen deze keer een audiogids en slenteren door de prachtige gebouwen. Niet alleen de architectuur is schitterend, maar het geheel zit ook zeer ingenieus in elkaar met airconditioning avant la lettre, verwarmingssystemen met gordijnen, hammams en vooral een netwerk van gangen die toelaten dat de maharatsja zijn vele vrouwen kan bezoeken zonder dat ze het van mekaar weten.

Het paleis zelf is opgetrokken uit marmer en ingelegd met ivoor en tientallen spiegeltjes, niet voor niets dus het spiegelpaleis. Bendes jongelingen kijken pepe weer giechelend aan. Wat is dat nu toch? Ze willen weer een voor een op de foto en liggen ondertussen in een deuk van het lachen. We denken erover om zelf geld te beginnen vragen, want een foto met pepe lijkt echt wel een lucratieve business. Vraag is alleen ... waarom?? Zou het echt de natuurlijke haarlijn zijn (lees: beginnende kaalheid) als symbool van rijkdom zoals de priester vertelde? Of lijkt hij op een acteur uit een bollywood film?

Persoonlijk beginnen we meer en meer te denken dat de haarsnit een zeker gaylord-gehalte uitstraalt. Want ze wuiven altijd heel verdacht "Hi, how are you?" En als we op de terugweg de zoveelste fotograaf vragen wat er nu eigenlijk zo grappig is, spreekt hij plots geen Engels meer "I can't explain".
Na het Amber fort bezoeken we het Jaigarth fort dat hoog boven Amber uittorent en als verdediging diende tijdens de bouw van Amber. We vragen de weg (nog maar eens) en de omschrijving is zoals altijd "go down here, then turn en then upupup". We hadden het kunnen weten...

De zon brandt ondertussen genadeloos en meme knoopt een van de nieuwe sjaaltjes op haar bol. We krijgen ondertussen ook honger, maar willen toch eerst het fort nog bezoeken. Naast enkele prachtige vergezichten huisvest het fort ook het grootste kanon uit Azie. Zo groot dat we het alweer niet vinden. Djeez! Het vreemde is dat er ook nergens een bord of wegwijzer staat, los van hier en daar een pijl naar een toilet. En we vragen ons af of de locals dit ooit gebruiken. We besparen jullie de details wat ze dan wel doen.

Je kan in het fort overal binnen en nergens staat een afsluiting (en sommige muurtjes zijn maar 30cm hoog). In Europa zou het compleet ondenkbaar zijn om in kastelen of forten van 400 jaar oud de toerist gewoon te laten ronddwalen, maar het is wel fun.
Op de terugweg laten we ons nog maar eens niet-inpakken door een kind-verkoper en we schaffen ons een reeks xxx aan. Gaan de cadeautjes nog niet verklappen natuurlijk, hehe. Jammer genoeg blijkt een kilometer verder dat dit onze laatste roepies waren en kunnen we dus zelfs geen tuktuk meer betalen om terug in Jaipur te geraken. Dan maar de lokale bus en voor 10 cent staan we een half uur later weer in de stad. We sterven ondertussen van de honger (het is al half 5), halen een paar duizend roepies af en duiken een restaurant binnen voor een lunch-dinner combinatie. Deze keer wagen we ons zelfs aan een dessert. We vragen uitleg bij een aantal exotisch klinkende goodies, de manager wordt er zelfs bijgehaald om een paar zaken te beschrijven, we raadplegen onze lonely planet bijbel en bestellen uiteindelijk op goed komen uit 'iets groen' en 'iets opgevuld geel'. Het geel bestaat uit 2 (pingpong)ballen die drijven in een geel doorzichtig sapje. Een poging om een bal doormidden te krijgen, mislukt. Dan maar de grove middelen. De ballen zien eruit als sponzen en ... de smaak benadert het zicht wonderwel. De stukken spons blijven aan je verhemelte kleven en we hopen dat het geheel niet weer gaat uitzetten. Het groene dan maar. Een langwerpig kleverig iets opgerold in eetbaar (hmmmm) zilverpapier. En wat vinden we binnenin? de gele spons :-) Zelfs pepe laat het dessert voor wat het is en dat wil veel zeggen!
Na de linner of is het dunch, gaan we in de rij staan om een van de felbegeerde filmticketten te bemachtigen voor de Raj Mandir, de grootste bollywood cinemazaal van Jaipur. We hopen dat de kop van pepe hier enige indruk kan maken, maar jammer maar helaas (het zal dan toch het gay*** zijn). Full house en we druipen af, richting internetcafe. Straks proberen we nog eens voor de laatavond voorstelling. Morgen zeggen we dag aan Jaipur en trekken verder naar Pushkar.

Jaipur - van City Palace tot Plopsaland

Eindelijk nog eens een dag wakker worden zonder wekker .. een mens zou nog stress krijgen op vakantie ?! We willen de dag beginnen met een zalige douche, maar dat blijkt al snel een probleem .. het is nl. niet omdat er een douchekop in een badkamer hangt dat er ook water uitkomt. De 4 gaten die wel nog een waterstraaltje doorlaten, spuiten jammer genoeg ook nog eens in tegenovergestelde richtingen. Maar geen nood, meme's haar raakt na een half uur dan toch uitgespoeld. Na het ontbijt tuktukken we met een irritant kwebbelende chauffeur richting centrum Jaipur. De stad had ons na Agra al positief verrast, want ondanks het feit dat qua aantal inwoners half vlaanderen hier woont, is ze relatief proper en rustig (mind de relatief). De oude stad is volledig ommuurd, en eigenlijk een aaneenschakeling van bazaars, met in het midden een paar pareltjes, waaronder het City Palace. Het is het oude paleis van de Maharaja's van Jaipur en de topattractie van de stad. Allicht leiden alle wegen en pijlen in een straal van 30km je hier naartoe, maar wij zijn er andermaal in geslaagd om 3 de keer de weg te moeten vragen?!

Na wat slenteren door het prachtige bouwwerk bezochten we Jantar Mantar, een eeuwenoud openlucht observatorium met allerlei bizarre, maar indrukwekkende meetinstrumenten. De gids praatte als een lokale expresstrein in het gebruikelijke indisch-engels over zonnetoestanden, breedtegraden, dierenriemen en azimuths. Pepe deed nog alsof, maar meme haakte al snel af en stak het natuurlijk op de afwezigheid van de zon. Nu, ergens had ze misschien wel een punt .. de werking van meetinstrumenten begrijpen die volledig gebaseerd zijn op de stand van de zon, is allicht wel makkelijker als er wel degelijk zon is? Desalniettemin was dit panamarenko-park een heel leuke afwisseling.

De volgende hoop stenen die we bezochten, was het Hawa Mahal (het paleis van de winden). Het ligt vlak naast het paleis (de weg moesten we dus niet vragen) en was een soort verblijfplaats voor de vrouwen van het paleis. Deze mochten namelijk niet gezien worden in het openbaar, maar konden van daaruit toch een blik werpen op de buitenwereld. Het is werkelijk een schitterend gebouw met ontelbare kamertjes en venstertjes. De vrouwen van de raja's waren bij speciale gelegenheden soms zo zwaar bekleed dat ze niet meer deftig konden stappen. Daarom zijn de verschillende verdiepingen verbonden via een soort weggetje, en konden ze aldus in karretjes worden rondgereden.

Tot groot jolijt van meme (en ook van pepe) kwam aan het einde van ons bezoek eindelijk de zon weer piepen. Zo kon ze in naam van het audiovisuele aspect alle foto's nog eens overdoen (naar het schijnt een genetische afwijking). Pepe dacht eerder het bezoek aan het Jantar Mantar nog eens over te doen, maar een lege maag beslechtte het pleit richting restaurant. Na een andermaal lekkere maaltijd (de naam van de gerechten kennen we al niet meer na de bestelling) begeven we ons op glad ijs (figuurlijk uiteraard). In het hol van de leeuw, op een zaterdag dan nog, gaan we op pakjesjacht en geven we ons over aan tienduizenden bazaarverkopers.

Om de 2 meter (de gemiddelde breedte van een winkeltje) telkens hetzelfde refrein .. 5 verkopers die opspringen, de weg versperren en een doek over meme gooien .. "hello!", "good price!", "which country?". Het vreemde is dat sommige venters zelfs 'plopsaland' blijken te kennen ??? En we verklappen uiteraard ook deze keer niet dat we ons andermaal lieten vermurwen tot een paar wilde aankopen, al kwamen we deze keer toch wat assertiever uit de hoek. Desondanks, de drager die we niet mee hadden in de Himalaya was misschien nu nog beter van pas gekomen. We bespaarden een fietsriksja (en onszelf) de vernedering en namen dus maar een gemotoriseerd vehikel richting hotel. Het uitpakken en uitstallen van de pakjes was misschien nog leuker dan het kopen ... weggeven wordt moeilijk :-)

