Het verhaal van Danish

Na een slapeloze en koude tochtige nacht op de bus - deze keer hadden we pech met de remmen, lekke band en een Japans meisje dat de bus onderkotste toen we de berg afzwalpten - komen we om 6u 's morgens aan in Delhi. De vriendelijke eigenaars van het Master Guesthouse verwelkomen ons met een warme kop masala chai en meme en pepe fleuren weer op. (al valt meme toch nog in slaap op de bank). 's Namiddags bezoeken we de Akshardamtempel. Het complex heeft een zeer hoog pretparkgehalte, inclusief boottrip langs gemotoriseerde figuren die de fantastische uitvindingen van India beschrijven. Elke attractie is gericht op zieltjeswinnerij voor Baghwan huppeldepup. Niet echt ons ding.
Woensdag tuffen we met de ochtendtrein naar Agra. Uiteraard vinden we het loket niet en een zwerm bereidwillige aasgieren loodst ons mee tussen de hordes mensen. Ticketten boeken doe je namelijk een kleine kilometer uit het station... Dankzij de genetische samenstelling van meme - vrouwen en bejaarden hebben immers een eigen loket - steken we de lange wachtrijen voorbij. Of dit nu als compliment moet worden beschouwd, is maar de vraag :-/
De trein is stipt en snel, maar daarmee is alles gezegd. Easy class zat vol, dus we banen ons een weg door de mensenzee naar wagon D6. Elke mogelijke overeenkomst met historische feiten, berust op zuiver toeval. Ondanks de vaste plaatsen is er bij elke stop consternatie over wie waar moet gaan zitten en we aanschouwen een doorlopende stoeltjesdans. Een doordringende geur vult de wagon en we zijn blij dat we deze morgen het ontbijt en bijhorende dranken skipten. Aan catering op de trein is nochtans geen gebrek. Constant - lees: van minuut 1 tot minuut 180 - lopen mannen brullend door het gangpad: "chai, chai, chai", "coffee, coffee, coffee". Oordoppen bieden geen soelaas, maar gelukkig beschikken we over het nodige dissociatievermogen en de treinrit vliegt voorbij (ook letterlijk). We scheuren met een tgv-waardige snelheid door het landschap en komen met 1 minuut vertraging op onze bestemming aan.
In Agra bijt een gore man met opgezwollen hoofd en een mond vol bedorven tanden zich in ons vast. (gelukkig niet letterlijk). Hij wil ons meetronen naar een of ander hotel waar hij dan de nodige commissie kan opstrijken. We worden klemgereden met een tuktuk en slagen erin het sujet af te schudden door de straat over te steken. Hilariteit alom. Agra is grijs en miezerig (zoek de Taj op onderstaande foto ...)

Blijkbaar deelt de stad in de brokken van een cycloon boven Mumbai. Op zoek naar een restaurantje ontmoeten we Danish. Hij is 15 en we vergelijken direct met de pubers thuis. Danish stelt voor om ons met zijn fiets-rikshaw rond te rijden naar enkele trekpleisters in Agra. Hij brabbelt honderduit in een mengelmoes van Hindi en Engels. Zijn lach werkt aanstekelijk en ondanks zijn jonge leeftijd, straalt hij een zekere volwassenheid en levenservaring uit waar velen in Europa aan kunnen tippen.

Eerste stop is het Agra fort, een prachtig gebouw in rode zandsteen pal aan de Yamuna rivier. Langs de achterzijde van het fort vangen we een eerste glimp op van de beroemde Taj Mahal. We kuieren tussen de vele bijgebouwen waar apen en papegaaien het decor junglebooksgewijs opkleuren. Danish bekijkt ons nogal sceptisch als we 2 uren later weer op het appel verschijnen. Zoveel steentoerisme gaat zijn verstand allicht te boven. Hij spring terug de fiets op en peddelt aan een hels tempo tussen de auto's en tuktuks.

Op een smalle brug houdt meme even haar hart vast. De achterwielen komen vervaarlijk dicht bij de rand en op een tweevaksbaan voorbijsteken is helemaal uit den boze. Danish vertelt ondertussen hoe hij uitkijkt naar morgen, want dan krijgt hij van zijn baas een nieuwe rikshaw. Hij huurt de fiets aan 35 rupees per dag. Hij kan niet meer naar school, fietsen is zijn job. We stoppen aan de baby Taj, een prachtig juweeltje in witte marmer ingelegd met de mooiste bloemenmotieven. Het gebouw straalt rust en schoonheid uit en staat in schril contrast met de grauwe achterbuurten waar we doorfietsten.

Twee parallelle verhalen in dezelfde wereld. De zijgebouwen zijn opgetrokken in rode zandsteen en vormen een kleurig contrast met het witte mausoleum. Aan de uitgang wacht Danish ons met zijn vertrouwde brede glimlach geduldig op. Een hoopvolle lach. We vragen of hij ons naar een bazar kan brengen in de buurt van de Taj Mahal. "No problem, strong legs. But rikshaw no good, tomorrow better rikshaw, new rikshaw." Voor hem geen playstation, geen TV, geen school, maar de harde realiteit om elke dag te overleven. Aan de south gate van de Taj nemen we afscheid, want enkel rikshaws met een permit mogen hier de rijke toerist van aan de touringcar naar de ingang vervoeren. We betalen hem veel te veel en tegelijk ook veel te weinig. Misschien, heel misschien, kan hij ooit zijn fiets ruilen voor een tuktuk. We hopen dat hij zijn lach nooit hoeft te ruilen.