Pushkar

Zondagavond schuiven we een tweede keer aan voor de filmtickets. Ook hier weer een aparte, opmerkelijk kortere rij voor ladies, dus meme kan tussen het volk gaan staan. Deze keer slagen we er in om een plek te bemachtigen in de diamond box, soort VIP-suite bovenin de zaal. De cinema zelf is schitterend, de film is abominabel slecht. Niet dat we er ook maar enig woord van begrepen hebben. Het koldergehalte deed het ergste verhopen: personages die in het water vallen, gaan zitten op roomtaarten, een rake mep uitdelen aan de verkeerde persoon... en dit alles in een nepdecor. Los van een tuktuk in het straatbeeld, kan je India totaal niet herkennen. Maar het publiek is wel laaiend enthousiast. Lachen, applaudiseren, oh's en ah's... Bij de pauze houden we het toch maar voor bekeken. Het is ook al ver na bedtijd voor de ondergetekende bejaarden. (dat het hotel en de wijk hermetisch worden afgesloten om 23u komen we te weten als we net op tijd aan het checkpoint arriveren).

Maandag nemen we de bus naar Pushkar, het Rome of Mekka van de Hindu's. Het stadje ligt aan een heilig meer, waar de god Brahma ooit een Lotusbloem liet vallen. Elke Hindu moet hier minstens 1 keer in zijn leven een bad komen nemen. Jammer genoeg zit een duik in het meer er niet echt in, want het water is weggepompt voor uitgebreide baggerwerken (3 man met schop en mand, dus de werkzaamheden zullen
nog wel enige tijd aanhouden). Gelukkig zijn er afgebakende ghats (baden) waar pelgrims nog de rituelen kunnen doen. We laten ons een roos aansmeren (gratis) uit 'respect' en om te bidden voor 'the family'.

Een priester leidt ons naar de rand van een ghat. We nemen een handvol water, de brave man doet er wat rozenblaadjes in en ondertussen moeten we wat Hindu/Engels nabrabbelen, nog altijd uit 'respect'. De ceremonie duurt zolang tot meme in het mantra de woorden 'I', 'give', 'donation', 'of', '10 000 rupees' herkent. Meme weigert het zinnetje uit te spreken en moet prompt het heilige water terug in de put gooien. Tot zover het respect. We komen ervan af met 200 rupees en een lintje rond de arm dat toegang geeft tot alle tempels (die op zich gratis zijn, maar bon). Voor een oranje bol op het voorhoofd hadden we allicht meer respect moeten tonen.

Pushkar op zich is wel een heel gezellig stadje. Tempels, kleine hotelletjes en bazaars wisselen elkaar af. De verkopers zijn veel minder opdringerig en ook deze aanpak werpt zijn vruchten af, want we laten ons alweer veel te veel aansmeren. We maken er ook een sport van om aan andere kraampjes de prijs te vragen van reeds gedane aankopen, maar pepe voelt zich zodanig gefrustreerd dat we hier toch maar mee stoppen.

In de namiddag - op het heetst van de dag - klimmen we naar een tempeltje op een heuveltop. We hadden nochtans beter moeten weten, want tussen 12 en 16u houden de Hindoegoden een siesta (na hun lunch). Het hindoeisme is toch een vreemde godsdienst met ettelijke goden en avatars. Onmogelijk bij te houden wie onder welke gedaante verschijnt. De tempels worden bewaakt door de brahmen, of de priesters van de hoogste kaste. In de tempel zit dan een plastieken of gipsen pop van de olifanten of apengod (absolute favoriet van pepe), versierd met oranje en rode anjers. De poppen krijgen 3 keer per dag eten (een luxe die vele indiers niet kennen) en aan het volume van de priesters te oordelen, vermoeden we dat de goden meestal hun bord niet leegeten.
's Avonds laten we ons eens verwennen met een Ayurvedic massage, een lokale marketing term voor wat energie-gevend gepotel. Meme krijgt aan het einde nog wat extra energie toebedeeld in de vorm van een knuffel met bijhorende 'oooooommmmmmm'-geluiden. Bij pepe wordt dit gedeelte geskipt en vervangen door wat extra energetisch gefriemel aan de tenen. De wet van behoud van energie ging dan toch niet helemaal op want  meme viel als een blok in slaap.