Agra - Taj Mahal

Om half 6 gaat de wekker af en staat meme op om eens te piepen of de wolken van gisteren verdwenen zijn. Immers, vandaag staat de Taj Mahal op het programma, en een van de topmomenten om deze te bewonderen is de sunrise. Jammer maar helaas, de tyfoon speelt ons nog steeds parten en dus kruipt meme teleurgesteld terug in de slaapzak. 'Niet dan, he' ... Toch staan we nog redelijk op tijd op om de drukte wat voor te zijn. De busladingen toeristen komen naar het schijnt pas in de latere voormiddag.
Na een kort tripje met de tuktuk staan we aan de inkom. Voor de prijs van 750 rps pp (indiers betalen maar 10 rps !?!) krijgen we er gratis een flesje water en stoffen lapjes voor de schoenen bij. De drukte valt inderdaad goed mee, al zal het grijze weer er allicht ook voor iets tussen zitten.

Ondanks het waterzonnetje blijft de Taj Mahal van een schoonheid die bijna onmogelijk te beschrijven valt. Vele poeten hebben het al vergeefs geprobeerd, en ondergetekende mist de ambitie om zichzelf belachelijk te maken in een zinloze poging hetzelfde te doen. Misschien kan je best gewoon naar de foto's kijken. Of beter nog, zelf eens komen kijken? Wij werden er als spraakwatervallen alleszins heel erg stilletjes van. Na een tijdje rondzwerven en eindeloos fotograferen van meme (met jas/zonder jas, met voorgrondje/zonder voorgrondje, selftimer, nog eentje zonder een of ander storend element) besluiten we dat het misschien best is om de Taj Mahal gewoon mee te nemen als herinnering. We lopen nog even langs het Taj museum, maar door de regen is er geen elektriciteit, en is het museum maar voor de helft verlicht. Een logische commerciele geste van 50% onderhandelen blijkt onmogelijk (al is 5 rps eigenlijk ook wel niks), maar in het donker rondwandelen is zelfs dat niet waard. We kijken en genieten nog een laatste keer (zou het zonnetje misschien toch nog .. ? nope) en we keren terug naar ons hotel voor het 2de uitstapje van de dag ...

Na de middag nemen we een lokale bus richting Fatehpur Sikri, soort ghost town op een 40-tal km van Agra. De bus is -zoals je kan zien- in een toestand waar ook nog nooit poeet in geslaagd is om het te beschrijven, en ondergetekende ... je weet wel. Het is ondertussen beginnen regenen en we snorren zonder ruitenwissers door Agra. Af en toe schuren we tegen iets, horen we bonk of een knal, .. we durven niet achterom te kijken om te zien welke ravage we achterlaten. Vooruit kijken is ook niet echt aangenamer want al spookrijdend nipt een andere bus missen stond niet echt op het menu. Naar buiten kijken is zo mogelijk nog erger .. de rest van Agra is grijs, nat, afgeleefd en vuil. Het contrast met de Taj Mahal kon niet groter zijn. We besluiten dan maar wat te snoozen en na een dik uur komen we wonderwel heel aan in Fatehpur Sikri. We eten eerst een hapje en slenteren dan richting Moskee.

Onderweg komt een jongen van een jaar of 15 ons niet-gidsen: hij studeert en oefent wat met toeristen maar zal ons toch de hele 'moks' laten zien. Hij krijgt pepe zelfs zo ver dat deze een plastieken vergiet opzet om een of andere wens te kunnen doen. Naar het schijnt was de wens van pepe om zo snel mogelijk dat ding (hing er nog eten in?) weer te kunnen afzetten. De foto verdween nadien mysterieus in cyberspace. Na een uurtje op blote voeten door de regen debberen, kwamen we toevallig uit op de 'family-business' van onze niet-gids. We verklappen uiteraard niet dat we ons wat lieten inpakken door de charmes van het manneke en uiteindelijk geen roepies genoeg meer overhadden om de entree van de ruines te betalen. Maar blijkbaar maakt een lege westerling portefeuille zo mogelijk nog meer indruk dan een volle, en dus loodste het doorwinterde kereltje ons door de ingang (de kassier was blijkbaar een vriend des huizes) en zo kregen we alsnog waar we voor kwamen (pepe wil namelijk altijd alles).

De terugweg was van hetzelfde kaliber als de heenrit, behalve dat het nog harder was gaan regenen. En toen het eindelijk gestopt was, bleef het nog een tijdje verder miezeren in de bus ?!
En toch, het was een dag om nooit te vergeten .. de schoonheid van de Taj Mahal laat je niet zo makkelijk los.