Om half 6 gaat de wekker af en staat meme op om eens te piepen of de wolken van gisteren verdwenen zijn. Immers, vandaag staat de Taj Mahal op het programma, en een van de topmomenten om deze te bewonderen is de sunrise. Jammer maar helaas, de tyfoon speelt ons nog steeds parten en dus kruipt meme teleurgesteld terug in de slaapzak. 'Niet dan, he' ... Toch staan we nog redelijk op tijd op om de drukte wat voor te zijn. De busladingen toeristen komen naar het schijnt pas in de latere voormiddag.
Na een kort tripje met de tuktuk staan we aan de inkom. Voor de prijs van 750 rps pp (indiers betalen maar 10 rps !?!) krijgen we er gratis een flesje water en stoffen lapjes voor de schoenen bij. De drukte valt inderdaad goed mee, al zal het grijze weer er allicht ook voor iets tussen zitten.
Ondanks het waterzonnetje blijft de Taj Mahal van een schoonheid die bijna onmogelijk te beschrijven valt. Vele poeten hebben het al vergeefs geprobeerd, en ondergetekende mist de ambitie om zichzelf belachelijk te maken in een zinloze poging hetzelfde te doen. Misschien kan je best gewoon naar de foto's kijken. Of beter nog, zelf eens komen kijken? Wij werden er als spraakwatervallen alleszins heel erg stilletjes van. Na een tijdje rondzwerven en eindeloos fotograferen van meme (met jas/zonder jas, met voorgrondje/zonder voorgrondje, selftimer, nog eentje zonder een of ander storend element) besluiten we dat het misschien best is om de Taj Mahal gewoon mee te nemen als herinnering. We lopen nog even langs het Taj museum, maar door de regen is er geen elektriciteit, en is het museum maar voor de helft verlicht. Een logische commerciele geste van 50% onderhandelen blijkt onmogelijk (al is 5 rps eigenlijk ook wel niks), maar in het donker rondwandelen is zelfs dat niet waard. We kijken en genieten nog een laatste keer (zou het zonnetje misschien toch nog .. ? nope) en we keren terug naar ons hotel voor het 2de uitstapje van de dag ...
Na de middag nemen we een lokale bus richting Fatehpur Sikri, soort ghost town op een 40-tal km van Agra. De bus is -zoals je kan zien- in een toestand waar ook nog nooit poeet in geslaagd is om het te beschrijven, en ondergetekende ... je weet wel. Het is ondertussen beginnen regenen en we snorren zonder ruitenwissers door Agra. Af en toe schuren we tegen iets, horen we bonk of een knal, .. we durven niet achterom te kijken om te zien welke ravage we achterlaten. Vooruit kijken is ook niet echt aangenamer want al spookrijdend nipt een andere bus missen stond niet echt op het menu. Naar buiten kijken is zo mogelijk nog erger .. de rest van Agra is grijs, nat, afgeleefd en vuil. Het contrast met de Taj Mahal kon niet groter zijn. We besluiten dan maar wat te snoozen en na een dik uur komen we wonderwel heel aan in Fatehpur Sikri. We eten eerst een hapje en slenteren dan richting Moskee.
Onderweg komt een jongen van een jaar of 15 ons niet-gidsen: hij studeert en oefent wat met toeristen maar zal ons toch de hele 'moks' laten zien. Hij krijgt pepe zelfs zo ver dat deze een plastieken vergiet opzet om een of andere wens te kunnen doen. Naar het schijnt was de wens van pepe om zo snel mogelijk dat ding (hing er nog eten in?) weer te kunnen afzetten. De foto verdween nadien mysterieus in cyberspace. Na een uurtje op blote voeten door de regen debberen, kwamen we toevallig uit op de 'family-business' van onze niet-gids. We verklappen uiteraard niet dat we ons wat lieten inpakken door de charmes van het manneke en uiteindelijk geen roepies genoeg meer overhadden om de entree van de ruines te betalen. Maar blijkbaar maakt een lege westerling portefeuille zo mogelijk nog meer indruk dan een volle, en dus loodste het doorwinterde kereltje ons door de ingang (de kassier was blijkbaar een vriend des huizes) en zo kregen we alsnog waar we voor kwamen (pepe wil namelijk altijd alles).
De terugweg was van hetzelfde kaliber als de heenrit, behalve dat het nog harder was gaan regenen. En toen het eindelijk gestopt was, bleef het nog een tijdje verder miezeren in de bus ?!
En toch, het was een dag om nooit te vergeten .. de schoonheid van de Taj Mahal laat je niet zo makkelijk los.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten