Eindelijk nog eens een dag wakker worden zonder wekker .. een mens zou nog stress krijgen op vakantie ?! We willen de dag beginnen met een zalige douche, maar dat blijkt al snel een probleem .. het is nl. niet omdat er een douchekop in een badkamer hangt dat er ook water uitkomt. De 4 gaten die wel nog een waterstraaltje doorlaten, spuiten jammer genoeg ook nog eens in tegenovergestelde richtingen. Maar geen nood, meme's haar raakt na een half uur dan toch uitgespoeld. Na het ontbijt tuktukken we met een irritant kwebbelende chauffeur richting centrum Jaipur. De stad had ons na Agra al positief verrast, want ondanks het feit dat qua aantal inwoners half vlaanderen hier woont, is ze relatief proper en rustig (mind de relatief). De oude stad is volledig ommuurd, en eigenlijk een aaneenschakeling van bazaars, met in het midden een paar pareltjes, waaronder het City Palace. Het is het oude paleis van de Maharaja's van Jaipur en de topattractie van de stad. Allicht leiden alle wegen en pijlen in een straal van 30km je hier naartoe, maar wij zijn er andermaal in geslaagd om 3 de keer de weg te moeten vragen?!
Na wat slenteren door het prachtige bouwwerk bezochten we Jantar Mantar, een eeuwenoud openlucht observatorium met allerlei bizarre, maar indrukwekkende meetinstrumenten. De gids praatte als een lokale expresstrein in het gebruikelijke indisch-engels over zonnetoestanden, breedtegraden, dierenriemen en azimuths. Pepe deed nog alsof, maar meme haakte al snel af en stak het natuurlijk op de afwezigheid van de zon. Nu, ergens had ze misschien wel een punt .. de werking van meetinstrumenten begrijpen die volledig gebaseerd zijn op de stand van de zon, is allicht wel makkelijker als er wel degelijk zon is? Desalniettemin was dit panamarenko-park een heel leuke afwisseling.
De volgende hoop stenen die we bezochten, was het Hawa Mahal (het paleis van de winden). Het ligt vlak naast het paleis (de weg moesten we dus niet vragen) en was een soort verblijfplaats voor de vrouwen van het paleis. Deze mochten namelijk niet gezien worden in het openbaar, maar konden van daaruit toch een blik werpen op de buitenwereld. Het is werkelijk een schitterend gebouw met ontelbare kamertjes en venstertjes. De vrouwen van de raja's waren bij speciale gelegenheden soms zo zwaar bekleed dat ze niet meer deftig konden stappen. Daarom zijn de verschillende verdiepingen verbonden via een soort weggetje, en konden ze aldus in karretjes worden rondgereden.
Tot groot jolijt van meme (en ook van pepe) kwam aan het einde van ons bezoek eindelijk de zon weer piepen. Zo kon ze in naam van het audiovisuele aspect alle foto's nog eens overdoen (naar het schijnt een genetische afwijking). Pepe dacht eerder het bezoek aan het Jantar Mantar nog eens over te doen, maar een lege maag beslechtte het pleit richting restaurant. Na een andermaal lekkere maaltijd (de naam van de gerechten kennen we al niet meer na de bestelling) begeven we ons op glad ijs (figuurlijk uiteraard). In het hol van de leeuw, op een zaterdag dan nog, gaan we op pakjesjacht en geven we ons over aan tienduizenden bazaarverkopers.
Om de 2 meter (de gemiddelde breedte van een winkeltje) telkens hetzelfde refrein .. 5 verkopers die opspringen, de weg versperren en een doek over meme gooien .. "hello!", "good price!", "which country?". Het vreemde is dat sommige venters zelfs 'plopsaland' blijken te kennen ??? En we verklappen uiteraard ook deze keer niet dat we ons andermaal lieten vermurwen tot een paar wilde aankopen, al kwamen we deze keer toch wat assertiever uit de hoek. Desondanks, de drager die we niet mee hadden in de Himalaya was misschien nu nog beter van pas gekomen. We bespaarden een fietsriksja (en onszelf) de vernedering en namen dus maar een gemotoriseerd vehikel richting hotel. Het uitpakken en uitstallen van de pakjes was misschien nog leuker dan het kopen ... weggeven wordt moeilijk :-)
Na wat slenteren door het prachtige bouwwerk bezochten we Jantar Mantar, een eeuwenoud openlucht observatorium met allerlei bizarre, maar indrukwekkende meetinstrumenten. De gids praatte als een lokale expresstrein in het gebruikelijke indisch-engels over zonnetoestanden, breedtegraden, dierenriemen en azimuths. Pepe deed nog alsof, maar meme haakte al snel af en stak het natuurlijk op de afwezigheid van de zon. Nu, ergens had ze misschien wel een punt .. de werking van meetinstrumenten begrijpen die volledig gebaseerd zijn op de stand van de zon, is allicht wel makkelijker als er wel degelijk zon is? Desalniettemin was dit panamarenko-park een heel leuke afwisseling. 
De volgende hoop stenen die we bezochten, was het Hawa Mahal (het paleis van de winden). Het ligt vlak naast het paleis (de weg moesten we dus niet vragen) en was een soort verblijfplaats voor de vrouwen van het paleis. Deze mochten namelijk niet gezien worden in het openbaar, maar konden van daaruit toch een blik werpen op de buitenwereld. Het is werkelijk een schitterend gebouw met ontelbare kamertjes en venstertjes. De vrouwen van de raja's waren bij speciale gelegenheden soms zo zwaar bekleed dat ze niet meer deftig konden stappen. Daarom zijn de verschillende verdiepingen verbonden via een soort weggetje, en konden ze aldus in karretjes worden rondgereden. 
Tot groot jolijt van meme (en ook van pepe) kwam aan het einde van ons bezoek eindelijk de zon weer piepen. Zo kon ze in naam van het audiovisuele aspect alle foto's nog eens overdoen (naar het schijnt een genetische afwijking). Pepe dacht eerder het bezoek aan het Jantar Mantar nog eens over te doen, maar een lege maag beslechtte het pleit richting restaurant. Na een andermaal lekkere maaltijd (de naam van de gerechten kennen we al niet meer na de bestelling) begeven we ons op glad ijs (figuurlijk uiteraard). In het hol van de leeuw, op een zaterdag dan nog, gaan we op pakjesjacht en geven we ons over aan tienduizenden bazaarverkopers. 
Om de 2 meter (de gemiddelde breedte van een winkeltje) telkens hetzelfde refrein .. 5 verkopers die opspringen, de weg versperren en een doek over meme gooien .. "hello!", "good price!", "which country?". Het vreemde is dat sommige venters zelfs 'plopsaland' blijken te kennen ??? En we verklappen uiteraard ook deze keer niet dat we ons andermaal lieten vermurwen tot een paar wilde aankopen, al kwamen we deze keer toch wat assertiever uit de hoek. Desondanks, de drager die we niet mee hadden in de Himalaya was misschien nu nog beter van pas gekomen. We bespaarden een fietsriksja (en onszelf) de vernedering en namen dus maar een gemotoriseerd vehikel richting hotel. Het uitpakken en uitstallen van de pakjes was misschien nog leuker dan het kopen ... weggeven wordt moeilijk :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten