Op de valreep hadden we de avond voor onze tocht nog een 'planneke' van het lokale gebergte kunnen afprinten. Veel stelde het niet voor maar het gaf ons toch een beetje een idee waar we naartoe moesten, nl de Indrahar-pas op een goeie 4350m. Je kan voor zo'n tocht maar beter wat voorbereid zijn, zeker als verloren lopen een van de constanten is als we op pad gaan. Het begon in Zaventem waar we uit de trein stapten en al meteen de verkeerde lift namen, om na de checkin ook nog eens aan de foute gate aan te schuiven? Zelfs hier in McLeod Ganj, een dorpje van niks op 1750m, dat bestaat uit 1 hoofdstraat en 2 zijstraten, lukte het ons om na een uitstapje te moeten zoeken naar ons guesthouse. Soit, het eerste stukje van de tocht verliep redelijk vlot, voornamelijk omdat we gewoon de 'main road' konden volgen. Zodra we de bewoonde wereld hadden verlaten en het bergpad hadden gevonden, liep het alweer fout - letterlijk. Blijkbaar waren we er in geslaagd om alsnog een verkeerd pad te nemen, maar gelukkig werden we tijdig teruggefloten door een herder die ons verder haarfijn de weg uitlegde .. "up up up". We hadden kunnen weten dat er iets loos was toen we begonnen te dalen ..
De eerste tussenstop was Triund, een prachtige kampplaats op 2850m, bestaande uit een paar hutten en wat gras, waar je een prachtig zicht hebt op de bergen en de vlaktes. De weg er naartoe was echter ietwat minder idyllisch .. de "up up up" liet zich na een tijdje voelen en de hoogte eiste stilaan haar tol. Gelukkig konden we onderweg af en toe wat bijkomen bij geimproviseerde theestalletjes. We stelden ons tentje op, genoten nog van de laatste zon, en dronken 's avonds, onder een schitterende sterrenhemel, een superlekkere warme gember-chai.
De volgende ochtend waren we redelijk vroeg op stap naar onze 2de tussenstop, Lahesh cave op 3550m. Tegen de middag kwamen we aan bij Snowline Cafe, een hut gelegen aan de voet van de berg. Van voeten gesproken, de man die het cafe uitbaat, bood ons een maaltijd aan 'mixed vegetables possible' maar we bedankten vriendelijk toen we gezien hadden dat hij net ervoor zijn tenen had zitten kuisen met zijn handen. We beperkten ons dus tot wat brood (vers geleverd volgens dezelfde man) en vatten de klim aan richting grot. We hadden gelezen dat deze grot een ideale uitvalsbasis was om te overnachten en de dag nadien het laatste stukje naar de Indrahar pas aan te vatten. Ze zou zelfs groot genoeg zijn om een paar tientallen herders onderdak te bieden. Het klonk mooi, maar het bleef bij de theorie want de grot zelf vonden we natuurlijk niet. Dus zetten we op het enige stukje gras dat er nog te vinden was ons tentje op. Op zich geen probleem maar in de bergen een plat stukje vinden is zo mogelijk nog moeilijker dan het vinden van de grot. Nu moesten we zelfs 's nachts de strijd aanbinden met de zwaartekracht. En dit was nog maar het begin ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten