Jaipur - Amber fort

Vandaag zetten we toch maar weer de wekker, want we willen voor de busladingen toeristen het Amber fort bezoeken. We proberen onszelf nog maar eens onder de waterstraal te mikken wat in geval van pepe behoorlijk lukt aangezien hij al ettelijke kilo's is kwijtgeraakt. Nochtans smullen we ons hier te pletter aan de meest uiteenlopende gerechtjes, maar de strikt vegetarische keuken, totaal geen alcohol en het vele stappen beginnen hun tol te eisen. En pepe kreeg toch ook al af te rekenen met enig buikgerommel. Of om het in termen van afval uit te drukken (dan toch over het werk...), het residu van pepe kreeg de voorbije dagen een enigszins pasteuze vorm. Meme daarentegen biedt - na terugwinning van materialen en energie - een granulaatsubstantie aan voor definitieve eindverwerking. Kortom, we hebben geen diarree noch andere ziektes en de zak medicijnen - touch wood - is voorlopig onaangeroerd.

Soit, we onderhandelen een tarief met de tuktuk chauffeur, hopen dat het een man zonder zangtalent is en antwoorden voor de honderdduizendste keer van waar we komen. Pepe met zijn verdomde t-shirt van australie ook he!!! Het Amber fort ligt op 11 km van Jaipur, er staat een zacht ochtendbriesje, de zon schijnt en de straten zijn leeg. Het fort is ronduit schitterend. Voor maharaja Jai Singh de zoveelste het city palace in Jaipur (genoemd naar zijn naam) liet oprichten, floreerde hij hier met zijn hofhouding. Elk fort of paleis bestaat uit een ruimte voor publieke audientie (waar de koning naar zijn onderdanen luistert), een ruimte voor de notabelen zelf, het zomer- en winterpaleis en uiteraard de vertrekken van de maharani's (de vele vrouwen van de raja), de concubines en de eunuchen. We nemen deze keer een audiogids en slenteren door de prachtige gebouwen. Niet alleen de architectuur is schitterend, maar het geheel zit ook zeer ingenieus in elkaar met airconditioning avant la lettre, verwarmingssystemen met gordijnen, hammams en vooral een netwerk van gangen die toelaten dat de maharatsja zijn vele vrouwen kan bezoeken zonder dat ze het van mekaar weten.

Het paleis zelf is opgetrokken uit marmer en ingelegd met ivoor en tientallen spiegeltjes, niet voor niets dus het spiegelpaleis. Bendes jongelingen kijken pepe weer giechelend aan. Wat is dat nu toch? Ze willen weer een voor een op de foto en liggen ondertussen in een deuk van het lachen. We denken erover om zelf geld te beginnen vragen, want een foto met pepe lijkt echt wel een lucratieve business. Vraag is alleen ... waarom?? Zou het echt de natuurlijke haarlijn zijn (lees: beginnende kaalheid) als symbool van rijkdom zoals de priester vertelde? Of lijkt hij op een acteur uit een bollywood film?

Persoonlijk beginnen we meer en meer te denken dat de haarsnit een zeker gaylord-gehalte uitstraalt. Want ze wuiven altijd heel verdacht "Hi, how are you?" En als we op de terugweg de zoveelste fotograaf vragen wat er nu eigenlijk zo grappig is, spreekt hij plots geen Engels meer "I can't explain".
Na het Amber fort bezoeken we het Jaigarth fort dat hoog boven Amber uittorent en als verdediging diende tijdens de bouw van Amber. We vragen de weg (nog maar eens) en de omschrijving is zoals altijd "go down here, then turn en then upupup". We hadden het kunnen weten...

De zon brandt ondertussen genadeloos en meme knoopt een van de nieuwe sjaaltjes op haar bol. We krijgen ondertussen ook honger, maar willen toch eerst het fort nog bezoeken. Naast enkele prachtige vergezichten huisvest het fort ook het grootste kanon uit Azie. Zo groot dat we het alweer niet vinden. Djeez! Het vreemde is dat er ook nergens een bord of wegwijzer staat, los van hier en daar een pijl naar een toilet. En we vragen ons af of de locals dit ooit gebruiken. We besparen jullie de details wat ze dan wel doen.

Je kan in het fort overal binnen en nergens staat een afsluiting (en sommige muurtjes zijn maar 30cm hoog). In Europa zou het compleet ondenkbaar zijn om in kastelen of forten van 400 jaar oud de toerist gewoon te laten ronddwalen, maar het is wel fun.
Op de terugweg laten we ons nog maar eens niet-inpakken door een kind-verkoper en we schaffen ons een reeks xxx aan. Gaan de cadeautjes nog niet verklappen natuurlijk, hehe. Jammer genoeg blijkt een kilometer verder dat dit onze laatste roepies waren en kunnen we dus zelfs geen tuktuk meer betalen om terug in Jaipur te geraken. Dan maar de lokale bus en voor 10 cent staan we een half uur later weer in de stad. We sterven ondertussen van de honger (het is al half 5), halen een paar duizend roepies af en duiken een restaurant binnen voor een lunch-dinner combinatie. Deze keer wagen we ons zelfs aan een dessert. We vragen uitleg bij een aantal exotisch klinkende goodies, de manager wordt er zelfs bijgehaald om een paar zaken te beschrijven, we raadplegen onze lonely planet bijbel en bestellen uiteindelijk op goed komen uit 'iets groen' en 'iets opgevuld geel'. Het geel bestaat uit 2 (pingpong)ballen die drijven in een geel doorzichtig sapje. Een poging om een bal doormidden te krijgen, mislukt. Dan maar de grove middelen. De ballen zien eruit als sponzen en ... de smaak benadert het zicht wonderwel. De stukken spons blijven aan je verhemelte kleven en we hopen dat het geheel niet weer gaat uitzetten. Het groene dan maar. Een langwerpig kleverig iets opgerold in eetbaar (hmmmm) zilverpapier. En wat vinden we binnenin? de gele spons :-) Zelfs pepe laat het dessert voor wat het is en dat wil veel zeggen!
Na de linner of is het dunch, gaan we in de rij staan om een van de felbegeerde filmticketten te bemachtigen voor de Raj Mandir, de grootste bollywood cinemazaal van Jaipur. We hopen dat de kop van pepe hier enige indruk kan maken, maar jammer maar helaas (het zal dan toch het gay*** zijn). Full house en we druipen af, richting internetcafe. Straks proberen we nog eens voor de laatavond voorstelling. Morgen zeggen we dag aan Jaipur en trekken verder naar Pushkar.